The homecoming king

Na de goed verlopen vlucht naar Melbourne, met een mooie fly-by over het centrum, wachtte Dan ons op. Een korte wederzijdse introductie en binnen een mum van tijd zaten we in de auto op weg naar de Ryans. Tijdens de rit vertelde Dan veel over wat we, ondanks dat het al donker was, onderweg zagen en dat was nogal wat. We reden namelijk van de westkant van Melbourne naar de oostkant, onderweg reden we over een stuk waar jaarlijks de ‘the tour around the bay’, een wielerevenement van 210 kilometer, wordt gereden. De Ryans doen hier zo’n beetje allemaal aan mee, de een wat fanatieker dan de ander, en Dan vertelde wat mooie anekdotes. Langzaam aan kwamen we richting het centrum, vanaf de brug een mooi zicht op ‘the docklands’ en het centrum, en werden met wat bezienswaardigheden bekend gemaakt. De Euraka-toren (300m hoog), Flinders Station, Yarrah-rivier, shopping malls, velerlei stadions werden gevolgd en voor we het goed en wel doorhadden waren we langs het centrum, ingeluid door een biep, wat in Nederland telkens mislukt is hier werkelijkheid: elektronische tolheffing. Zo’n onderwerp doet het altijd goed, zeker als je dan een sprongetje maakt naar belastingen, en dan met name de zin en onzin ervan. Ondertussen wees Dan de wijken aan waar zijn kinderen woonden, en ook waar mijn ouders gewoond hebben, niet dat we er veel van zagen in het donker, had het licht geweest ook niet want hun stulpje van destijds staat er niet meer. Sowieso is er veel veranderd in de afgelopen decennia, Melbourne, nu 5.5 miljoen inwoners ongeveer (Sydney 6.5 miljoen) groeit explosief en naar verluidt nogal ongecontroleerd. Hier wonen kost een fortuin, even een ‘sanity check’ voor mijn dromen. Anderhalf uur later kwamen we aan in Upper Beaconsfield, een klein plaatsje aan de buitenrand van de stad, ver weg van de hectiek en aan je mobiel had je hier vrij weinig tot niets, en ondanks dat het donker was kon je goed zien dat het hier nog heel ruimtelijk en groen was, in de heuvels aan de rand van de bush bush. We reden de oprijlaan op, een lullige 80 meter, Dan toeterde zodat Allison wist dat we er waren. Toen we naar binnen gingen wachtte ons een verrassing.

Die verrassing bestond niet alleen uit een uitgebreide maaltijd (al was dat al verklapt), naast Dan en Ali waren er ook dochter en zoon, Kate en Sam, en Kates man, Wayne er. Alleen Zac ontbrak maar daar zouden we later in de week nog veel mee optrekken. Voor de maaltijd tevoorschijn werd getoverd deden we een korte voorstelronde, gevolgd door het overhandigen van een boek over Nederland, een cadeau van mijn ouders, aan Dan en Ali. Mijn ouders zijn al een paar keer terug geweest, maar de Aussi’s zijn van plan naar Nederland te komen, het boek was om ze op te warmen, het idee moet nog wel tot wasdom komen en plan worden. We doken al meteen met ons neus in het boek, maar de maaltijd die Ali had bereid, moest nog uitgestald worden, met de nadruk op stal, het leek namelijk wel een kerstmaaltijd. Speciaal bereide kipfilet, aardappelen en rundvlees, groenten, zelf gebakken brood, en een finale met een speciaal soort pudding en vers fruit, het kon niet op, letterlijk. Lekkere wijnen erbij, alsof de verhalen al niet als vanzelf kwamen boven borrelen. We voelden ons al gelijk op ons gemak, dat had ik wel verwacht op voorhand, maar dat was voor Laura nog even afwachten. Ik had de Ryans dan nog wel niet ontmoet, maar de context voor mij was wel duidelijk; voor haar waren het wildvreemden en je moet dan toch maar afwachten of die klik er is, vanaf de eerste seconde was duidelijk dat dit het geval was. We zijn heel erg hartelijk ontvangen, en hoewel ik wist wat ik kon verwachten overtrof het mijn verwachtingen bij verre: het was een vorstelijk onthaal. Ik was erg blij hier te zijn, letterlijk is hier mijn leven begonnen en het had zomaar kunnen zijn waar ik was opgegroeid. Na zoveel indrukken en een tweede wijntje sluipt de vermoeidheid er toch in dus ons bed maar opgezocht.

De volgende dag om een uur of negen opgestaan en van een heerlijk ontbijt genoten, poached eggs op toast, goed eten want het zou een lange dag worden. Het was wel heerlijk zonnig weer, waar iedereen ons voor gek verklaarde dat we naar Melbourne gingen, hadden we nog niet zo’n goed weer gehad sinds ik in het land ben. Allereerst gingen we naar het Cardinia reservoir met een park,Crystal Brook genaamd, erbij, het hoofddoel hier was om wilde kangaroos te zien. We reden over een weg naar het park en ik spotte ze al tussen wat lage begroeiing, ze lagen in de zon op te warmen. De auto een stuk verderop geparkeerd en we zijn gaan wandelen, ondertussen zagen we allerlei exotische vogels zoals kaketoes, rosella’s en andere veelkleurige vogels die je alleen van tv of de dierentuin kent, nou ja, ze benoemen was toch lastig. Ondertussen kijken of we Skippy en Co. konden vinden, en gingen richting de plek waar ik ze had gezien. Daar lagen ze nog steeds, een stuk of vijftien in totaal, al moest je goed kijken, de meeste tijd zag je er maar vijf, die de wacht hielden, de overigen camoufleerden zich goed. Langzaam maar zeker zetten we een stapje dichterbij, eens kijken hoe dicht we ze konden naderen en de groep konden we tot een meter of tien naderen. Toen zaten of stonden ze inmiddels wel in de starthouding, je weet het natuurlijk maar nooit met mensen… Op een gegeven moment vond het grootste mannetje het mooi geweest en de dieren sprongen er met de voor hen bekende hupjes vandoor. Een jong mannetje was echter niet bang aangelegd en bleef vrolijk liggen, we naderden hem tot op 5 meter afstand, hij ging er eens bij staan en begon zichzelf schoon te maken; en… ging weer liggen. Na deze voorstelling zijn we weer richting de auto gegaan, een klein stukje omhoog gereden en daar weer uitgestapt om een stuk over de dam van het reservoir te lopen. Melbourne is voor haar watervoorziening geheel afhankelijk van reservoirs, en hoewel deze erg groot was, de op-een-na-grootste zelfs, voorziet deze in nog geen tien procent van het totaal. De grootste, met ruim 70% van de capaciteit, ligt niet veel verderop, echter onze volgende bestemming was Belgrave. Hier een heerlijke lunch genoten in een schilderachtig huis, om vervolgens naar de ware reden voor ons bezoek aan Belgrave te hobbelen; we stapten aan boord van een negentiende-eeuwse trein met de olijke naam Puffy Billy. Deze stoomtrein, met kruitdampen als ware het oorlog, tufte door het ruige landschap en we mijmerden over lang vervlogen tijden en de mooie uitzichten. Alleen werd dat af en toe even bedorven door horden Japanners. Wat ze in een bepaalde periode in de twintigste eeuw niet was gelukt met geweld, is in vredestijd dan toch gebeurd: Australië veroverd, en dan met name de oostkust, soms staan er zelfs wegwijzers, uitsluitend in het Japans. Eenmaal aangekomen op eindbestemming Emerald haalde Dan ons weer op, hij heeft het stuk met de auto afgelegd, en zetten we koers naar Mount Dendenong. Bovenop deze berg is een klein park met wat activiteiten en bezienswaardigheden maar wat vooral spectaculair is, is het uitzicht. Hier valt op hoe uitgestrekt Melbourne is, en de ondergaande zon bood een prachtig schouwspel. Toegegeven, een beetje fris was het wel, ik had mijn jack aan maar veel kouder dan 15 graden zal het toch niet zijn geweest; al was het voor Dan alsof het vroor dus die liep te ijsberen. Niet veel later zijn we weggegaan en na een korte stop bij een supermarkt zijn we naar een heuvel gereden zodat we het zuidelijke deel van Melbourne in de gloed van de nachtelijke verlichting konden zien. Daarna was het toch echt tijd om te gaan eten en zijn we weer naar ’huis’ gereden. Ali begon gelijk weer te kokkerellen, Dan schonk de wijn in, en we babbelden er weer op los. Na het eten, heerlijk Italiaans en Indonesisch was het tijd voor fotoalbums. Zo is Kate begin dit jaar getrouwd en we hebben de trouwfoto’s bekeken, vervolgens was er veel interesse voor Nederland, een fotoalbum gemaakt door mijn moeder over Ijsselstein werd doorgesproken, evenals het fotoboek van mijn ouders die in Australi op bezoek kwamen, en hoe het met de familie ging (reminder voor mezelf: vragen naar weekendtrips naar Adelaide, met pa en ma) zoals naar mijn ouders, broertjes, oma en toch vooral ook naar Luka, een dankbaar onderwerp! ;-) Ook over verdere bezienswaardigheden in Europa moesten we veel vertellen; want de Europese vakantiedroom moet gestalte krijgen. De schaal hier is compleet anders; waar Dan zich op weg van het vliegveld naar huis nog verontschuldigde dat we maar een klein stuk hadden gereden, ook nog eens met alleen maar snelweg vertelde ik hem dat we als we hetzelfde stuk hadden gereden , iets van 110 kilometer, in Nederland we al het halve land doorkruist hadden. Ik wilde hier aanvankelijk een auto huren maar als je de afstanden eens gaat bekijken kom je daar snel op terug, tenzij je vele maanden hebt. Voor de Ryans zal een toer door Europa als makkelijk te doen ervaren worden. Na een dag met zoveel gesprekken en verschillende memorabele prenten ging het licht bij ons allen langzaam aan uit. In bed nog even de foto’s van de dag bekeken en dat deed grappige momenten weer herinneren. Ja, een heerlijke dag, oogjes dicht en snaveltje…

Het is vrijdagochtend, vandaag gaan we naar het centrum; Dan is aan het werk en Ali dropt Laura en mij bij een grote mall, waar Zac ons enkele minuten later oppikte. Het was erg leuk om hem na iets meer dan een jaar weer te zien, en we reden naar het centrum van Melbourne. Een parkeerplek vinden bleek lastig, helemaal als je het betaalbaar wilde houden. Dat lukte niet en ik denk dat als Nederland de kunst afkijkt bij Australië voor wat betreft parkeertarieven, we de borst nog nat kunnen maken (alsof dat al niet prijzig genoeg is, is een ander onderwerp). Voor parkeren hier betaal je 15 Australische dollars per uur, met een minimum afname van 3 uur, waarna ieder uur voor het schappelijke prijsje van 5 AUSD per uur over de toonbank gaat. Starttarief omgerekend zo’n 33 Euro; ik heb nog goed rondgekeken of er geen verborgen camera stond, of dat we misschien een gram goud kregen bij vertrek maar niets van dat alles! We waren het rondrijden zat op zoek naar het gat in de markt vanuit ons bezien maar het zat er niet in. Eenmaal geparkeerd zijn we naar Madame Bruselles gegaan waar we, op een sierlijk dakterras met een mooi uitzicht, een drankje en en een lichte lunch lieten voorschotelen. Proost op deze (her)ontmoeting, er zouden nog veel glazen klinken die dag. Na de lunch zijn we door de straten van Melbourne gelopen, kerken en andere monumentale panden omringd door wolkenkrabbers, een apart contrast. We gingen richting de Eureka-toren, naar het uitzichtpunt een klein stuk onder de top. Eenmaal boven zijn we van het uitzicht gaan genieten en ondertussen moest ik Zac en Laura even ompraten om mee te gaan in “The Edge’, een soort uitstulping van glas in het gebouw. Ze vonden het wel best dat ik alleen wlde maar veel weerstand ondervond ik uiteindelijk niet en na hiervoor kaartjes gehaald te hebben kregen we meteen bandjes dat we de nog te ervaren ervaring overleefd hebben, misschien was dit om bezoekers op voorhand te kalmeren. Het glas is eerst melkwit maar verandert op enig moment, onder wat dramatische geluiden, verdwijnt de kleur van het glas en zo kijk je ineens 287.5m naar beneden. Eng was het allemaal niet, het uitzicht was schitterend en bij de anderen heb ik ook geen angstzweet geroken. Even een kodakmoment van de organisatie en nadat we uit deze attractie gingen nog een rondje gelopen, en nog buiten op een platform gestaan, lekker windje! Ik heb Zac de foto van ons drie cadeau gedaan en nadat we dit ‘bloedstollende’ avontuur overleefd hadden zijn we weer richting de auto gegaan, we gingen naar het nieuwe stulpje van Zac en Zahra, zijn vriendin (ze zitten nog midden in de verhuizing), om even op te frissen en op Zahra te wachten, ze was die dag aan het werk. Na een drankje en een nootje kwam ze aan en na een korte kennismaking reden we met een collega van Zahra naar een tramhalte, de tram vervoerde ons naar het centrum waar we zouden eten en borrelen, niet noodzakelijk in deze volgorde. Wat hier kennelijk in is, is dat je bij het ene restaurant een gerecht neemt, om vervolgens ergens anders het volgende te gaan genieten, wij gingen er wel in mee. We zijn door wat steegjes gelopen met een wirwar aan graffiti, het is hier verheven tot ware kunst, en we liepen binnen bij restaurant Movida, en wonderwel was er een plekje vrij, moesten we wel even geduld hebben. Dan maar even een drankje doen bij Loose Goose, het werden er er twee zodat we om 21:00u bij Movida konden aanschuiven. Dit restaurant is bekend om de leuke ambiance, het kwalitatief goede eten, heerlijke tapas met de beste ingrediënten, en niet te vergeten wijn! We hadden voorgenomen alleen maar Australische wijn te drinken deze vakantie, en na enig beraad kwamen we uit bij de 2008 Woodland Margaret Cabernet/Merlot, hier zouden we geen spijt van krijgen. Er hing een relaxte sfeer in het restaurant en de gasten leken allemaal in hun sas. We hebben allemaal verschillende tapas besteld die ons lekker leken en we verdeelden ieder gerecht onder ons vieren. Alles wat we voorgeschoteld kregen smaakte heerlijk, het een nog beter dan het ander, en we kwamen unaniem tot de conclusie dat de tartaar die we aten het beste was. Ondertussen was de tijd aardig gevorderd en Zac had al geïnformeerd of we wellicht nog terecht konden bij Coda, ook een zeer goed restaurant, maar ons was ons verteld dat we vooral voor het toetje hier moesten zijn. Met enige haast naar Coda gegaan en na overleg bestelden we twee aan twee twee toetjes, zodat we die konden delen. Waar de heerlijke tartaar nog vers in het geheugen lag, werden onze smaakpapillen nu verwend met eten dat zo mogelijk nog lekkerder was, passievruchtsoufflé, passievruchtijs en een sandwich met chocolade-ijs en macademian-ijs. Wellicht klinkt het niet zo bijzonder maar ik kan me niet herinneren dat ik ooit heb gerold met mijn ogen, met eten zoals een witte haai dat doet. Zo zaten er vier aan tafel, we werden er stil van. De cocktails die we erbij hadden genomen smaakten ons ook echt niet, niet omdat we ze normaliter niet lekker vinden maar het stond in schril contrast met wat Laura slechts kon bestempelen als ‘definitely heavenly.’ ‘Amen to that!’ We zijn nog naar de Supper Club gegaan waar we op het dak weer schitterend uitkeken, ditmaal op het mooie parlementsgebouw en een deel van de facade van het Princess Theatre. Waar mensen stonden te bibberen in winterjassen stond ik in mijn t-shirt, ik werd vreemd aangekeken want het is toch winter; maar het was met heaters erbij te warm om een jas aan te hebben. In deze tent weer een wijntje genomen en hoewel we nog voornemens hadden om op stap te gaan zetten we dat uit onze hoofden, eigenlijk was het wel mooi geweest zo en met het programma voor zaterdag in het achterhoofd hebben we de taxi naar Z&Z’s huis genomen. Het was wel ijskoud op de kamer dus onder de dekens gedoken en elkaar maar op temperatuur houden dan!

Zaterdag lekker uitgeslapen en ’s middags kwamen Dan en Ali ook, we zijn met zijn zessen naar Convent Abbotsford gereden, wat een klooster was maar tegenwoordig kunstenaars huisvest. Daar gezamenlijk koffie en een koek danwel cakeje erbij gegeten en vervolgens een rondje over het terrein gelopen; ernaast ligt een kinderboerderij die we ook even hebben bezocht. Het weer werd iets slechter en de paraplu moest regelmatig opgezet worden maar meestal was de bui binnen een minuut alweer opgehouden. We hebben de auto toen weer opgezocht en zijn naar St. Kilda gereden, Z&Z woonden tot voor kort hier niet heel ver vandaan, we zijn de pier opgelopen en omdat het enigszins frisjes was weer een tentje opgezocht en weer wat gegeten en gedronken. Dat valt hier wel op, overal waar je bent zijn eetgelegenheden en ik heb geloof ik tot nog toe geen een keer ook maar een ‘ok’ maaltijd gehad, altijd was het zeer goed tot uitstekend. We waren te vroeg voor de pinguïns die hier dagelijks aan het begin van de avond arriveren maar de wind werd guurder, de regen wat frequenter. We kozen er dus voor om maar weer terug te rijden, even een kleine tukje doen bij Z&Z, alvorens we uit eten gingen in de wijk Fitzroy, een wijk met hedendaagse hippies, ter gelegenheid van Zahra’s verjaardag, ze was zondag jarig, met haar vrienden en vriendinnen. Het was een gezellig etentje bij St Jude’s Cellars, erna zijn we met z’n vieren aan de hoofdstraat van Fitzroy gaan zitten. Zac liet een ober vier verrassingscocktails maken en we moesten allemaal proeven welke wij het lekkerst vonden, de buit was snel verdeeld. Ondertussen was het twaalf uur geweest dus even gezongen voor de inmiddels jarige Zahra, met op de achtergrond het gezang en gepingel van een wanna-be Kurt Cobain meets Bono of zo. We keken onze ogen uit wat voor figuren er langsliepen alvorens we weer een taxi tackelden, op de hoek bij een club waar het Jersey Shore-achtige publiek, wat we in andere delen van de stad ook al zagen, voor leuke taferelen zorgde. Eenmaal terug waren we zo vertrokken.

Op de zondag ontbeten bij Brunetti, een begrip hier, niet alleen voor ontbijt maar mocht je taarten of exotische cake willen hebben, hier kan je het krijgen. ‘s Avonds stond er een etentje met familie van Z&Z op het programma, de verjaardagstaart voor na het eten werd uitgekozen. Nadat de overige Ryans, met uitzondering van Sam die moest werken, zich bij ons vervoegden hebben we de trein genomen richting de Melbourne Cricket Ground, het MCG. Hier zouden we ons eerste Australian Football Game gaan zien, in Nederland krijg je er weinig van mee, maar het is hier echt massaal. Deze dag waren er ruim 73.000 toeschouwers die rivalen Collingwood tegen Essendon (de laatste recordkampioen, de eerste domineert de laatste jaren de AFL) zagen bestrijden. En een strijd, vier kwarten van 25 minuten zuivere speeltijd, was het. Ik zat naast Dan, een fervent Collingwood-supporter, zodra er iets was vroeg ik hoe het zat, en binnen 5 minuten wist je hoe het in elkaar stak. Als ik weer iets nieuws wist even aan buurvrouw Laura doorgeven, die zich zat te vergapen aan de rauwdouwers op het veld. ‘Kick and Rush’ in optima forma, pas op voor tackles… Het eerste kwart werden al twee man het veld afgedragen met zware blessures, dat leek wat te beloven, de rest van de wedstrijd was hard maar geen gewonden meer. Essendon domineerde de eerste helft, Dan en Kate schudden afkeurend hun hoofden, en ging naar het leek fors aan de leiding maar blijkbaar had dit zoveel kracht gekost dat ze de tweede helft totaal werden weggespeeld, alsof ze er niet meer stonden. Van een wedstrijd was geen sprake meer, maar we hebben genoten van het geboden schouwspel; ondertussen kregen we van alles in onze handen gedrukt om door te geven, Dan en Ali hadden weer flink wat eten meegenomen. Broodjes, chips, cupcakes… Alsof de hongerwinter ieder moment kon aanbreken. Na de wedstrijd even een pub in zodat we niet in de lange wachtrijen bij de trein verzand raakten. Weer wat haast maken nu wat deze avond stond er een diner met twee gezinnen op het programma, de ouders en broer van Zahra plus de Ryans. Wederom lekker gegeten, dit maal bij Magic City. Als dat klinkt als een naam van een gokhal klopt dat, dat was het voorheen ook maar de nieuwe eigenaar van het pand vond het wel geinig de naam te houden. Ik heb deze avond mijn eerste barramundi op, wat een heerlijkheid. Heb ik toch nog wat moois overgehouden aan het visprogramma van Rex Hunt. Na het etentje elkaar gedag gezegd, het besef dat Melbourne er weer bijna op zat begon langzaam door te dringen. De laatste nacht geslapen bij Dan en Ali en de volgende dag na een stevig ontbijt nog even Geelong aangedaan, aan de andere kant van de baai, waar we na wat foto’s en een lichte lunch het stukje naar het vliegveld aflegden. Als ik bovenstaande eens bekijk is het een waslijst aan dingen die we gedaan hebben maar het was over voor we het goed en wel door hadden. Hetgeen waar ik jarenlang naar uit heb gekeken is bijna voorbij en dat was toch wel even slikken. Dan en Ali hebben ons tot aan de deur van de gate vergezeld en na een, voor mij dan toch, emotioneel afscheid nog een laatste keer zwaaien voor ik mijn eerste voet in het vliegtuig plaatste, zetten we koers naar Sydney. Ik was ontdaan dat ik mijn tweede familie, zo voelde het dan toch, achterliet. Tijdens de afdaling kwamen we over zee aangevlogen en ik was naarstig op zoek naar een lichtpuntje, iedere rimpel in het water in de gaten houdend op zoek naar walvissen. Wonderwel kwamen er drie boven water nog geen minuut voor de landing, vlak voor de kust. Na de landing Dan en Ali per sms gemeld dat we veilig aangekomen waren en hartelijk bedankt voor de tij die we samen hebben doorgebracht. Ali reageerde dat wij eerder in Sydney waren dan zij thuis! Op naar de trein om weer op Circular Quay de ferry naar Manly te nemen. Hier de rest van de dag vooral alle indrukken van de 5 dagen Melbourne aan het verwerken en de volgende ochtend nog eea regelen, zoals verblijf en wat vouchers die ik moest uitprinten, voor ik richting Cairns vertrok.

Het was heerlijk weer en zat voorop de ferry en het blijft mooi als je richting het centrum vaart en de indrukwekkende bouwwerken langzaam aan steeds dichterbij ziet komen. Met de trein naar het vliegveld, inchecken en binnen een mum van tijd vertrok de vlucht, we vlogen langs Manly dus kon Laura, die op deze dag weer aan het werk moest, nog gedag zwaaien. We vlogen over het land en je moest je best doen bebouwing te vinden, wat is het uitgestrekt. Na een uur of twee begon de kustlijn zich te ontwaren en kreeg je regenwouden te zien, en ook het GBR tekende zich mooi af in het water. Ook waren er aardig wat bosbranden te zien, een heel normaal verschijnsel hier, die duidelijker werden naarmate de zon zakte. Eenmaal uitgestapt de taxi genomen naar mijn resort, waar de regel lijkt dat ieder huisje 10 eigen palmbomen heeft. Het ligt aan de rand van jungle en werd derhalve vannacht getrakteerd op een kakofonie van geluiden, erg rustgevend moet ik zeggen en werd vandaag dan ook vroeg wakker. Het is hier een beetje een mix van camping en huisjes, een soort familiepark, en op weg naar de wasmachines, tijdens het wassen en ook weer op de terugweg veel gesprekken met vooral senioren. Eentje klaagde dat ze hier al twaalf jaar woonde, het is hier paradijs! Mooie omgeving, altijd lekker weer, op het stormseizoen na… Ik kan me slechtere plekken voorstellen, aan bed gekluisterd met uitzicht op een betonnen muur oid, waar je je laatste dagen slijt! Zojuist heb ik een berg folders bij de receptie gehaald en ga eens kijken wat ik hier nog allemaal wil doen, en je kan hier veel. Regenwouden, wildparken, boottochten over zee of landinwaarts, snorkelen, duiken, skydiving, raften, ik zal me niet vervelen. Ik blijf sowieso in Cairns tot volgende week woensdag, dat is allemaal geboekt, en of ik daar nog een paar dagen aan vast plak moet ik nog besluiten. Heb me voorgenomen om uiterlijk vrijdag de twaalfde weer in Sydney te zijn dus heb nog twee dagen speelruimte. Morgenochtend word ik hier opgehaald en met een vliegtuigje vliegen we op lage hoogte langs/over het GBR naar Lizard Island, zo’n 200 kilometer hier vandaan, om daar aan boord van The Spirit of Freedom (www.spiritoffreedom.com.au) te gaan en in de middag al onze eerste duiken te nemen; ‘s avonds koersen we naar de Koraalzee. Ik heb er onnoemlijk veel zin in, vooral het uitzicht op het met grote onderwaterleven in aanraking te komen, figuurlijk maar zeker ook letterlijk, doet mijn bloed sneller stromen. Ondertussen toch benieuwd wat er zich afspeelt aan het thuisfront. Volgende week een nieuwe update, wellicht een kilo of wat lichter; is het niet van het eetregime, dan is het wel van een haai die mijn arm aanziet voor een smakelijke makreel.