Zo blij als een kind.

Dit is het verhaal van gisteren, we hadden geen bereik hier, nu weer even, dus meteen maar gebruik van maken!

Op dinsdagochtend kwam de wekdienst weer aanzetten. Ik voelde me al stukken beter. We kregen onze gebruikelijke briefing en voor zeven uur waren we onder water. We doken weer op de Thistlegorm en dit keer daalden we af naar het (opgeblazen) middenschip, en vandaar zouden we doorzetten naar het steven. Binnen drie minuten zaten we op 30 meter diepte, zagen een paar tanks liggen en ik keek omhoog naar het wateroppervlak. Dat zag ik niet overigens, wel de contouren van het imposante achterschip wat op zijn zijde lag. Een rondje om de achterkant bracht ons bij de grote propeller en na daar wat rondgekeken te hebben klommen we langzaam aan weer omhoog. Hier vonden we vooral munitie, en ik weet niet wat voor kanon ze zouden bevoorraden, de twee meter grote granaten deden vermoeden dat het om een treinkanon ging. We zwommen nog op zo’n 27 meter diepte en besloten weer naar het voorschip te gaan. We gingen een deur door en kwamen weer in allemaal opslagruimtes. Omdat we nog niet boven de 20 meter diepte waren gekomen bouwde de stikstof met de tijd aardig op. We hadden niet lang meer om niet over de grenzen te gaan, even afstemmen wat we gaan doen, laten we hier door deze laadruimte naar boven gaan. Op de boeg hebben we nog even rondgekeken alvorens we aan onze veiligheidsstop begonnen en niet veel later het water verlieten.

Na deze duik werd het ontbijt geserveerd, enigszins aangemoedigd om niet te treuzelen, opdat we snel naar de volgende bestemming konden varen. We zouden de zeestraat weer oversteken vanaf de Sinaï, we voeren richting Gobal Island. In de twintig minuten dat ik op het zonnedek lag, me om de paar minuten omdraaiend, heb ik het toch voor elkaar gekregen te verbranden, de zon brandt fel hier. Na de briefing werden we met de Zodiac naar Bluff Point gebracht, vanwaar we langzaam via het rif terug richting het schip zouden zwemmen. De stroming kan hier wispelturig zijn (dat bleek ook wel tijdens de duik aangezien deze drie keer significant van richting veranderde), zolang we met de groep maar met elkaar blijven wordt er naar bovenkomst wel voor gezorgd dat we weer bij het moederschip komen. Achterwaarts rolden we de boot af en ik moet zeggen dat wat ik onder water zag enigszins teleurstellend was. Momo, een van de gidsen, had dit als een van zijn favorieten bestempeld en ik zag alleen maar bleek koraal en er zat wel wat vis, maar niet in de verste verte zoals bij Ras Muhamed. Na 20 minuten had ik het dan ook wel weer gezien, niets noemenswaardig gezien, maar daar kwam snel verandering in. Eerst wees Goncalo me op een murene, en dit luidde iets in wat ik het best kan beschrijven als goed-beter-best. We zaten op zo’n 15 meter diepte en waar iedereen om zich heen keek dacht ik er af en toe aan naar boven te kijken. Dit werd beloond met een zeeschildpad die zich tegoed deed aan wat het rif te bieden heeft. Even de andere seinen dat er iets te zien viel, ik ging een nader kijkje nemen en de zeeschildpad zwom rustig door, op zoek naar het volgende hapje. Hierna spotte ik een octopus, die hadden we nog niet gezien, en seinde weer driftig. De groep sloot aan en de grote octopus zwom onder ons door tegen het rif omhoog Daar zat een andere octopus en nadat wat grijpgrage armen vol zuignappen elkaar betastten kregen we voor onze ogen octopusseks te zien. Al moet ik bekennen dat ik pas nadat het klaar was ik wist dat het geen poging was de ander op te eten. Toen de daad voorbij was deed het mannetje nog wat pogingen maar ze wimpelde hem elke keer af; wij volgden het gebeuren gebiologeerd. Veel foto’s weer door de Cousteau-expeditie en octopus nummer drie diende zich aan. Veranderend van kleur en vorm deze dieren, blijft verbazingwekkend om te zien. We kwamen inmiddels richting het einde van de duik, en bezig met onze veiligheidsstop kwam er een adelaarsrog voorbij zwemmen, wow! Wat een mooi einde van de duik. Nog even de boei omhoog blazen zodat de Zodiac (of andere boten) weten dat er duikers zitten. Eenmaal boven bezig om aan boord te klimmen, horen we de andere Zodiac, waar de Engelse vrienden (waaronder mijn roomy) flink aan het juichen waren. Eens goed kijkend snapten we waarom, voor de boot zwom een grote groep dolfijnen de baai in, waar we waren. Snel de boot in en er achteraan. De duikapparatuur deden we niet meer aan, en sprongen in het water om getrakteerd te worden op dolfijnen die rondjes om, tussen, onder en langs ons zwommen, soms uit het water springt, dan weer de diepte in duikend of slaand met hun staart op water. Toen dat weer voorbij was klommen we weer in de Zodiac, en gingen er achteraan. Dit ritueel een paar keer herhaald, de laatste keer begon ik onder water te klappen voor de dolfijn die om me heen zwom en dit leek met enthousiasme ontvangen te worden. Zwom vanuit de diepte naar boven, sprong het water uit, en draaide in snelle rondjes om me heen, waarna hij uiteindelijk in de diepte verdween. Het was niet helemaal wat er op het wensenlijstje stond, dat is duiken met dolfijnen maar snorkelen komt er wel heel dichtbij! Degenen die camera’s hadden probeerden foto’s te nemen, alleen zwemmen die dolfijnen zo rap, dat er geen een gelukt is. Wel meerdere filmpjes gemaakt, even kijken of ik wat beeldmateriaal kan bemachtigen. Toen we uit het water kwamen was iedereen in zijn nopjes, de gezichten van iedereen vertelden het hele verhaal.

In de namiddag doken we weer bij Gobal Island, nu op een locatie genaamd The Barge. Hier ligt een soortement van wrak, ze wilden het niet zo noemen, niemand weet eigenlijk ook de geschiedenis van deze boot. Het wrak ligt er gewoon. Eigenlijk is alleen nog het stalen geraamte aanwezig en dit biedt onderdak aan weer een ander soort vracht, een vracht vissen en ander onderwaterleven. Krokodilvissen, octopussen, reuzemurenen, steenvissen, frog fish (zal vast geen kikkervis zijn, je houdt van die instinkers) en allerlei zeeslakken. Ook grote scholen fuseliers. Het is hier ook niet diep, dieper dan 15 meter kom je niet. We waren vooral op zoek naar de grootste murene, Momo had verteld dat deze 2.5 meter is. We vonden deze in het middelste deel van het scheepskarkas en terwijl de cameraploeg weer niet te verstoren was, dacht ik me eventjes vast te houden aan een stalen balk. Goed bekeken, geen begroeiing of gevaarlijke vissen, al had ik even onderschat hoe territoriaal een kleine vis was die vond dat de balk van hem was. Denk je rustig te hangen word je drie keer snel achter elkaar in je hand gebeten waarna hij het voorzag op mijn linkeroor. Ik sloeg om me heen, raakte hem ook en had daarna de kleine rakker in de smiezen. Ik heb hem een minuut of wat achtervolgd, hem wegjagen bij de balk, maar zodra ik me weer richtte op de murene had hij zijn plekje zo’n halve meter boven de balk weer ingenomen. “Oké, jij je zin, ik blijf wel van die balk af.” Of wat ik daarna deed nou zo’n goed idee was valt te betwijfelen, het leek me wel wat om die murene te aaien. Niet bij zijn hoofd natuurlijk, alleen van die kleine schoonmaakvisjes mogen in de buurt komen, zelfs naar binnen (en ook weer naar buiten). Hij lag gekronkeld in de overblijfselen van het schip en ik raakte het middenlichaam aan; hoe zo’n machtig beest zo zacht kan aanvoelen, hij vond het allemaal niet erg, bleef op zijn gemak liggen. Daarna nog een octopus gespot en weer kwam de Portugese onderwaterpolitie eraan om dit curieuze dier te filmen. Dit keer waren ze niet de enigen, ineens wemelde het van de Engelsen, Zweden en een verdwaalde Canadese (mijn bootgenoten), na het zwemmen met dolfijnen lijken de laatste reserves onderling verdwenen. Ik vond het na ruim een uur onder te zijn geweest wel welletjes en na 72 minuten ademde ik weer buitenlucht in.

‘s Avonds doken we weer op dezelfde plek, we zouden nu weer dingen zien die je overdag niet ziet, en wat je overdag ziet, op een aantal soorten na, zie je ’s nachts niet, of slapen hooguit. Het water bleek in de namiddag al wat koud (na 30 minuten begon ik het toen al koud te krijgen, er liep een koude stroming over dit rif) en had dan ook mijn shark skin aan; krijgen de anderen toch nog een haai te zien! Dit maakte de duik een stuk prettiger! Ik zwom met Goncalo en Joao mee en we gingen op zoek naar murenen die op jacht waren, die kwamen we niet tegen, de meesten zaten nog op hun eigen stek op het rif. Ondertussen kijkend wat er nog meer te zien viel kwamen we weer een octopus tegen, wat zeenaaktslakken, een Spaanse danseres, een stel krokodilvissen en schelpen die ineens begonnen te lopen, boden huis aan grote heremietkreeften of andere waterkruipers. Na ongeveer een uur vonden we het mooi geweest, deden onze veiligheidsstop en werden uit het water geholpen door de crew. We werden wat aangespoord om op te schieten omdat het eten al klaar was, we waren dan ook een kwartier langer onder gebleven dan wat Momo als richtlijn had gegeven.

Het was weer een mooie duikdag, in totaal, op vijf minuten na, vier uur onder water geweest. Daar zoiets er aardig inhakt weer aardig uitgeteld, en ben dan ook weer onderweg naar mijn mandje, over een kleine zeven uur wordt er weer op de deur geklopt.