Zen

Op het moment dat ik de spreekwoordelijke pen weer op pak, zijn er al weer wat dagen verstreken. Donderdagochtend werden we om half zes gewekt zodat we drie duiken konden doen. Nu was dagelijks zes uur opstaan al niet aan sommigen besteed, half zes was voor de meesten toch echt te gek. Misschien dat de gedachte ook was dat het hoogtepunt ook al gepasseerd was; gedoken met dolfijnen dus de vele vis waarvan we het meeste al gezien hadden sprak niet meer tot de verbeelding. Het gros bleef dan ook liggen, zo waren er maar acht koppen te tellen. We waren met de Superior naar Gota Abu Ramada gevaren en na de briefing werd de groep in tweeën opgedeeld. Ik bleef trouw aan de Portugezen (al bleven er vier liggen), ik dook met Armindo , Joao, Matt (een kiwi op wereldreis met zijn vriendin Megan) en John. We waren al aan het bedenken wat voor spectaculairs we niet onder water gezien zouden hebben wat de rest jaloers zou maken, meerdere manta’s, een walvishaai, misschien een hamerhaai…. Met de Zodiac werden we richting de noordkant van het rif gebracht; maakten een achterwaartse rol en verdwenen onder water. We zouden nog iets naar het noorden zwemmen om daar rond een koraaltoren te zwemmen alvorens we zuidwaarts langs het rif richting de boot zouden gaan. We gingen richting de toren en zagen aan de linkerkant daarvan de andere groep richting het noorden kijken, we versnelden want er zou wel iets te zien zijn maar wat?!? Eenmaal de toren aan onze rechterzijde werd het duidelijk, zeven dolfijnen, waarvan één baby, zwommen rustig heen en weer voor de duikers, geen sonargeklik zoals bij de Ulysses, geen gezang ook. Mijn hartslag ging omhoog en snelde richting de dolfijnen en passeerde de andere duikgroep over de rechterflank. Drie dolfijnen kwamen me eens van naderbij inspecteren, zwommen eerst een wat grotere ronde om me heen, alvorens ze me op hooguit een halve meter passeerden. Hun ogen waren gericht op de mijne, ze peilden waar ze nu weer mee van doen hadden! Ik voelde me geroepen met ze mee te zwemmen en dat deed ik dan ook. Links van me de drie dolfijnen en ik horizontaal mee zwemmend, mijn rechterzij een kwartslag gedraaid zodat ik ze goed kon bekijken. Soms draaide er een om zijn as en dat deed ik dan na, voelde me volledig vrij en zwom zo een tijdje met ze mee. Oog voor wat er om me heen gebeurde had ik niet echt meer, stootte tegen een stuk koraal (oeps, dat wil je dus niet als bewuste duiker, maar het werd me vanwege verzachtende omstandigheden vergeven) , maar ik zwom door totdat de ze alle zeven richting het oppervlak schoten, vervolgens weer steil naar beneden kwamen en ons nog een keer voorbij zwommen, voordat ze in de blauwe zee verdwenen. Wow, wat een start van de dag; ik ben geen ochtendmens maar je zou het van dit soort gebeurtenissen spontaan worden! Hierna zwommen we rustig verder richting de boot, onderweg een stuk of tien blauwgestipte stekelroggen gezien, met sommigen zwom ik mee terwijl ze aan het jagen waren. Erg veel vis gezien, waaronder veel angelfish en ook de nog niet geziene sweetlips, en met de stroming rustig in onze rug kwamen we haast als vanzelf bij de boot uit. Toch weer bijna een uur en een kwartier onder water geweest, wat is het schitterend hier. Degenen die niet mee waren kregen natuurlijk flink ingewreven wat we hadden gezien; en voor de sceptici onder ons hadden we de beelden nog!

De tweede duik deden we op hetzelfde rif, alleen sprongen we dit keer vanachter de boot in het water en gingen via de andere kant naar wat koraaltorens, voordat we zouden omdraaien en weer terug naar de boot gingen. Ook nu weer genoeg te zien en we hoorden wat geklik. Het leek ver weg en ik vond het niet echt duidelijk of het dolfijnen waren of het geluid van motoren van een boot. Toch maar goed rond blijven kijken, je weet maar nooit. We zagen een jonge blauwgevlekte stekelrog en daar tegenover een kleine witte murene. Dit was mooi fotomateriaal voor Rui en Armindo, Miguel en ik waren op de uitkijk voor bijzondere dingen. Eenmaal bij een grote pilaar daar rondom gezwommen, en vandaar weer door naar nog twee torens. Veel vis, groot en klein, vooral veel kogelvissen en wat grote baarzen (al halen ze hier bij lange na niet, althans niet in dit deel van de Rode Zee, de grootte zoals waarmee ik in Australië heb gezwommen). Toen we halverwege waren hadden we nog de helft van de tank over, en dit zou toch genoeg moeten zijn om terug te komen bij de boot. Alleen was de stroming en van richting veranderd, en sterker geworden waardoor we die flink tegen hadden. Het werd voor ons allemaal dan ook hard werken om weer terug te komen bij de boot. Het leek wel of ik aan het hardlopen was, kreeg mijn ademhaling niet naar een normaal tempo, en zag ondertussen mijn hoeveelheid lucht redelijk rap verminderen. Dit gold voor de anderen ook en we bleven goed communiceren hoe we ervoor stonden allemaal. Via het rif terug richting de boot en na een tijdje zagen we de onderkant van de Superior. De veiligheidsstop moet je uitvoeren op 3-5 meter diepte voor drie minuten en we hadden vlak voordat we bij de boot waren afgesproken om terug te zwemmen om die diepte (veel eerder kon niet want dan hadden we nog meer stroming tegen) zodat we dat al als tijdwinst geboekt hadden. Miguel zat op ongeveerd 10 bar (bij 40 moesten we onze veiligheidsstop maken, en bij 30 omhoog), de anderen zaten op 30, ikzelf op 20. Miguel besloot dan ook meteen naar de oppervlakte te gaan, wij moesten nog een minuut en heb de noodfles die altijd onder de boot hangt, aangewend zodat ik mijn tank niet nog leger maakte. Ondertussen even kijken hoe het ervoor stond met Rui en Armindo, na de laatste minuut stikstof afbouwen gingen we naar de oppervlakte en via het trappetje klommen we op het achterdek. Hier hoorden we dat de andere groep nog wel twee dolfijnen waren tegengekomen, maar na mijn belevenissen van die ochtend kon dat me niet deren.

Voor de Portugezen zat het duikgedeelte erop wegens mogelijke decompressieverschijnselen; zij vlogen op vrijdagochtend vroeg via Cairo, naar Madrid om weer in Lissabon uit te komen. Na de tweede duik voeren we naar Hurghada om te tanken, toen dat gedaan was voeren we naar het volgende rif en bemerkten dat er drie dolfijnen achter onze boot aan zwommen. De kapitein zag het ook en voer rondjes. De dolfijnen kwamen dichterbij, ik vermoed dat ze het gejuich van de boot niet echt konden waarderen. Ik was net aan het filmen geslagen, zodra ze vlakbij waren doken ze in de diepte en we hebben ze niet meer gezien.

Voor de laatste duik sloot ik me aan bij roomy John en zijn twee Engelse vrienden Ian en Steven. Deze duik op Gota Abu Galana, en volgens Momo zou dit een mooie moeten zijn maar de veranderde stroming had veel sediment losgemaakt dus het zicht was zeer beroerd. Ook zagen we weinig onderwaterleven, veel dood koraal en dode schelpen, dit was niet alleen kleurloos door de condities; dit rif lijkt te veel duikers te hebben ontvangen. We hoopten toch dat we wat tegen zouden komen, maar helaas. De Engelse vrienden werden wat baldadig van deze teleurstellende duik en hebben bijzondere onderwaterbeelden gemaakt, laat ik het daar bij houden! Met nog genoeg lucht voor minimaal een half uur, wat mijn langste duik had geworden, toch uit het water gegaan. De anderen verteld dat ze niets gemist hebben, omgekleed en onder de douche gesprongen.

Het duikgedeelte zat erop, totaal 23 duiken gemaakt en in totaal 19 uur onder de zeespiegel doorgebracht. Ter vergelijking, in Australië waren het er 15, met in totaal 9 uur onder water. Dat was al vrij pittig en eerlijkheidshalve had ik er toch enigszins rekening mee gehouden dat ik wat duiken zou moeten overslaan. Het is vrij inspannend (zeker als verstokte “luchtduiker”, veel duikers zijn overgeschakeld op Nitrox, wat minder vermoeiend voor je schijnt te zijn) en eigenlijk heb ik altijd wel problemen met mijn oren, of beter gezegd mijn rechteroor. Dan lukt het me niet goed te klaren en kom met pijn en moeite beneden, en met een beetje pech ook nog een ‘reverse block’ als ik omhoog kom. Meestal gaat dat dan gepaard met minder of wat meer bloedverlies, deze keer heel af en toe een seconde of wat een probleempje gehad, en na drie duiken een klein druppeltje bloed, het wordt nog eens wat met me. De Portugezen, lid van een duikclub (Rui logde deze week zijn 500ste duik, Armindo zit er zo’n 30 stuks achteR), waren tevreden met mij als mededuiker en ik heb uitnodigingen liggen om met ze mee te duiken; om de week duiken ze in Portugal met elkaar. Dat zal er de komende tijd niet van komen maar toch leuk om welkom te zijn.

We voeren terug naar de haven, het werd tijd om de crew en de duikgidsen te bedanken; een reeks foto’s werd gemaakt met veel gelach en gejoel, en de enveloppen met fooi werden door een van de Zweedsen overhandigd. We zouden die avond nog op de boot eten en daarna zijn we met zijn allen naar Hurghada Marina gegaan om een drankje te doen. De Portugezen hadden wilde plannen, ze zouden om half drie ’s nachts opgehaald worden voor hun transfer en wilden in een keer door. We werden met de bus naar de Marina vervoerd, en waar de rest alvast ging zitten stapte ik met de zes Lissabonners van dit bewaakte terrein af en even kijken wat het echte Hurghada is. Uit de minaretten werd men tot het gebed geroepen en we liepen door vieze straatjes, vol winkeltjes waarvan je je afvroeg of ze bestaansrecht hadden. Zo was er een zaakje wat meubels met een cirkelzaag een kopje kleiner maakte, een winkel met alleen visspullen, een videotheek met alleen videobanden (ze bestaan nog!) en een zaak dat alleen sapjes maakte, alleen wat er langs het trottoir van weg stroomde rook toch echt naar rotte vis. Voor onze ogen gooide een auto zijn stuur om, geen richting aangevend, of überhaupt kijkend . Dit zorgde ervoor dat er een motor vol op die auto klapte, de motorrijder geen helm natuurlijk en deze viel hard met zijn schouder en vervolgens zijn hoofd op de stoep. Dit zijn geen stoepen van hooguit 10 cm hoog, een centimeter of 40 eerder. Uit alle hoeken en gaten kwamen er mensen aangesneld om de verongelukte te helpen, terwijl wat man de autobestuurder maanden door te rijden. Deze deed dat echter niet. Mijn Arabisch is niet al te best maar de gemoederen liepen op. We besloten dan ook door te lopen, we hadden geen zin in moeilijkheden. Verder lopend door de straatjes zagen we de armoede, werden aangesproken door jonge kinderen die één woord Engels kunnen: Mo-nie, mo-nie… Ook waren we niet helemaal op ons gemak; ze rijden hier als mafkezen, en het leek soms alsof we als wandelende geldautomaten waren, we gingen maar weer terug naar de Marina om ons bij de anderen te vervoegen. Een biertje nuttigend bij Friends’Bar werden de oogleden van de zes vrienden zwaarder, en ik kon ze ook niet over de streep trekken voor nog een drankje. De bus weer terug genomen en afscheid genomen van het gezelschap. Veel met ze gedoken, gesproken en gelachen, aan al het goede komt een eind.
De volgende ochtend kon ik uitslapen, werd om half acht gewekt waarna ik nog één maal controleerde of ik alles wel bij me had, en ik moest even contact leggen met werk. Na wat belletjes gepleegd te hebben en wat documenten over en weer gestuurd van de boot afgegaan en nog een tijdje met de Engelse kameraden, Lucy en Donna bij de duikshop gezeten. De Engelsen gingen zelf even op pad, en ik ben met Lucy en Donna blijven zitten tot zij met de bus opgehaald werden om naar het vliegveld te gaan. Even afscheid genomen en daarna richting Hilton Plaza om in te checken. Ik heb tot donderdagavond getwijfeld of ik nog een dagtour zou nemen naar Luxor, om de tempels van Luxor en Karnak te bekijken, evenals de Vallei der Koningen en de tempel van Hapsjetsoet, maar ik had vroeg op moeten staan en had geen zin in gestress. Dit bleek een goed besluit! Het was nog geen 11:00u, inchecken kon pas vanaf 14:00u, ik kreeg toch meteen een kamer en besloot in bad te gaan liggen, in de hoop wat wakkerder te worden, het tegenovergestelde gebeurde. Daarna even een tukje gaan doen, ik werd echter drieënhalf uur later wakker, het was inmiddels 15:30u. Ik besloot even in het zwembad te plonzen, en trof hier de drie Engelse vrienden op een bedje, heb nog een uurtje met ze gesproken voordat zij werden opgehaald. Deze mannen stelden voor om samen te gaan grotduiken in Nimes, ik had er nog niet van gehoord, maar het lijkt me wel wat.

Daar ik de laatste Mohikaan was en de enige tip die ik kreeg de Hurghada Marina, en dat had ik wel gezien, was, besloot ik bij het hotel te blijven. Ik had nog niet echt honger, voelde de vermoeidheid nog flink en dacht weer een tukje te doen. Wel wekkertje zetten, het avondeten wilde ik niet missen. Ik zal de wekker uit hebben gedaan, want ik werd om 03:00u wakker. Nou ja, ik zal het wel nodig hebben, ik slaap weer verder. Vanaf 07:00u redelijk wakker, het bed lag alleen erg lekker en heb nog rondjes getold tot een uurtje of tien. Op naar het ontbijt; alwaar me meteen gevraagd werd waar ik toch was gisteravond… Om 11:00u werd ik verwacht in de spa van het hotel; ik had wat last gekregen van mijn onderrug en een massage op de kop getikt. Dit ging allerminst zachthandig, voelde niet echt pretttig, soms pijnlijk zelfs, maar na een uur dit ondergaan te hebben stond ik wel op alsof ik herboren was, hij wist blijkbaar toch waar hij mee bezig was. Na de massage even rondje gelopen, nog even gedag gezegd tegen de medewerkers van de duikshop, gevraagd of ik later uit mocht checken bij de hotelreceptie (allemaal geen probleem, klant staat echt centraal hier) en na een lunch de zon opgezocht, eerst een tijdje op het strand gelegen, daarna bij het zwembad. Om half vijf werd ik opgehaald en ik zit nu op het vliegveld, over een uurtje stijg ik op en ben vannacht om een uur of half drie weer thuis; mijn vader komt me ophalen dus dat is prettig geregeld! Morgen verjaardag van mijn neefje, hij wordt dinsdag zes, op het programma. Ik vermoed dat de rest van de dagvulling veel rust in zal houden, ik moet komende week aan de bak. Ben ik terug in Nederland mag ik een dag later weer op reis. Ik hoop dat ik wat scherper ben dan de afgelopen twee dagen, mijn geest lijkt echt tot stilstand te zijn gekomen! Laat ik dat als goed teken zien, mijn bovenkamer draait nog wel eens overuren en deze reis heeft gebracht wat ik hoopte; geen haaien of walvishaaien, wel dolfijnen en rust!