Een droom komt uit!

Het vorige verslag plaatsend zagen we wat in het water bewegen. Ik herkende al snel dolfijnenvinnen, ik telde tenminste negen dolfijnen die op de rand van de rollende golven rustig heen en weer zwommen. We voeren verder, op zoek naar de Rhineodon Typus dus, uit het Mamigili-kanaal en langs de zuidzijde van het eiland. We waren niet de enigen, een aantal andere boten was ook op zoek naar de walvishaai. We hielden het wateroppervlak en de andere boten in de gaten. Arthur had zijn kite voor op de boot geplant en er een mobieltje onder gehangen. Hiermee hadden we ogen in de lucht al zwabberde het cameraatje met de wind mee, was bepaald niet in balans. We zagen een stuk verderop beweging bij de andere boten en mensen in het water springen. We draaiden om en de wind werd zo uit het zeil van de kite genomen. Deze stortte dan ook jammerlijk in het water. De crew probeerde nog te redden wat er te redden viel maar de waterstroming sleurde de kite mee, waarop het touw brak. Zowel de kite als het mobieltje zijn begonnen aan een enkeltje Afrika, zo’n 3.500km westwaarts. We trokken onze snorkelspullen aan en sprongen in het water bij de andere groepen. Vooral veel Japanners en Chinezen druk aan het spartelen in hun reddingsvesten. Ze kunnen daar klaarblijkelijk niet zwemmen want reddingsvesten zijn verplicht voor ze. Het gespartel van ze was erg wild en met mijn beste Chinese en Japanse martial arts skills moest ik de hordes soms van mijn lijf houden, ze hadden alleen oog voor de kleine walvishaai die zo’n 20 meter beneden ons zwom. Af en toe dook ik naar de diepte, alleen kreeg een pijnscheut in mijn rechteroor. Ik had vanochtend bij de eerste duik ook al wat moeite met klaren. Hierdoor kwam ik niet veel dieper dan een meter of twaalf/dertien, terwijl de walvishaai, zo’n drie tot drieënhalve meter lang nog een meter of vier onder me zwom. Dit was een jonkie en hij verdween in de diepte, het water was niet heel helder. We stapten weer in de dhingi en verderop werden we weer in het water gegooid. Deze walvishaai was een stuk groter en zwom vlak onder het wateroppervlak. Het was erg indrukwekkend naast dit dier te zwemmen. Alleen waar ik eerder vandaag een goed Efteling-moment met een schildpad had, was dit een Efteling met een grote rij voor de Python. Om de grootste vis op aarde zwommen veel snorkelaars die elkaar verdrongen om er mee te zwemmen. Ik moest af en toe even een defensieve duw of blok zetten zodat ik niet een elleboog, knie of vin in mijn gezicht kreeg. Dat lukte goed maar de fanfare was ik wel zat. Ik snelde dan ook voor de walvishaai uit. Een Japanner was in ieder geval niet bezig op te letten wat hij deed: de kop van de walvishaai was al onder hem. Hoe kan je die over het hoofd zien?! Hij was nog steeds op zoek naar waar het prachtige dier was en spartelde wild. Zo wild dat zijn vinnen op de kop van dit immense dier kwamen. Deze zette dan ook de vaart erin en liet de meesten achter zich. Absoluut niet goed voor het dier maar het bood mij wel kansen. Het kwam nu namelijk erg goed van pas dat mijn conditie dik in orde is, ik zwom namelijk, zonder al te veel moeite mee. Op deze manier had ik even ‘quality time’ met het dier. Ik dook naar beneden en kwam langszij. Het kleurrijke dier, prachtig verlicht door de zon, minderde al vaart waardoor niet veel later water aan het oppervlak weer alle kanten op spetterde… Ik vond het een mooi moment om uit het water te gaan. Al helemaal in mijn nopjes met het zien van de illustere walvishaai gingen we kort daarna een duik doen. Nu in de hoop het onder water tegen te komen. Van tevoren kregen we te horen dat als hij in beeld was we moesten filmen omdat hij/zij binnen 10 seconden weer voorbij is gezwommen en verdwenen. We moesten vooral niet mee zwemmen want met duikapparatuur zou dat toch niet lukken, bovendien zou je veel lucht verbruiken. De groep zwom in brede formatie langs de kust en overal kijkend. Het zicht was niet heel best, zeker niet dicht bij het strand. Waar ik met Arthur mee zwom dichter bij het strand, was de rest van de groep wat meer van het strand af. Ik bleef bij Arthur maar we verloren de rest van de groep. Na ongeveer een half uur zagen we nog niets. Ik zag een schildpad waar ik even mee zwom. Vlak daarna hoorden we een dubbel signaal van Bas. Arthur en ik zwommen in de richting van het geluid maar door redelijk sterke tegenstroming kwamen we nauwelijks terug naar waar de rest van de groep zat. Bovendien konden we door het slechte zicht ook niet zien waar ze precies waren. We besloten dan ook verder te gaan langs het rif, ondertussen hoopte ik niet dat onze kansen verkeken waren. Ik zwom een meter of tien voor Arthur en zag beweging in mijn rechterbovenhoek. Er zwom een grote walvishaai zo’n 10 meter voor en boven me. Ik draaide om, om Arthur te seinen, druk een hand op een vuist slaand, maar Arthur gaf geen sjoege. Ik hoopte dat de walvishaai, als ik me weer die kant op zou draaien, niet verdwenen was. Uiteindelijk trok ik toch Arthurs aandacht en ik wees de walvishaai aan. We zetten toch de vaart erin om dichtbij het dier te komen. Dit ging goed met onze lange vinnen (we hadden vinnen voor freediving aan) en kwamen langszij en zelfs voor het dier. Het was een beetje werken maar meer dan de moeite waard. We zwommen namelijk vier minuten met de vriendelijke reus mee. Richting het einde begon de walvishaai te versnellen en vonden we het mooi geweest. We maakten een high-five en zwommen een stukje terug. Hier zwommen nog wat witpunten alvorens we onze safety stop gingen doen. Na drie kwartier kwamen we weer boven en pikte de dhoni ons op! De anderen bleken er twee te hebben gezien maar die waren weer snel uit zicht. De glimlach is na uren nog steeds niet van mijn gezicht verdwenen. Op dit moment heb ik tien jaar gewacht/gehoopt en het overtrof mijn verwachtingen. Het snorkelen met deze dieren was mooi, daardoor had ik het tenminste gezien, alleen een eventuele volgende keer sla ik die Doldwaze Dagen over. De duikervaring was veel mooier. Drie walvishaaien mogen aanschouwen, met eentje had ik ook al dik tevreden geweest! Hoe dan ook zal deze dag nog lang in mijn geheugen gegrift zijn. We voeren nog verder naar het zuiden, over naar het Vaavu Atol (ook wel Felidhe). Drie dolfijnen escorteerden ons vlak voor we voor anker gingen. Hier gaan vanavond een nachtduik maken met naar verluidt honderden verpleegsterhaaien, bij het eiland Alimathaa.