Vliegende tapijten en (walvis)haaien?
Door: MvDoorn
Blijf op de hoogte en volg Michael
18 Oktober 2017 | Malediven, Ari Atoll
Na het ontbijt stiefelde ik naar het zonnedek. Hier ging het gros op de uitkijk staan om walvishaaien te spotten. We koersten richting Maamigili. We voeren hooguit honderd meter van het strand, walvishaaien hier zwemmen namelijk erg dichtbij het strand. Tussen de boot en een van de eilandenkwam een groep dolfijnen in tegenovergestelde richting aan. Lang lieten ze zich niet zien, doken onder zodra de boot langszij kwam. We zagen bij de kustlijn wel grote schaduwen in het water, er zat alleen geen beweging in, rotsen dus. Er kwamen gestaag wat meer boten in het gebied, soms lag er een groep snorkelaars in het water. Alleen lagen ze er zo rustig in, vaak ook verschillende kanten op kijkend, dat het wel zeker was dat ze geen walvishaai in de smiezen hadden. We koersten op en neer, zonder succes. Het was mogelijk dat de grootste vis van de wereldzeeën, zich ietsje dieper ophield. Alleen valt het dan niet te zien. We zouden daarom gaan duiken, in de hoop er toch een tegen te komen. We stapten snel op de dhoni, apparatuur om en we werden naar het drop-off point gebracht. Wie het riep weet ik niet meer, een schaduw onder het wateroppervlak werd aangewezen. Alle ogen richten zich op de schaduw: wens de moeder van de gedachte of hebben we dan toch de eer om met deze oceaanreus mee te zwemmen? Waar de een het meteen zeker wist, duurde het even voor iedereen overtuigd was. Ja hoor, bingo!!! Het energieniveau schoot omhoog. Toen we te water wilden gaan, kwam een andere boot aangesneld. Deze manoeuvreerde zich tussen onze boot en de walvishaai. We kregen het sein om te water te gaan.
Met gedecideerde beenslagen schoot ik om de andere boot, en de snorkelaars die voor ons in het water ploften, heen. Ik keek om me heen, ondanks de grootte zag ik het dier nog niet. Kort daarop kwam het aangezwommen, nog net niet recht op me af. Ik was extatisch over het weerzien van dit prachtige dier. Toegegeven, heel interactief is het niet, wel heel erg mooi en indrukwekkend. Onverstoorbaar zwom deze parmantige dame, het geslacht was me inmiddels duidelijk geworden, langs het rif. Ik zwom aan de buitenzijde met haar mee, aan het wateroppervlak achter haar zwom een groep snorkelaars mee. Van onze duikgroep waren er ongetwijfeld ook nog een paar aangehaakt, ik had alleen oog voor dit prachtige wezen, mijn positie ten opzichte van haar en of er obstakels voor me waren. De snorkelaars zaten wel zo dicht op haar staart, dat ze met een grote vinslag een versnelling inzette. Ik moest dus nog harder doortrappen om haar bij te houden. Ze remde weer af, ik zwom over haar heen om haar van de andere kant te bekijken. Om haar niet van het rif aan te jagen, bleef ik hier niet lang en zwom terug naar mijn originele positie. Op een gegeven moment was ik even alleen met haar, dat zal na een minuut of tien geweest zijn. Toen werd het een grote kermisattractie. Linksachter, rechtsachter, linksvoor en rechtsvoor ons verschenen boten; ik heb de hoeveelheid snorkelaars niet geteld, het waren er veel, heel veel. De walvishaai leek aanvankelijk nog haar koers te gaan houden. Ze boog iets af, het rif stak iets uit. Ik keek naar haar hele lijf en besloot iets achteruit te zwemmen. Ze boog om me heen, ik hield in de gaten waar ik moest zijn om niet door haar staart geraakt te worden. Deze kwam tot vlak voor mijn lijf en hoofd, magistraal.
De volgende koerswijziging volgde snel. Een stuk of acht duikers doken rechts voor haar in het water. Door de obstakels met hun vele luchtbellen, draaide ze naar links, richting de oceaan. Waar ze mij gedoogde, ik heb 15 minuten met haar mee gezwommen, kon de duiker voor haar niet op haar goedkeuring rekenen. Ze kromde haar lichaam, alsof ze er mee sloeg. Twee duikers kwamen goed weg, haar staart zwiepte net niet tegen hen aan. De gigant versnelde iets en verdween in de diepte. Ik draaide me om en zwom langzaam terug naar waar ik vandaag gekomen was. Een minuut of twintig later kwam ik op exact dezelfde plek boven, als ik er in gesprongen was. Een negen.
Na de duik en het eten, gingen we kijken of we nog een walvishaai tegen zouden komen. Het duurde niet heel lang voor we er een zagen. We werden erin gegooid, snorkelden richting het strand. Aan de oppervlakte lagen een man of twintig, de diepte in kijkend. Een vage omtrek verscheen, gestaag iets groter wordend. Ik maakte een hoekduik en dook naar beneden. Ik kwam rechtsvoor de vis uit. Ik bracht mezelf in horizontale positie, om mee te gaan zwemmen. Zodra ik dit deed en een vinslag maakte, had ik door dat dit onbegonnen werk zou worden. De planktoneter zwom te snel om bij te houden. Tevreden ging ik weer naar boven. De snorkelaars moesten volle kracht vooruit zwemmen om de walvishaai bij te houden. Ik was gemakshalve naar de dhingi gezwommen. Deze pikte een aantal van ons op en gooide ons er een stuk verderop uit, waardoor we weer ergens voor de walvishaai te water gingen. Ik dook weer naar beneden, de vis was iets dieper gaan zwemmen, op tien meter nu. Na even gedag gezegd te hebben, ging ik langzaam aan weer naar de zeespiegel. De ontmoetingen waar ik zo naar uit had gekeken, waren daarmee alweer voorbij.
We zouden die dag nog een maal duiken, bij Kudhi Maa op een wrak. De duikschool hier had in 1999 dit voormalig vrachtschip laten afzinken, als alternatief voor het huisrif. Het wrak zit vol leven. Er huizen twee verpleegsterhaaien, die overdag liggen te slapen. Een deel van het vrachtruim zat vol glasvisjes en grote oesters. Op het dek en bij de kajuit kwam ik een aantal, voor mij, nieuwe soorten tegen. Ik moet nog uitvinden welke dit zijn; eentje was zeker familie van de doktersvis. We troffen ook bekenden zoals de vleermuisvis, koraalduivel en blauwe naaktslakken. Hangend aan de mast, op zo’n 12m diepte, probeerde ik nog een poetsbeurt te krijgen van twee poetsvisjes, dat mislukte. Met veel pijn boven gekomen, mijn voorhoofdholten gaven nog steeds problemen. Op het moment dat het ondraaglijk werd, plopte het open, de uitgezette lucht verliet mijn neusgaten. Een acht.
Maandag de zestiende doken we eerst bij Vilamendoo. Hoewel er op de duik wel het een en ander te zien was, zal ik hem vooral herinneren van het vele vuil wat ik van de bodem viste. Positievere highlights waren wat benaderingen van witpuntrifhaaien, de grijze rifhaaien waren schuwer; zij zwommen weg toen we verschenen. Twee stompe pompano’s waren een welkome afwisseling. Een zeven.
We voeren van Dhangethi door naar het noorden. Hier ligt Mahibadhoo en zou hier mijn 225e duik ooit doen. We doken op een mantapunt. Omdat de laatste duik met een mantapunt niets opleverde, waren de verwachtingen niet heel hoog. De hoop echter ging flink omhoog, toen de dhoni-crew riep dat er vier manta’s zwommen. We gingen te water en binnen tien seconden was de eerste zichtbaar. We zwommen richting het poetsstation en plaatsten ons op enige afstand van het blok. Daar cirkelden, bij een eerste telling, zo’n acht manta’s. Ook links en rechts van, en achter het blok was beweging, ik telde er zestien. Ongelooflijk!! In kleine, dan weer grotere rondes zwommen de vliegende tapijten over het blok vol anemonen. De poetsvisjes moesten flink aan de bak, om de roggen van hun parasieten en dode huid te ontdoen. Twintig minuten lang hadden we de magische kleedjes voor ons zelf. Toen werd de serene rust verstoord: twee dhoni’s verschenen vol gas exact boven het blok, een vracht duikers werden als dieptebommen boven ons losgelaten. De perfecte manier om manta’s weg te jagen. Echt goed duiken leken de meesten ook niet te kunnen, wurmden zich ook te dichtbij het blok (of zoals 20 cm bij me vandaag twee man die in rifhaken naast me plantten, thanks guys) zeker aan de kant waar de manta’s vandaan vlogen. Het aantal manta’s werd er dan ook steeds minder. Gelukkig lieten ze zich niet allemaal weg jagen, er waren er altijd nog vijf. Daarna nam het aantal geleidelijk toe. Na een uur van deze magische-tapijt-show kwam iedereen met grote glimlachen naar boven. De andere duikgroepen, met name hun gedrag, werden minder gewaardeerd, de voorstelling was een van de beste duikervaring ooit. Een elf.
’s Middags doken we er in bij Fishhead. Grote scholen vis boven op de thila, een paar zeeschildpadden, een flink aantal murenes en wat dieper kwamen we witpuntrifhaaien tegen, evenals grijze rifhaaien. Ik telde er tien in een zichtveld. Toen ik de grijze rifhaaien aan het filmen was, was ik naar de zin van een clownsvis te dichtbij zijn anemoon gekomen. Hij begon me aan te vallen. Vol bewondering en vermaak keek ik naar David, die deze Goliath de les las. Iets boven de anemoon trof ik een octopus, helaas kroop deze diep terug in zijn hol. Op de weg terug naar de top van de thila kwamen nog wat witpunten voorbij, zag ik twee grote baarzen in een spelonk en vond een treintje anemonen, allemaal met hun eigen opzichters: clownsvissen. Op zoek naar meer moois om te zien trof ik een baby Imperator Keizersvis. Hij ziet er, evenals zoveel jonge vissen, heel anders uit dan zijn ouders. Ik wenkte Sanne om de paars-blauw-witte vis te laten zien, deze had zich inmiddels verstopt. Bovenop het plateau vermaakten we ons nog met wat schildpadden. Weer een ‘reverse block,’ nog pijnlijker dan de vorige. Ondanks dat een negen.
Op dinsdag vroeg ik me af of ik wel zou duiken. Mijn voorhoofdholten leken te branden, misschien de eerste duik maar overslaan? ik sloeg mijn archief er nog eens op na, of ik de eerste duikplek wel of niet wilde missen. Destijds een mooie rating voor Maaya Thila, ik twijfelde. Ik ben toch maar gegaan en daar heb ik, buiten een lichte ‘reverse block’, geen spijt van gekregen. Al snel stonden er een zeeschildpad, clownsvissen, haaien en een hele grote school jonge barracuda’s op de teller. Ik was omgeven door deze kleine jagers. Ze waren dit keer niet de jagers, maar de prooien. Door de grote school heen zwommen, naast mezelf, grijze rifhaaien, witpuntrifhaaien, grote horsmakrelen, blauwvinmakrelen en hondstandtonijnen. Aanvankelijk hielden die nog afstand ten opzichte van de duikers, naarmate de duik vorderde kwamen zij ook steeds dichterbij. In de tussentijd was ik nog naar een meter of dertig diepte gezakt waar ik met de waarschijnlijke ouders van de kleine barracuda’s zwom. Deze waren een stuk groter en niet schuw zoals ze meestal zijn. De ene na de ander kwam langszij zwemmen om me eens op te meten. Op weg omhoog viel heel veel vis waar te nemen, overal gebeurde wel iets. Na ruim een uur weer boven, een negen.
De duik die we deden rond het middaguur, bij Khuramathi Thila, was er een waar best wat te zien viel, maar de totale vernietiging van koraal was een grote domper. Hoogtepunten zoals een volwassen koraalduivel, met twee kleintjes bij hem, een adelaarsrog, vier grote gevederde pijlstaartroggen (liggend tegen elkaar aan), een aantal haaien, wogen nauwelijks op tegen de uitgestorven zeetuin. Een vijf.
De laatste duik van de dag zou zijn op een plek waar ik hele goede herinneringen van bewaar. we waren inmiddels overgestoken naar het Rashdoo. Een duikstek waar heel veel te zien valt, vooral grotere vissen. Het zicht op Rashdoo Madifaru was matig, een meter of tien. Het rif zag er ook een stuk slechter uit dan drie jaar eerder. De grootste attracties waren de grijze rifhaaien die over een poetsstation heen en weer kruisten. Op een zandstuk lag een grote pijlstaartrog, heel onbeweeglijk. Een manta kwam van achter de zandvlakte en zwom voor me langs richting de oceaan. Dit was ook de eerste keer deze rondreis dat een Napoleonbaars dicht langs me kwam gezwommen. Een acht.
Op woensdagochtend doken we op dezelfde locatie. Er was iets minder stroming dan gisteren, het zicht was wel iets beter. Na het zien van de eerste witpuntrifhaai, slapend in het zand, kwam er een zeeschildpad op ons pad. Deze deed zich tegoed aan een grote kwal, terwijl drie vijlvissen er ook van knabbelden. We verplaatsten ook en met Gerard kregen we een witpuntrifhaai van heel dichtbij te zien. Ze versnelde naar iets tussen de rotsen, wat ze te pakken had weet ik niet. Ze zwom daarna mijn kant op, raakte nog net niet mijn camera aan. Waar zij naar links zwenkte, draaide ik mijn camera naar rechts om haar te volgen. In mijn beeld waren nu, naast de haai, zes mobula’s. Wow!!! Drie zwommen over het rif weg, drie anderen doken de diepte in, niet bij te houden. Ik filmde een snapper die met zijn bek wagenwijd open, ik kon door zijn kieuwen zien wat er achter hem was, zich liet oplappen door twee poetsvissen. Over een rif heen kwam ik op de tweede zandvlakte en zag een grote pijlstaartrog, waarschijnlijk dezelfde als de duik hiervoor, rondjes draaien. Langzaam zwom ik er op af en nam plaats op de zandbodem. De rog draaide nog twee rondjes vlak voor me langs, de tweede nog dichter dan de eerste maal, alvorens hij om me heen zwom en uit het zicht verdween. De leemte werd ingevuld door een Napoleon. Een stukje verder was er een grote school silverjacks. Ik zwom hier een tijdje tussen, een paar haaitjes verschenen. Op het einde, ik hield me bezig met een grote kauri en een jonge koraalduivel, draaide ik mijn hoofd om en zag drie mobula’s voorbij glijden. Ik volgde ze tot ze over het rif uit zicht verdwenen. Een minuutje later verschenen ze weer, zwommen vlak voor me langs. Een acht.
Inmiddels varen we terug richting het Kaafu-atol, waar onze cruise begon. De tijd vliegt voorbij. Er valt veel te zien, tijdens de duiken maar zeker ook ’s avonds achter de boot. Pijlstaartinktvissen, een zeebidsprinkhaan, plankton, kleine visjes, baby adelaarsrog, zuigvissen en van de week probeerden we een nachtduik met manta’s op te zetten. Het getijde, hoog water, is niet optimaal om met behulp van een lamp plankton aan te trekken, waarop de manta’s afkomen. Er zijn er twee op korte bezoekjes geweest, na drie achterwaartse koprollen, en een bek vol plankton, verdwenen ze en meldden zich bij de volgende boot. Na een uur of wat was het duidelijk dat we er niet mee zouden zwemmen/duiken. Vandaag duiken we nog twee maal, morgen nog een keer. Eens kijken of er een mooie slotfinale van deze schitterende cruise komt.
-
19 Oktober 2017 - 09:20
Myron :
Lieverd, wat is het toch weer leuk om een reisverslag van je te mogen lezen. Zo te lezen heb je het weer behoorlijk vervelend gehad
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley