Wat een schoonheid!

Helaas kwam er gisteravond geen enkele manta op ons lichtbaken af. Enigszins teleurgesteld ging ik om een uur of 21:30u naar bed, de anderen waren al gaan liggen. Donderdagochtend vroeg wachtte weer een duik op Maaya Thila op ons. Deze dag had ik wat meer moeite op te staan en op te starten. Ook tijdens de duik was dit te merken. Nadat we van de dhoni waren afgesprongen zwommen we richting de top van het rif en hadden stroming tegen. Onderweg kreeg ik een slapende pijlstaartrog in het vizier, deze had ik nog nooit gezien, althans niet deze variant. Bovenop het rif kwamen wat makrelen langs, ondertussen moest ik aardig mijn best doen om naar de rand te komen. Dit was de plek waar we gisteren ook hingen en veel haaien zagen. Bij de rand een tijdje gelegen maar vooralsnog geen haai te bekennen. We trokken verder en dieper. Na om een pilaar gezwommen te hebben lag er een witpunt op het zand en ik wilde er dit keer een mooie foto van hebben. Voorzichtig manoeuvreerde ik me naast de haai, zo min mogelijk onverwachte bewegingen makend. Dit lukte goed en kon flink wat foto’s maken. Ik schoof steeds wat dichterbij tot de haai het welletjes vond en even weg zwom. Ik zwom ook weer verder terwijl de haai weer op dezelfde plek ging liggen. Vanaf 31m gingen Jeroen en ik weer naar boven naar een meter of twintig. Onderweg kwamen we wat meer witpunten tegen al zal Jeroen er eentje niet in de gaten hebben gehad. Hij was foto’s aan het maken van alles en nog wat terwijl er eentje op een meter of twee/drie voor hem voorbij zwom. Kort daarop zag ik weer een slapende pijlstaartrog en niet veel later kwam een zeeschildpad langszij, zich tegoed doend aan het voedsel wat het rif biedt. Ik ademde te snel naar mijn zin en moest mezelf weer even tot rust laten komen. Jeroen was inmiddels ook op de schildpad afgekomen en we zijn een tijdje met het dier mee gezwommen. Hierna zag ik nog twee grijze rifhaaien die een stukje dieper aan het patrouilleren waren. Wij zwommen weer naar de top van het rif. Hier ben ik aan een rand gaan hangen waar Arthur, Thilo en Susanna ook al hingen. Een aantal witpunten kwamen poolshoogte nemen en ook een jonge zilverpunt zwom voor ons langs. Het einde van de duik naderde en Christian had weer een octopus gevonden. Op het moment dat Christian de boei opblies kwam een zilverpunt binnen enkele meters voorbij. Dat terwijl er ook nog een grote zeeschildpad schuin voor ons op de bodem bij een rots zat en er nog een witpunt onder ons door zwom. Na een klein uur was de safety stop gedaan en kwamen we boven. Er zijn saaiere manieren om het water te verlaten!

Na iedere duik werk ik aan een verslag van die duik want er komen zoveel indrukken voorbij dat je iets verder op de dag denkt “hoe zat dat ook alweer?” De verslagen helpen me de duiken te herbeleven. Met de GoPro van Simon kan ik nu ook nog eens beelden terugkijken, ik maak er veel! Na een dutje van een uur (duiken is vermoeiend) werden we opgeroepen voor de briefing. Daarna, aan het einde van de ochtend. voeren we ongeveer een half uur met de dhoni naar een ander rif, Hasfa Thila. Deze locatie is vergelijkbaar met Maaya Thila en misschien zaten er enkele adelaarsroggen hier. Vanaf de boot gesprongen moesten we het rif even vinden want we waren er net buiten af gegooid en het zicht was niet heel best. Eenmaal bij het rif hielden we dit aan de linkerschouder. Ik kwam bij een hoek aan op een meter of 25 diepte en ineens zat er een grijze rifhaai voor me die recht op me afzwom. Hierna ging ik verder de hoek om waar een aantal tonijnen me even van dichtbij kwamen bekijken. Na iets verder te zijn gezwommen ging ik achter de groep aan die positie had gekozen op een meter of 35 diepte. Ik zag ze wel maar waar ze aandacht voor hadden nog niet. Eenmaal dichterbij bleek er een grote gevlekte pijlstaartrog op de bodem te liggen. Deze trok veel bekijks en ook ik voegde me bij het gezelschap wat om de rog heen was gaan liggen. Op deze diepte mocht ik niet lang meer blijven dus klom weer omhoog naar het rif en wilde op een rand op een meter of vijftien gaan liggen. Ik keek naar boven, naar rechts, naar onder en naar links; een grijze rifhaai zwom recht op mijn gezicht af! Deze kwam binnen twee meter en ik was benieuwd welke kant ze op zou gaan. Waarschijnlijk schrok ze dat ik bellen uitblies want ze maakte meteen een scherpe bocht naar rechts. De groep lag al op de rand te kijken en de twee grijze rifhaaien die ik eerder was tegengekomen waren niet bepaald schuw (wat ze naar verluidt wel zijn van nature). Ze kwamen dicht voor m’n mededuikers langs en ik mocht meedelen in de vreugde. Ik lag net of ze kwamen binnen meters afstand, bij een aantal passages hooguit op een meter. Vol verwondering keek ik naar deze dieren, waarvan er één littekens op haar linkerzijde had en de ander een kleine vin verloren. Deze laatste toog ook enkele zuigvissen met zich mee. Dit waren twee vrouwtjes die waarschijnlijk verwondingen hebben opgelopen bij het paren. De mannetjes bijten zich vast tijdens dit gebeuren. Ook wat witpunten kwamen er dicht langs, alsof ze jaloers waren op onze aandacht voor de grotere grijzen (witpunten worden langer maar met torpedo-achtige vormen, rank dus). Soms zag je de grote scholen vis een behoorlijk stuk wegschieten terwijl een tonijn met grote snelheid zijn prooi pakte. Na drie kwartier werd het tijd om naar het einde van de duik toe te werken. Met Bas, Susanna en Thilo zwom ik naar de top van de Thila. Hier zwom nog een zuigvis rond op zoek naar een gastheer of –vrouw. Na een aantal keren onder ons door te zijn gezwommen wist hij dat er bij ons niets te halen was. Eenmaal boven ontdeden we ons van onze uitrustingen en gingen met de dhoni terug naar de Dhinasha. Onze lunch stond meteen klaar, dat is elke keer erg goed verzorgd. Na afloop stukjes fruit opgediend, alles om er weer voor te zorgen dat de magen goed gevuld zijn om later te kunnen genieten van de duiken. Later deze dag stond er een nachtduik gepland, in de middag gingen Christian en ik nog snorkelen. Op de Dhinasha moest ik maar eens gaan smeren want het kleine stukje voor op de dhoni ben ik lichtelijk verbrand. Gelukkig gaan we nog een paar keer het water in! ;-)

Het snorkelen begon met een kaal stuk waar gebroken en verbrijzeld koraal over de bodem lagen verspreid. Het was een onderwaterwoestijn. Daarna zwommen we de lagune over en hoopten op betere omstandigheden. Hier troffen we veel harde koralen aan en velerlei vissen. We hebben er een tijdje boven gehangen, ik ging nog door een boog onder het koraal en nog een paar keer naar een meter of tien diep gezakt en via het rif weer omhoog gezwommen. Na een tijdje waren we er klaar mee en klommen weer aan boord van de Dhinasha. Een goed uur later konden we ons gaan klaarmaken voor de nachtduik. Nachtduiken blijft een bijzondere ervaring, zwevend in het donker alleen ziend waar je op schijnt. Deze zou weer op Maaya Thila zijn en er werd ons verteld dat er door van alles en nog wat gejaagd werd op de kleine fuseliers. Diverse soorten haaien, pijlstaartroggen en octopussen, de fuseliers zouden een zware nacht krijgen. Dit maal bleven we boven op het rif omdat daar de fuseliers waren en de roofdieren daar naar toe zouden komen. De duik was mooi maar het werd niet de eetorgie waar we op hadden gehoopt. We hebben een aantal witpunten gezien, een grijze haai en een aantal makrelen, die dankbaar gebruikt maakten van onze lichten. Vooral de makrelen en de witpunten leken soms uit het niets te komen, vlak langs je zwemmend. Je zag ze pas als ze voor je licht langs gingen. Het onverwachte element heeft wel wat. Na 54 minuten, toevalligerwijs de duiktijd van alle drie duiken van vandaag, kwamen Christian en ik weer boven.

Na terugkomst werden we ontvangen met een warme kop chocomel en een kwartier later werd het avondeten geserveerd. Vanavond staan de lichtbakens weer aan, inmiddels ligt er een andere boot naast ons die hetzelfde doet. De hoeveelheid plankton is meer dan gisteravond maar na een aantal uur heeft dat nog geen manta opgeleverd. Ik vermoed dat we die vanavond ook niet gaan zien. Morgenochtend trekken we naar een ander deel op het atol en gaan we onder andere op Feshdoo duiken (hier zouden gegarandeerd manta’s moeten zitten).

Op vrijdag 12 september mochten we uitslapen omdat we naar Maalhoss voeren. Hier zouden we een kanaalduik gaan doen op een locatie die bekend staat als Blue Caves (Maalhoss Kandu). Hier zijn veel holtes in de wand waar blauwe zachte koralen in zitten met blauwgele snappers. Er kwamen zo’n 100 doktersvissen naar de zijkant van de boot voordat we op de dhoni stapten. De crew had de grootste lol toen ze wat eten met daarin een hete peper in het water hadden gegooid. Het eten was zo weg maar de peper werd meerdere malen gepakt en uitgespuugd, de school verdween snel. Na een korte tocht naar het rif dook de groep het water in en ik zwom met buddy Christian richting het westen op dertig meter diepte. Van deze kant van het rif zou straks de stroming komen waar we ons op mee zouden laten voeren. Een viertal gestippelde kogelvissen draaiden rondjes om me heen. Bij het westelijk punt aan komend spotte ik eerst één en vervolgens een tweede grijze haai. We gingen op een richel hangen en een van de grijze haaien kwam voor ons langs gezwommen evenals een drietal witpunten. De grijze haai werd lastig gevallen door een groep makrelen en zwom, met de makrelen in het kielzog, de blauwe massa in. Niet veel later volgden we het rif wat aan onze linkerschouders lag. Het was erg indrukwekkend van de bodem naar boven te kijken waar rotsen over ons heen hingen. Onder me lag een witpunt in het zand te rusten terwijl vlak boven ons een grijze haai en een witpunt rond cirkelden. We hadden veel aandacht voor de holtes en overhangende rotsen die inderdaad erg blauw waren door de koralen en de vissen. Christian was dit nog aan het filmen en door de stroming hield ik me even vast aan een rots. Ik keek even richting mijn benen en vlak naast mijn rechtervin kijkt er een zeeschildpad, liggend op de rots, naar me wat ik ging doen. "Hello, green fellow!" :-) Dit wilde ik vastleggen en de schildpad besloot maar eens in actie te komen en van me weg te zwemmen. De aandacht van Christian kon ik niet trekken dus bleef maar gefocust op de schildpad waar ook een witpunt in beeld verscheen. Aan het einde van het rif hebben we nog een rondje gezwommen over het rif, wat enigszins bemoeilijkt werd door de stroming, alvorens we de safety stop gingen doen. Na 51 minuten waren we boven en klommen aan boord van de dhoni. Terugvarend naar de Dhinasha kwamen er een drietal dolfijnen op de dhoni afgezwommen en zag ik er twee onder de linkerboeg. Dit was van korte duur, ze sprongen niet uit het water voor de boot uit (waar we allemaal op hoopten) en we hebben ze niet meer gezien. Eenmaal op de boot even het beeldmateriaal bekeken en de duik gelogd. We hebben er nu dertien duiken op zitten, we zitten op één derde. Nog steeds geen manta gezien en nog iets hoger op de wensenlijst staat de walvishaai. Als ik me niet vergis gaan we daar zondag naar op zoek. Ik hoop dat het spreekwoord “zoekt en gij zult vinden!” klopt.

Voor de tweede duik op vrijdag voeren we naar Fesdhoo. Hier gingen we een wrakduik doen en nog een nachtduik. De dhoni voerde ons recht boven het wrak. Met negatief drijfvermogen sprongen we in het water en zakten meteen af naar een meter of 25, waar een ca. 30 meter groot wrak ligt. Er zijn veel koralen op gegroeid en trok dan ook de nodige vissen aan. Na een minuutje of tien gingen Christian en ik naar de thila die niet ver van het wrak ligt. Vooral de bovenkant van het rif is erg mooi met velerlei anemonen. We zagen vele blauwe, roze en witte anemonen behuisd door, hoe kan het ook anders, anemoonvissen. Dit is ook een poetsstation maar blijkbaar rust er een vloek op ons, een half uur rondzwemmen leverde weer geen manta op. Over de nachtduik moet ik misschien dan maar alvast voorspellen dat er geen manta te zien zal zijn, kan het alleen maar meevallen als er wel één opdaagt.

Aan het einde van de middag stonden de meesten van ons op het zonnedek. Op een gegeven moment kwam er een of andere Chinese zakenman met zijn grote boot niet ver van de onze liggen. Zijn crew had maling aan onze rust en kwam met hun dhoni vlakbij ons liggen. Ze lieten de compressoren draaien om hun duikflessen te vullen, wat een herrie! Er kwam ook even een schildpad naar boven om te kijken wat er zich voor taferelen afspeelden. Terwijl ik hun boot naar de bodem wenste en ik uitsprak dat ik niet geloofde op manta’s, zei Jeroen dat we er in moesten blijven geloven. Met een “het zal wel” was ik naar de zonsondergang aan het kijken en nog geen minuut later riep Jeroen “MANTAAAAAA!!!!” En ja hoor, er zwom een manta langs onze boot. Niet veel later zwom hij nog een paar keer voorbij. Het begon te schemeren en de manta passeerde de boot een paar keer aan de achterkant. Dit was het moment waarop ik met de camera naar de achterzijde liep, op mijn buik ging liggen en de camera onder water hield. Niet veel later voegde een tweede manta zich bij de ander. Ze begonnen al loopings te maken achter de boot. We wilden er al in maar het was beter eerst nog te gaan eten en te wachten tot het donker was. Na het eten snel de uitrusting omgedaan. Ik had wat extra kilo’s in de BCD gestopt zodat ik op zonder veel moeite op de bodem kon gaan zitten kijken naar deze mysterieuze, slimme, gracieuze dieren. Op een meter of tien diepte nam ik positie in en zag dat er nu een drietal manta’s rondjes draaiden voor ons, boven ons, naast ons en achter ons. Overal waar je keek kwam er weer eentje aan. De ene keer recht op je af en over je heen op nog geen 20 centimeter boven je hoofd, de andere keer werd je hoofd als baken genomen om te keren en maakten ze een aantal koprollen achterover waarbij ze drie keer voor je gezicht langs scheerden. Dit trucje konden ze ook andersom met de buik aan de verre kant wat koprollen voorover. Maar altijd met de grote bek wijd open en veelal recht op je gezicht af! Indrukwekkend!! In het begin waren het er drie, op een gegeven moment twee, toen een, waarna er een minuut of twee geen een te bekennen was. Er verscheen er weer eentje en een tweede vond ons ook weer. Optimaal genieten van deze vriendelijk reuzen van de oceaan. Aan al het mooie komt een einde en na ruim vijf kwartier kwam ik weer boven met een glimlach van oor tot oor en een “wow, wow, wat mooi!!” Als ik genoeg lucht had, had ik nog veel langer op de bodem gelegen. Ik was helemaal zen, heb mijn roeping gemist geloof ik… De groepsgenoten en crew bedankt voor deze ervaring. Ik heb toch al aardig wat gezien en beleefd, zowel boven als onder water maar dit is toch wel een van de mooiste ervaringen ooit, qua duiken zeker. Zelfs het duiken met dolfijnen vorig jaar (wat ik toen met een 11 waardeerde) haalde het hier niet bij. Mijn tachtigste duik en mijn vijftiende hier is er één die ik nooit zal vergeten. Na de duik heb ik door de vele foto’s (bijna 1.400, veel met ‘burst mode’ gespeeld) geakkerd. Veel foto’s zijn mislukt, te donker vaak en GoPro ook niet echt geschikt voor foto’s van bewegende dieren. Af en toe ging ik nog achter de boot naar de enige overgebleven manta kijken. Deze draaide nog drie laatste loopings waarbij hij met zijn buik en vleugelpunten uit het water kwam. Dit was een heel mooi en passend afscheid! Ik had gekscherend gezegd dat ik wist dat manta’s bestonden omdat ik er een in Australië had gezien maar dat ik niet geloofde dat ze op de Malediven voor kwamen. Fatteh, die om onverklaarbare redenen bang is voor manta’s (“they have big mouth!”), vroeg “now you believe we have mantas on Maldives?” :-) Het is net middernacht geweest en ik zit nog steeds na te genieten. Toch ga ik zo maar eens mijn mandje in want over nog geen 5 ½ uur worden we weer opgeroepen voor de volgende briefing!

Na een korte nachtrust, waar ik halverwege ook nog eens anderhalf uur klaarwakker was, maakten we ons klaar voor nog een duik op het wrak bij Feshdoo. Tijdens de briefing kwam er allerlei vuilnis voorbij gedreven wat van de andere boot in het water gegooid was. Vol onbegrip schudden we onze hoofden en heb wederom de boot naar de bodem van het atol gewenst. Leek me ook wel van toepassing een Chinees in mensensoep in plaats van een haai in de haaienvinnensoep. ;-) Kort na het te water gaan zwom er een witpunt aan rifzijde, wij gingen richting het wrak. Daar was me eerder nog niet opgevallen dat er rondom het schip, op de zandbodem, een ‘eel garden’ was. Overal waar je keek kwamen buisalen uit het zand omhoog hopend op een beetje plankton. Na een rondje om het wrak gezwommen te hebben gingen Christian en ik richting het rif. Hier kwamen we weer een witpunt tegen, ik vermoed dat het dezelfde was als toen we te water gingen. In een grotje zaten wat grote vissen, de een liet zich schoonmaken door kleine visjes, de ander, een jonge tandbaars, schoot de grot in, mogelijk bang voor de grote schaduw bij de ingang. Hierna mochten we heel dichtbij een schildpad komen die relaxt op het rif lag, af en toe happend naar wat begroeiing. De anderen hadden een hengelaarsvis (de Leaffish, deze zijn zeldzaam, walvishaaien worden hier veel vaker gezien) gezien en die moest dan ook even bekeken worden. Richting het einde zijn we weer boven de thila gaan hangen. De top van het rif lag er weer erg mooi bij in het zonlicht, de kleurige tuin van anemonen en vele kleurige vissen extra glans gevend. Christian was wat langer op grotere diepte gebleven en moest daardoor een extra lange veiligheidsstop maken. Na het afronden van mijn safety stop klom ik langs het touw van mijn boei naar boven, hij bleef nog wat langer onder. Een soepel begin van de dag, na het ontbijt ga ik even wat slaap inhalen. We voeren ondertussen naar het zuiden, we kwamen nu aan in het zuidelijk deel van het Ari atol.

Mijn dutje werd verstoord door “briefing,” de volgende duik stond op het programma. We doken op een locatie genaamd Fish Head, vlakbij Mushimasmingila. Het rif heette dan ook Mushimasmingila Thila (hier is ook een bekende documentaire door NGC over gemaakt). Hier konden we van alles zien, er zouden een paar grote Napoleonvissen wonen. Deze zagen we niet maar op en rond de thila waren redelijk wat murenes te vinden en kregen we regelmatig bezoek van grijze rifhaaien. Het blijven indrukwekkende dieren om te zien. Op zoek naar het moois wat de zee hier te bieden heeft stuitte ik op een grazende schildpad die onder toeziend oog van een erg grote murene zijn maag vulde. De schildpad had een behoorlijk verweerd schild en zal op leeftijd zijn geweest. Naast een aantal stierkop tandbaarzen en twee grote witte koraalvlinders waren er heel veel fuseliers en wimpelvissen, ontelbaar! Vlak voor het einde van de duik zag ik beneden me een adelaarsrog en twee grijze rifhaaien. Ik zwom de kant van de adelaarsrog op want niet veel verder, maar ver genoeg om uit zicht te zijn, zwom er heel veel vis. Ik hoopte op nog meer adelaarsroggen maar het was een grote school vleermuisvissen, ook altijd mooi om te zien. Na 52 minuten kwamen Christian en ik boven. Inmiddels varen we naar een ander eiland op het Zuid Ari Atol en de bel voor lunch heeft zojuist geklonken. Aan tafel!

De derde duik was weer een wrakduik bij het eiland Machchafushi. Deze boot, Kuchi Maa (wat ‘kleine vlinder’ betekent) had het resort waar het vlak voor lag, in 1999 bewust naar de bodem laten zinken voor de duikers die op het resort verbleven. We daalden af en zwommen rond en in het wrak, wat 54 meter lengte had, en cirkelden er een volle ronde om heen. Op het wrak zag ik een fluitvis en Bas spotte drie steenvissen die vlak bij elkaar lagen. Ik had ze niet gezien terwijl ik een minuut daarvoor over ze heen was gezwommen! Na de ronde zwommen we richting het huisrif wat van zo’n dertig meter diepte tegen het eiland op klom. De wand was vol met harde koralen die er nog goed bij lagen! Misschien dat het wrak duikers van het rif weg houdt, ik had bij een huisrif slechtere conditie van het koraal verwacht. Af en toe zwom een school fuseliers langs en een witpunt liet zich ook nog even zien. Na een kleine 50 minuten kwamen Christian en ik boven en viste de dhoni ons uit het water. Na de duik voeren we meteen richting Dangheti.

Kijkend naar de schitterende zonsondergang, werd ik door de kapitein Rippe en Fatteh uitgenodigd om mee te gaan vissen. Ik wilde wel kijken hoe ze dat deden. We voeren op de dhingi (een kleine bootje met een motor achterop) naar de andere kant van Dangheti, naar de open zee. Het eerste kwartier wilde het nog niet lukken, daarna had de eerste beet. Een grote rode snapper werd uit het water getild en in de boot gegooid. Niet veel later volgden nog wat snappers, een barracuda en nog een grote rode snapper. Dit was genoeg voor een BBQ die gepland staat. Ik kreeg te horen dat ik het licht “outside” moest doen en scheen het licht op het water. De bemanning werd enigszins opgewonden, eigenlijk bedoelden ze “out.” De spanning snapte ik niet maar dat werd snel duidelijk. Er zit hier een vis, de krokodilnaaldvis, die als hij licht ziet spontaan uit het water springt naar alles wat beweegt. Zijn bek ramt zich dan met grote snelheid zo’n drie centimeter in je en laat niet meer los. Kapi demonstreerde dat ook even door iets verder weg op het water te schijnen en meerdere van deze vissen schoten over en uit het water. Geen licht buiten de boot schijnen dus, ik zal het nooit meer doen! Bij terugkomst stond het avondeten klaar. Het is net 20:00u geweest en kan mijn ogen nauwelijks open houden. Het zal niet lang duren voor ik plat lig, morgen wil ik helemaal fit zijn. Na een duik vlakbij Dangheti varen we richting Maamigili, het meest zuidelijke eiland op het Ari Atol, op zoek naar de walvishaai!

Het is zondagochtend vroeg, de zon is nog niet boven de horizon verschenen, als we de volgende briefing krijgen. Deze ochtend doken we op Kudarah Thila. Deze locatie is een klein rif met grote drop-offs waar met name blauwgestreepte snappers en grote waaiers waar te nemen vallen. Na in het water te zijn gesprongen daalde ik langzaam af naar beneden. Langzamer dan de rest want ik ben lichtelijk verkouden en had daarom ietwat moeite te klaren. Onder water waren er mooie overhangende rotsen waaronder veel vis aan het schuilen was. Na een half uurtje zwommen we door een boog heen. Waar de meesten na de boog rechtsaf gingen, ging ik even boven de stenen overhang kijken. Hier zag ik een schildpad die vanuit de diepte naar boven kwam. Ik kreeg een waar Efteling-momentje. Eerst zwom ik een stukje met de schildpad mee naar boven waarna de schildpad op een gegeven moment stil ging hangen, haar schild naar me toedraaide en haar kop ook mijn kant opdraaide en me aankeek. Ik bleef stil hangen tijdens deze ‘real life’ Pandadroom. Na een moment of wat zwom ze over me heen. Ik kon het niet laten even haar buik te aaien. Ze zwom rustig verder richting de oppervlakte. Onder me zwom o.a. mijn buddy onder de boog door. Hem in de gaten houdend ging hij op een plek liggen fotograferen maar wat kon ik niet zien. Ik daalde af in zijn richting en zag toen dat hij vlak voor een gevlekte stekelrog lag. Ik ging er naast liggen en nam wat foto’s. Christian kroop steeds wat dichterbij voordat de stekelrog het welletjes vond. De zijkant van zijn lijf kwam in beweging en daardoor kwam hij los van de bodem. Hij draaide om en verdween de diepte in. Daarna werkten we langzaam toe naar de top van de thila. Hier waren vooral anemonen, murenes en een heel blik andere duikers. Zij werden vlak boven ons in het water gelaten. Na de safety stop bleek dat er inmiddels twee andere boten lagen dus we waren net bijtijds klaar voordat het te druk werd. De Dhinasha en dhoni ontmoetten elkaar halverwege, we stapten aan boord van de Dhinasha met onze snorkelspullen. De kapitein staat voorop de boeg en roept “dolphins!” Links op een meter of 150 zwemmen een viertal dolfijnen boven een rif. Op het moment van schrijven koersen we naar Mamigili waar we op de uitkijk gaan voor het dier wat heel hoog op de duiken-met-…-wensenlijst staat. Hopelijk verloopt dit wat gemakkelijker dan de speurtocht naar manta’s en lig ik straks in het water met één (of meerdere) Rhineodon Typus.