Go west

Ergens tussen de vele manta’s en het bezoeken van Komodo’s draken, is er iets mis gegaan met mijn besef van tijd. Nadat we voor anker waren gegaan bij een heel klein dorpje aan de westzijde van Sangeang, waar ze een tweetal boten aan het bouwen zijn, keek ik op mijn duikhorloge. Ik was er van overtuigd dat er iets mis mee was. “Maandag 25 mei, onbestaanbaar, het is zondag!” Ik was al aan het bedenken hoe ik mijn horloge zou opsturen, totdat ik de hoofdlijnen van de duikcruise nog eens naging. Enfin, maandagmiddag om een uur of half drie doken we niet ver van Bubble Reef. Het was hier niet al te diep, het water heel helder en de duiklocatie deed mysterieus aan. De bodem was egaal, vol met zwart zand en hier en daar waren kleine rotsen en stukken koraal. Omdat het zicht zo goed was waaierden de duikers wat meer uit elkaar. Er was vooral klein onderwaterleven te zien, op mijn duiken niet het eerste waar ik naar kijk. Toch konden de zeeslakken, zeewormen, zeesterren en garnaaltjes mijn aandacht vangen. Stefan wenkte me om een schuilende octopus te bekijken. Na een uur wilde Hugo naar boven. Omdat ik nog genoeg lucht over had, voegde ik me bij Matt. Hij ziet ongelooflijk veel onder water, daar kan ik nog wat van leren. Het laatste kwartier zou ik vast nog veel moois zien. Waar Matt ieder stuk koraal goed inspecteerde zag ik iets verderop onder andere Stefan en Hugo. En als ik me niet vergiste een cuttlefish. We zwommen er naar toe en er bleken er twee te zwemmen. Waar deze inktvissen normaliter redelijk schuw zijn viel op hoe dichtbij we mochten komen. Zo dichtbij dat deze zeekatten ook net huisdieren leken. We mochten zelfs aan ze zitten. We gingen elkaar ook nadoen; trok ik bijv. mijn vingers omhoog of opzij, deden zij het na met hun tentakels. De twee dames waren tussendoor bezig eieren te leggen. De tentakels plaatsten de eitjes zorgvuldig tussen het koraal. Iedereen die nog in het water was, was gefascineerd door deze dieren. Als de dames hun toekomstige kroost gelegd hadden zouden ze niet veel later overlijden. Dat zouden wij niet meer meemaken. De een na de ander brak de duik af, de lucht was zo goed als op. Ik kwam op het einde met Matt en Nick omhoog. Iedereen had het over dit schitterende einde van de duik. Een solide acht.

Na de duik lagen we nog urenlang op dezelfde plek. Ik sprong nog even het water in achter de boot om de duizenden alen te bekijken, die met hun lange lichamen uit de bodem staken. ’s Avonds kwamen er grote hordes vleermuizen over, al waren het niet de aantallen die we eerder bij Satonda zagen. In de late avond lichtte de bemanning het anker en zetten we koers richting Moyo. De volgende ochtend werd ik vroeg wakker. Ik ben op het dek gaan zitten en keek naar de zonsopkomst, Sumbawa en we passeerden Santonda. Door het goede zicht lijkt het allemaal redelijk dicht bij elkaar te liggen. In werkelijkheid leggen we honderden kilometers af. Een enkeltje Komodo-Gili Trawangan is goed voor ruim 400km. Aan de westzijde van Moyo gingen we in een baai liggen. De baai werd beschermd door twee riffen, die zouden we allebei beduiken. De riffen worden zelf niet zo goed beschermd, daar zouden we later achter komen.

Voor de eerste duik werd de groep weer in tweeën gesplitst. Dit keer werd dat gedaan op basis van wie diep wilde duiken en wie niet. Ik ging mee voor de diepe duik. De groep van vier daalde snel af langs de koraalwand die uit de diepte opkwam. Een hondstandtonijn zwom voor ons langs naar beneden, alsof hij wilde tonen dat we die kant op moesten. Hoe diep we zijn gegaan laat ik in het midden, laten we het erop houden dat we ietsje dieper gingen dan ik ooit ben geweest. Langzaam aan werkten we ons weer richting de zeespiegel, ondertussen de honderdduizenden vissen bekijkend. Tot twee keer toe hoorden we een knal. Klaarblijkelijk vissen ze hier nog steeds met dynamiet, een zeer treurige constatering. Na 53 minuten kwamen we boven. Als diepte niet de missie was hadden we vast meer van het rif kunnen genieten. Zo zwommen er haaien en zeeslangen, de andere groep had die gezien. Een zeven.

De lijnen achter de boot hadden niet gewerkt tot zover. Nick was speervissen en had wel erg goede zaken met het oog op ons barbecue op het strand van Moyo. Hij had zowel een hondstandtonijn als een rode snapper gevangen. Aan boord werd onze lunch dan ook zeer verse sushi. Lea had daarna nog de lekkerste vissticks ooit bereid. En dan was er ook nog meer dan genoeg over voor het diner.

Waar tijdens de eerste duik ik nauwelijks schade zag aan het rif, was de tweede muur in beduidend slechtere staat. We hielden dezelfde groepen aan als in de morgen. Er viel nog veel te zien maar er waren stukken waar het rif was bezaaid met dood koraal. We zagen dan ook weinig bijzonders. Er was heel veel vis. Vooral de grote scholen fuseliers, die soms als watervallen naar beneden leken te vallen, vielen op. We werkten onze weg richting de top van het rif. Voor de duik hadden we afgesproken op het kleine eilandje te gaan dansen. We kwamen over een zandvlakte waar vele gevlekte stekelroggen lagen en zwommen. Matt en ik kropen letterlijk uit het water het eilandje op. Nicolas en Hugo zaten hier al. We deden een dansje en de dinghy, bestuurd door Elan, pikte ons hier op. Daarna werd de rest opgehaald. De duik zelf was een zes, daarna toch memorabele momenten. Tom en Jen waren naar het wateroppervlak gevlucht, vlakbij hen ontplofte dynamiet. Omdat geluid onder water vier keer zo snel reist dan door lucht waren ze behoorlijk ‘shakey.’ Omdat wij aan de andere kant van het rif waren, hebben wij het niet gehoord dit keer. Nick was nog in het water om te kijken of hij wat moois kon vangen voor de lokale bevolking. Dit als geste omdat we die avond hun strand zouden gebruiken voor een groot kampvuur en de BBQ. Bij zijn laatste poging kwam hij boven met een grote baars.

De zon zakte al richting de horizon toen de kapitein, Tom, Jen, Hugo, Pete, Gemma en ik op onze blote voeten landinwaarts gingen. Onderweg zagen we apen, we stuitten ook op een groep waterbuffels. Na een kilometer of twee kwamen we aan bij een waterval. Hierboven hing een touw en na wat aarzeling, en het checken van de diepte van het water, slingerde Hugo als eerste de rivier in. We speelden een minuut of twintig, het werd langzaam aan wat duisterder. We liepen terug richting het strand, inmiddels was het donker. Hier probeerden we contact te leggen met de boot. We zagen namelijk nergens beweging en vroegen ons af of de plannen waren veranderd. Na een minuut of tien besloot ik maar naar de boot te zwemmen. Ik kwam wat verraste vissers en halverwege het strand en de boot onze dinghy tegen, met Rich voorop. Ze pikten me op uit het water en namen we weer mee naar het strand. We liepen richting de plek waar we urenlang zouden zitten eten, drinken en ouwehoeren. Op de achtergrond een muziekje erbij. Het laatste diner, met grote moten van de rest van de tonijn en snapper, smaakte heerlijk. Om een uur of elf gingen we weer naar de Kira Kira. Het anker werd gelicht en we voeren verder westwaarts.

Woensdagochtend voeren we langs de noordzijde van Lombok, Gunung Rinjani lag er mooi bij. Lea bakte de laatste broden en was zo vriendelijk om heet water te koken, zodat ik dit rapport kon schrijven onder het genot van een bak koffie. Rond het middaguur zullen we terugkeren op Gili T. Waarschijnlijk blijf ik daar een nacht, alvorens ik terug vaar richting Bali. Ik ga eerst op zoek naar een kamer voor vannacht, me daarna los laten gooien en dan zie ik wel weer wat ik ga doen.