In de voetsporen van Perikles

Op dinsdagavond 10 juli werd ik door mijn vader naar Schiphol gebracht. Na sushi en champagne, ik vond dat ik die verdiend had, vertrok mijn vlucht naar Athene. We vertrokken later dan gepland. Vanuit het vliegtuig zag ik de zendmast van mijn geboorteplaats fraai opgelicht door de ondergaande zon. Na aankomst heb ik een uur of wat gewacht tot Sara was geland. Zij had me gevraagd om mee te zeilen in Griekenland; daarvoor nog een paar dagen Athene te verkennen. Zij was uit Londen overgekomen. Om een uur of 06:30u waren we bij ons hostel aangekomen. We verbleven niet ver van de voet van de Akropolis (verhoogde stad).

Op de woensdag verkenden we het centrum van de stad. Maar het was eerst tijd voor ontbijt, het was inmiddels middag. De moussaka en tzatziki, met verstuurde excuses naar mijn moeder, gleden er goed in. Het haalde het toch niet bij mijn moeders versies. We hadden op weg al wat glimpsen opgevangen van oude tempels; met een toegangskaart voor zeven archeologische vindplaatsen was het gros te bezoeken. Omdat er een lange rij stond bij de ingang van de Akropolis, gingen we op weg naar het Olympeion. Hier staat de tempel van Zeus, of wat er van over is dan toch. Ooit stond hierin een van de zeven klassieke wereldwonderen: het beeld van Zeus. Desalniettemin is de locatie erg indrukwekkend. Omdat we de nacht niet veel hadden geslapen, keerden we terug naar het hostel. De Akropolis beklimmen zouden we nog doen. Na een uur of wat slaap, belandden we op het dakterras en ontmoette ik veel kamergenoten van Sara. Een Canadese, Sam, was op een excursie geweest die dag en vroeg of we interesse hadden om mee te gaan op een excursie op de donderdag. Ondanks mijn klassieke scholing was ik nog nooit naar Athene (of Rome) geweest, oude herinneringen borrelden op. Bij het aanhoren van Corinthe en Mycene als onderdeel van het programma, stond de uitkomst al vast. Die avond keken we Engeland tegen Kroatië in de sports bar van het hostel. “It’s coming home,” klonk veelvuldig, maar tot ontsteltenis van vele bezoekers, de sfeer was erg gemoedelijk, gingen de Kroaten er met de winst vandoor.

Donderdagochtend spraken we af bij de Sports Bar. Met Sam, Sara en Lizzy (een Australische) werden we opgewacht door de Australische gids Andrew. Hij werkt inmiddels een paar jaar in Athene. We reden naar het kanaal van Corinthe. Dit is ooit betaald door Oostenrijk-Hongarije om flink te besparen op vaartijden. Met dynamiet is er een vaargang gemaakt; de diepte van het ravijn is zo’n 100m. We reden door naar Corinthe, een gebied waar 6.000BC al mensen woonden. Bovenop een heuvel staat een vestiging, de stenen muren dateren uit 3.000BC. Helaas is het niet meer toegankelijk omdat een Amerikaanse het nodig vond dicht bij een rand te gaan staan; hierbij was ze gevallen. Ze heeft Griekenland aangeklaagd, de Griekse overheid heeft de locatie gesloten. De mentaliteit hier is: als je gaat klimmen dan zorg je maar dat je niet valt. Toch valt er nog meer dan genoeg te zien; want Corinthe was o.a. een Griekse stad en een Romeinse stad. De Turken hebben er gezeten, de stad is ook belegerd door Kruisvaarders. Op een terrein stond een museum met veel beelden, potten, sieraden en andere klassieke hebbedingetjes. Verder veel oude kolommen, de tempel van Apollo, een oude kerk, sauna’s, de agora (markt) en Bema. Dit laatste is een huis, alleen de fundamenten liggen er nog, waar Paulus de twee Bijbelse hoofdstukken Korintiërs schreef.

Hierna reden we door naar het oude Mycene, met nog indrukwekkende muren. Veel was er niet te doen: we reden door naar Nafplion, de oude hoofdstad van Griekenland; toen het honderden jaren bezet was door Turkije. Hier ligt een gigantische Venetiaans fort op de heuvels, Venetië heeft de stad ook nog in bezit gehad, boven de oude akropolis die weer boven de baai ligt. De meiden gingen shoppen, ik ging het fort verkennen. De uitzichten waren schitterend. Na een uur pikte Andrew me op. De meiden waren nog aan het eten, ik ging meteen het water in om te snorkelen. Tegen de tijd dat ik terug was, was het tijd om te gaan. We reden naar het centrum, slenterden daar rond. Absoluut hoogtepunt was de Gelato-salon waar je heerlijk ijs kon eten. Met de verzengende hitte, was de verkoeling meer dan welkom. Een tweede ijsje volgde snel. Terug bij het hostel haakten Sara en Sam af, Annie, een Australische haakte bij mij en Lizzy aan. We gingen uit eten bij God’s Restaurant. Misschien wat grotesk met zo’n naam, het eten was echt heerlijk, het gezelschap erg vermakelijk.

Op vrijdag gingen Sara, Lizzy en ik weer op pad. Allereerst beklommen we de Akropolis. Ondanks dat we er redelijk vroeg waren, was het al gigantisch druk. We hebben er een tijd gezeten; ons vergaapt aan het Parthenon, ooit haar dak verloren door opgeslagen buskruit wat ontplofte. Het uitzicht over de stad was ook mooi en we zagen de oude agora en de Romeinse agora liggen, hier zouden we ook nog ronddwalen. Dit was tot zover de heetste dag en na vele kilometers, heb ik op het heetst van de dag op mijn verkoelde kamer geslapen. In de middag nog een uurtje of anderhalf gewerkt, om daarna alleen naar het oude stadion te gaan. Deze plek bestaat geheel uit marmer, is bijna 2.400 jaar oud. Ooit hadden hier gladiator-achtige gevechten (ook met dieren) plaats, werden er sportevenementen gehouden. Het is ook de geboorteplaats van de huidige Olympische Spelen. Ik ben doorgewandeld naar het Lykeion (bij ons beter bekend als Lyceum) van Aristoteles. Na ruim 20km gewandeld te hebben, was het de hoogste tijd voor een douchebeurt en diner. Alleen moesten we het diner even uitstellen. De andere drie zeilers, Mikaila, Josh en Ini (resp. Amerikaan, Kiwi en Duits, allen wonend in VAE) waren inmiddels gearriveerd. We kwamen even samen om elkaar voor te stellen en wat afspraken te maken voor de zaterdagochtend. Het zeilavontuur, de hoofdreden van deze reis, zou snel gaan beginnen.