Going green

Nadat de gekko de mot te pakken had, niet lang nadat ik mijn vorige verslag plaatste, ben ik vroeg in bed gedoken. In slaap vallen ging lastig want hoewel de Duitsers in mijn huidige hotel niet gezellig zijn naar anderen, zijn ze het onderling wel. Ik verbleef en -blijf nu in een backpackers hotel en werd getrakteerd op jammerlijk gitaargepingel en een fluitspelende Colombiaan. Die laatste had een briefje opgehangen dat hij een reisgenoot zocht, met de pakkende tekst dat hij een gezellige fluitspeler is. Een 'hola' kon er nog niet eens vanaf, en met zulke wanklanken kan je beter of stoppen en dan hopen dat iemand meegaat, of doorgaan en er voor de rest vanuit gaan dat je alleen reist. Het geluid verstomde opeens en de volgende ochtend werd ik wakker om niet lang daarna mijn eerste uitstapje in deze regio, Far North Queensland, zichzelf adverterend met Wet Tropics, te maken.

Een jolige Japanner, Sarami (we mochten hem Sam noemen) deed een rondje door Cairns om wat mensen op te halen, met uitzondering van een paar Zwitsers, was het busje volgeladen met Japanners. Sam vertelde wat we gingen doen en als we wat noemenswaardig zagen wist hij er wel iets over en bracht het op een leuke manier, zowel in Engels als in het Japans. De meeste van hen spraken geen Engels, maar ze waren erg vriendelijk en nieuwsgierig, dus als ze vragen hadden werd Sam ingezet als tolk. Na veel vragen leek het erop dat ik was goedgekeurd en mee mocht naar Japan. Die kans heb ik bewust eens laten liggen, deze eer liet ik nu dus ook voorbij gaan. We zijn inmiddels aangekomen bij Skyrail, een gondelsysteem wat je een kilometer of zeven over regenwoud heen leidt. Ik raakte met een Zwitserse, wonend in Byron Bay, en haar moeder, die voor het eerst hier was, aan de babbel, vooral ma wilde veel weten over me, maar moeders kon geen woord Engels, een tweede tolk was geboren. Ik waagde het maar niet met m'n bratwurst-Duits, het meeste was ze zei verstond ik ook echt niet. Ineens begonnen ze over een fluitspelende Colombiaan: ze bleken in hetzelfde hotel te zitten. Allerlei verschillende bossystemen en via een overstap op een tussenstation, daalden we af langs de Barron-watervallen (zo'n 270m) en over de Barron-rivier, naar Kuranda, een klein plaatsje in het regenwoud. Absolute seriniteit, rustig aan rondgewandeld en de boel verkend. Alles draait hier om het toerisme dus het is eten en/of shoppen. Ik vond onderweg iets wat ik nog nooit had geprobeerd, reflexologie. Technieken die los worden gelaten op je handen en voeten en doorwerken op andere lichaamsdelen plua je doorbloeding. Op sommige momenten deed de man, een Duitser die hier nu een jaar of dertig is, me erg veel pijn, ondertussen zijn kennis over Nederland etalerend; hij weet er erg veel over zo bleek. Op een gegeven moment was hij bezig met mijn middenvoetsbeentjes van mijn linkervoet, sinds een kneuzing tweeënhalf jaar geleden vaak nog pijnlijk, en zei dat ik daar wat beschadigde zenuwen had en deed me nog wat meer pijn, echter eenmaal klaar stond ik op en voelde ik me als herboren. Bij zijn buurvrouw, een Aussi met Nederlandse ouders, een scrub op basis van zeezout gehaald; even met haar gesproken maar hierna was het tijd om langzaam aan richting de trein, die langs de machtige Barron-rivier en de regenwouden weer afdaalde naar Cairns, te wandelen.

Geluncht had ik nog niet en liep binnen bij een tentje, keek eens op de menukaart en dacht "what the heck?" Ik bestelde een krokodillenburger, niet een heel groot uitgevallen hamburger van rundvlees, maar van een echte krokodil. Die worden hiervoor gefokt want de 200 miljoen jaar oude reptielensoort is beschermd. Naar veel smaakte het niet, hooguit een erg fletse schnitzel, dus het was maar goed dat er veel groenten bij zaten om het wat smaak te geven. De trein ingegaan en kwam weer bij de Zwitsers te zitten, en de Japanners waren er ook weer. Prachtige uitzichten, ondertussen onze reiservaringen danwel -plannen delend. Eenmaal terug in Cairns ben ik meteen mijn volgende trip gaan plannen, met een beetje geluk claimde ik de laatste plek in een expeditie van Cape Tribulation en regelde meteen een overnachting erbij.

Ik was gestopt maar heb na een uur de slaap nog niet kunnen vatten dus toch nog maar even verder. Cape Tribulation dus; weer veel regenwoud en het bos daar, Daintree Forest is een World Heritage Site, gaat meteen over in een ander werelderfgoed, het Great Barrier Reef. Nature at it's very best. Over het GBR al uitgebreid verteld, nu is het tijd voor de groene zijde. Daintree Forest huisvest velerlei soorten planten en dieren, meer dan welke willekeurige habitat in de wereld. Er groeien hier nog bomen en planten, een soort of tien (pin me niet vast op het nummer), die 120 miljoen jaar geleden hier ook al groeiden, die soorten hebben dus, net als de krokodillen, de massale dinosaurussterfte overleefd.

's Ochtends op de woensdag, gisteren, werd ik om zeven uur opgepikt en deed weer een rondje Cairns om het busje te vullen. Dit keer Italiaanse stelletjes, nu zijn stelletjes over het algemeen al niet echt gezellig aangelegd naar anderen maar als het Italianen zijn, blijkt een Belgisch zwijgcafé nog gezelliger. Een bon giorno kon er natuurlijk alleen af tegenover de andere Italianen, stel je voor dat je nog gezellig doet, maar het leek wel een begrafenis. Zelfs de newly weds in de groep spraken nauwelijks, zelfs niet met elkaar. Verenigd Europa... Nou ja, laat ik politiek maar even uit mijn vakantiebeschouwingen. Joe, de chauffeur, ook Italiaan, probeerde de sfeer erin te brengen, deed het net als Sarami de dag ervoor ook erg leuk maar "we shall not be moved," ik keek na een half uur al uit naar mijn bevrijding later die dag, ondertussen wel genietend van de natuur, van deze kliek moest je het niet hebben. We reden langs de kust omhoog, over de Great Ocean Road met fraaie uitzichten zowel links, als rechts van de wagen, bossen en zee, zee en bossen. Exotische vogels en zo nu en dan bewoog er toch wat in het struikgewas danwel roerde iets zich aan het wateroppervlak. We gingen op weg naar Mossman, waar een ravijn genaamd Mossman Gorge loopt, en je een wandeling door regenwoud kan maken. Veel tijd had je er niet voor, ik ben over wat rotsblokken naar het midden van de rivier gesprongen en heb wat kiekjes gemaakt, en toen via dezelfde blokken weer terug. 30 man, zeker 70% Italiaan, leken te hopen dat ik de sprongen niet redde, sommige gniffelden al toen ik van een laag naar een hoog blok moest, waar ook nog eens een redelijke afstand tussen zat. Camera's op me gericht maar helaas voor hen weet ik goed wat ik wel en niet kan, anders had ik de rivier wel overgekomen en niet halverwege blijven hangen.

De bus vervolgde zijn route en we kwamen aan bij de attractie van de tour, de Daintree River. Hier voeren we over water, speurend naar dieren in de mangroves, en dan met name de zoutwaterkrokodil. De gids, Mick, vertelde honderduit en zag dingen in bomen waarvan ik dacht 'hoe kan dat?' Hij doet het al jaren dus zal er op getraind zijn, maar het duurde zo'n vijf minuten voor iedereen zag waar hij op doelde, een goed gecamoufleerde vogel, voor de groep was het gewoon een andere tak. Toen Mick vroeg waar ik vandaan kwam en hoorde dat ik uit Nederland kwam startte hij snel een gesprek over voetbal op, en dan met name de harde speelstijl van ons laatste WK. Ik gooide het maar snel op toernooien met sierlijk voetbal en Barça, dat laatste deed hem helemaal ontvlammen, eerst over Bergkamp en daarna over Messi. Over die laatste: "If I were a woman I would fly out for him now and would have lots of kinds from him!" Vanaf nu zal ik mezelf geen fan meer noemen, liefhebber hooguit... ;-)

Onderweg zagen we een paar soorten ijsvogels, een kikkermond (waarschijnlijk biologisch onverantwoorde vertaling van Frogmouth, lijkt op een uil maar is het niet want kan niet kauwen/scheuren, slikt klein visjes of kikkers in een keer door) en een aantal zeekrokodillen, van klein tot groot. De meesten lagen te zonnen en eentje bekeek ons als een duikboot, alleen haar ogen boven water. Na de vaart stonden we aan 'The Dark Side of the Daintree.' Waarom de duistere zijde? Hier wonen 600 mensen met geen publieke voorzieningen, zoals electriciteit (generators danwel zonnepanelen die ze zelf hebben), noch riool, dus alles gaat met opslagtanks bij de bebouwing zelf. Mobiel bereik? 0.0, je kan aansluiten via een dure satelietverbinding. Dat publieke voorzieningen ontbreken komt doordat mensen lappen grond kochten met het vooruitzicht dat alles aangesloten werd, en in 1988 stopte dat abrupt toen Daintree werelderfgoed werd. Jammer voor hen maar het heeft voorkomen dat dit regenwoud verloren is gegaan.

Een lunch genoten aan een beekje in een of andere lodge midden in het woud en daarna een van de twee stranden van Cape Tribulation bezocht. Rainforest meets Sea, frisse lucht, grote hagedissen, aparte wilde kippen en kalkoenen, vliegende tropische vogels, vlinders zoals de mooie Ulysses bij de vleet, heerlijkheid! Hierna werd ik afgezet bij mijn verblijf in het woud en ben naar het andere strand gelopen. Via mangrovebos kwam je op het strand en heb daar gefascineerd naar het water zitten kijken. Meerdere groepen walvissen die voorbij kwamen, mensen die het niet zagen erop geattendeerd, en ook een groep dolfijnen die zich kostelijk vermaakten rond het rif. Je zag ook nog andere grote waterdieren soms boven komen, haaien en roggen. Je moest ook alert blijven want hoewel de zoutwaterkrokodillen over het algemeen in de riviertjes blijven, die in dit geval zowel noordelijk als zuidelijk van het strand lagen, zou het kunnen dat ze verschijnen. Het was eb, je had alles in de smiezen. Toen de zon zakte ben ik terug naar de bungalow gegaan en heb gedineerd bij een lodge, waar het eten niet denderend was, voor het eerst deze vakantie en ik bezocht werd door een lopend blaadje en zo'n 30 meter van me vandaan een grote groep vleervossen ontwaakte en op jacht ging naar fruit. Na het eten ben ik naar het strand gelopen om de sterrenhemel te bekijken maar ondanks dat alles in volle glorie te zien was, een bijna volle maan, de Melkweg en een vallende ster was ik niet op m'n gemak. Het was vloed en het strand was daarmee hooguit zes meter breed. Een zeekrokodil overbrugt die afstand met gemak, maar in de boskraag ga je ook niet staan. Een nog veel dodelijker gevaar vormen vallende kokosnoten, die wereldwijd meer doden per jaar eisen dan haaien. En dat geritsel in de bosrand... Zeeslangen en haaien zijn nog tot daar aan toe maar ik moet wel het overzicht hebben! Op naar bed, door de mangrove terug ritselde er ook van alles, moet bekennen dat toen er een luide plons klonk mijn hart een slag oversloeg. Ik heb rondgeschenen met de zaklamp die met de bungalow kwam, maar zag niets, then again, krokodillen zie je pas als ze je te pakken hebben. Ik ben rustig doorgelopen maar wel met verhoogde hartslag.

Vanochtend opgestaan en een lange wandeling gemaakt; ik wilde aanvankelijk een jungle trek doen, een berg beklimmen maar toen ik hoorde dat ik dat moest melden en exact wanneer ik weer terug was, en zodra ik op dat tijdstip niet terug zou zijn zou er een search-and-rescue-actie op poten werd gezet met helikopter en al, dacht ik "laten we het leuk houden," ik ben maar andere routes gaan lopen. Uiteindelijk weer op het strand beland waar ik gisteren aan het eind van de middag heb gezeten en heb in de schaduw gelegen weer turend naar de grote dieren die voorbij kwamen zwemmen. Om een uur of drie werd ik opgehaald en heb het laatste deel van de toer nog een boardwalk gedaan door regenwoud, vanavond om half acht was ik weer bij mij verblijf en na een snelle hap begonnen aan deze update.

Morgenochtend negen uur word ik opgehaald en naar het vliegveld gebracht: om kwart over tien vlieg ik naar Sydney, net zoals voor het eerst al mijn vliegreizen hier CO2-neutraal, en als het goed is heeft Laura cake danwel taart gemaakt, ik ben benieuwd! Sowieso weer leuk elkaar te zien, alvorens ik zondag naar huis vlieg (maandagochtend vroeg land ik). Ook nog meeten met James en Jana, die ik twee jaar geleden heb ontmoet met een jungle trek in Sumatra. Het besef dat het er bijna op zit is er inmiddels; waar ik vorige week niet aan souvenirs wilde denken, loop ik nu souvenirshops in. Niet dat ik al iets heb gevonden maar ik moet wel even wat inspiratie opdoen. Ik heb nog een paar dagen om te vogelen.

Post scriptum: Er wordt naar gevraagd en ik heb erg veel foto's maar niet altijd de juiste kabel of andere middelen deze op de site te zetten. Bij terugkeer in Nederland zal ik bij ieder verhaal de foto's van de highlights, waar beschikbaar (verwacht geen foto van mij met een haai of zeeslang bijv.), plaatsen. FB krijgt een weer wat grotere selectie en mocht je zin hebben kan een bekertje ranja in 'mi casa' ook.

Post scriptum II: Misschien nog een update vanuit Sydney de komende dagen, anders volgende week maandag of dinsdag.