Colors, those beautiful colors!

Zondag 19 januari was het dan zover, een nieuw avontuur lag te wachten. Nadat mijn moeder me naar Schiphol had gereden ontmoette ik zondagochtend de groep, twaalf mensen groot, waarmee ik naar Tenerife zou vertrekken. Elf freedivers en één enthousiaste supporter. Die zou mijn moeder kunnen zijn, ware het niet dat mijn moeder niet zo enthousiast is dat ik ga freediven. Niet helemaal gek natuurlijk, onbekend maakt onbemind. Ik had mijn ouders de dag voor vertrek wel uitgelegd dat ik op verantwoorde manier ging leren duiken zonder (extra) lucht. Ook dat je stapje bij beetje om leert gaan met bepaalde situaties maar zonder daar inhoudelijk wat meer over te kunnen vertellen leek het mogelijkerwijs vooral, tja, lucht!

Wat wist ik zelf van op het moment dat ik de reis boekte? Weinig anders dan dat er een klein gat in de agenda zat en een actieve vakantie, vooral in het water, wel bij me past. Daarnaast hoop(te) ik dat door grenzen te verleggen mezelf beter te leren kennen. Met werk, studie, sport en nog proberen contact te houden met de buitenwereld is een plaatsbepaling zo nu en dan nodig. Prettig als dan de rest om je heen even niet beweegt en je rustig alles de revue laat passeren.

Terug naar zondag: tijdens de vlucht van ruim vier uur werden de ‘rookies’ Marlies en ik door Nanja, de instructrice, bekend gemaakt met de theorie. Welk materiaal heb je nodig en wat gebeurt er met je onder water? Met name dit was interessant. Wat gebeurt er met je in water en hoe komt het dat je het onder water zo lang kan uithouden zonder extra lucht? Er bestaat bij alle zoogdieren iets als een duikreflex waardoor je hartslag langzamer gaat en bloed blijvend naar je vitale organen gaat. Ook blijkt dat je drang te ademen niet komt door een tekort aan zuurstof. Een hoger niveau van CO2 geeft je een prikkel om te ademen. En de prikkels van te weinig zuurstof of een hoog niveau koolstofdioxide zijn verschillend. Hoe bereid je je voor op een duik kwam ook voorbij, inclusief ademhalen en egaliseren. Interessante materie! Na een tussenlanding op Las Palmas vlogen we nog even door naar Tenerife. Eenmaal bij het hotel even snel een tukje gedaan alvorens we met de groep gingen eten. Niet lang daarna de kamer weer opgezocht en lekker gaan slapen.

Op maandagochtend gingen we richting strand Radazul waar de groep al bezig was met ontspanningsoefeningen. Om te kunnen freediven moet je zo ontspannen mogelijk zijn. Nanja nam Marlies en mij apart en begon over ademhalingstechnieken te vertellen. Ook gingen we nog rekken en strekken. Daarna de spullen aan en zee in. Wat we zondag geleerd hadden kwam nu in de praktijk voorbij. Om beurten ging of Marlies of ik naar beneden. In het begin had ik wat moeite met klaren. Zodra ik last kreeg ging ik omhoog en kreeg wat tips over de voorbereiding en de afdaling. Toch lukte het iedere keer om dieper te gaan. Waar ik de eerste keer op een meter of drie bleef hangen, ging ik daarna naar vier, vervolgens naar zes en toen naar negen. Op het moment dat ik weer naar boven ging was de reden altijd een oor, en niet de drang om te gaan ademen. Mijn buddy had helaas wat meer moeite, kreeg het niet voor elkaar goed te klaren. Eenmaal die drukkende waterkolom op je oren brei je dat bijna niet meer recht.
We hebben ook gewerkt aan hoekduiken om zo goed af te dalen. ’s Middags passeerde ik zelfs de tien meter, de laatste duik zelfs elf meter. Mijn oren gaven weinig problemen meer maar ik begon ineens dingen te voelen die ik nog niet kon plaatsen. Een apart gevoel bij mijn middenrif en ook begon ik het wat koud te krijgen. Dat aparte gevoel is normaal, je longen zijn nog maar half zo groot als dat ze aan de oppervlakte zijn. De kou was een teken om te stoppen; gewoon te lang in het water geweest en mijn lichaam raakte niet meer op de ideale temperatuur. Verkrampende bewegingen/rillingen helpen niet bij het ontspannen dus het was mooi geweest zo. Na de praktijk hebben we toch nog wat theorie gekregen en aansluitend gaan eten. Vrij inspannend al die ontspanning en na het eten zochten de meesten dan ook de kamer op.

Op dinsdag gingen we verder waar we gisteren gebleven waren. Uiteraard weer beginnen met rekken en strekken. Dit keer begeleidde Judith Marlies en mij. We hebben wat reddingsvaardigheden geleerd waarna we ons opmaakten voor een nieuwe ronde in het water. De eerste duik ging ik naar beneden en kwam uit op een meter of zes. Op dat moment weer een beetje last van een oor en ben weer rustig omhoog gegaan. Marlies bleef moeite met haar oren houden en deed iets andere oefeningen dan ik. Helaas kwam ze niet echt verder. Ondertussen verging het mij beter. Mijn tweede duik ging ik zo makkelijk en ontspannen naar beneden dat ik dieper ging dan ik tot zover was geweest. Dat merkte ik aan weer wat veranderingen bij mijn middenrif en dat voelde zo intens dat ik gespannen werd en het gevoel had weer naar boven te moeten. Ik moest mezelf wel wat tot rust manen maar ik zwom rustig naar boven. Daar kreeg ik te horen dat ik op dertien meter diepte was geweest. Ik vertelde wat ik voelde en waarom ik weer naar boven kwam. Judith legde uit dat dit normale verschijnselen zijn en dat ik moest proberen rustig te blijven, vooral ontspannen in de buikstreek. De duik erna belandde ik op ongeveer dezelfde diepte en was al meer ontspannen dan de keer ervoor. Ik ging weer rustig omhoog en we spraken weer over mijn ervaringen en ze gaf wat tips mee. De volgende duik ging nog lekkerder, voelde me heerlijk ontspannen naar beneden glijden maar kreeg ineens heel erg de drang te gaan ademen. Ik draaide me om en ging weer rustig omhoog. Een grappige sensatie was dat hoe hoger je kwam hoe minder je die drang naar lucht hebt. Eenmaal boven zonder moeite weer op adem komen (altijd eerst inademen, twee seconden vasthouden, uitademen en dat riedeltje drie keer herhalen) en bleek dat ik 14.5m had gehaald. Mijn buddy verging het minder goed, ze bleef in de eerste meters hangen. Omdat het duiken goed ging voor me werkte Judith met me aan het duiken met een buddy (waar ik haar moest ophalen als ze naar beneden dook). Ook moest ik wat noodsituaties nadoen. De ene was waarbij ik naar tien meter diepte ging en ik geen kracht meer in mijn benen zou hebben. Met deze oefening moest ik met armslagen naar boven komen. De andere was er een waarbij ik naar tien meter diepte ging en ik mijn masker moest laten vollopen of afzetten. Ik koos voor het laatste en op ruim tien meter diepte zet ik mijn masker af en zwom rustig weer omhoog. Ik voelde me helemaal in mijn element en ik was totaal ontspannen. Eenmaal boven begonnen Judith en Marlies vragen te stellen en te praten en ik kijk met een grote glimlach om me heen van “sstttt, wow, wat is dit mooi!” Alles kwam ineens heel sterk binnen, alsof mijn zintuigen veel scherper stonden. Hierna zijn we gaan lunchen.
Na de lunch gingen we weer verder. Nu moest ik Judith gaan redden van tien meter diepte. De eerste keer had ik haar op een voor haar prettige manier naar boven gekregen al was er een dingetje op aan te merken. Met die opmerking ging het de tweede keer nog beter, al had ze aan het einde weer een iets ander element erin gestopt om te zorgen dat mijn vaardigheden beter werden. Na deze reddingsduiken te hebben gedaan heb ik nog een aantal duiken gedaan. Na een paar meter kreeg ik last van een volgelopen bril en draaide dan ook omhoog en ging richting de oppervlakte. Daarna ging ik naar een meter of twaalf en draaide om toen een van mijn oren gevoelig werd. De laatste duik van vandaag ging ik nog iets dieper, een meter of dertien/veertien waar mijn andere oor het wel eventjes welletjes vond. Ik ging met gemak weer naar boven. Nog even gesproken met Judith over wat goed en minder goed ging. Omdat mijn oren zich wat vaker lieten voelen bleek het de laatste duik van de dag. Het is prettig dat na iedere duik je de ervaringen doorneemt en tips krijgt om te verbeteren. Dat noteer je allemaal in een logboek zodat je dat nog eens kan nalezen. In ieder geval moet je elke keer goed naar je lichaam luisteren en op basis daarvan afdalen en besluiten weer omhoog te gaan. Niet het doel als maatstaaf nemen maar echt wat er in je lichaam gebeurt en hoe je daar mee om kan/moet gaan.

Het praktijkdeel van de cursus zit er op voor me, al moet ik in Nederland nog wat dingen in het zwembad doen. Het ging vrij soepel allemaal en ik mag me opmaken voor het theorie-examen. Als ik beide elementen heb afgesloten ben ik level 1 freediver (SSI). De rest van de vakantie kan ik aansluiten bij de anderen om verder te gaan bekwamen. Nu ik steeds ontspannener in het water lig wordt het tijd dat Moby Dick, Shamu of Flipper zich laten zien! Met of zonder ze, ik kan niet wachten tot ik morgen weer in het water lig!