Comfort zone, a moving target

Op woensdag na het ontbijt met de groep in de bus gepropt en richting de baai van Radazul. Het was nog lekker weer en na een lange rek- en ontspanningssessie gingen we het water in. Nu ik de praktijkoefeningen niet meer hoefde te doen mocht ik aansluiten bij de ervaren duikers. De level 2-duikers waren nog volop bezig met hun training voor level 3, vandaar dat ik bij de level 3-duikers aansloot. Zo werd ik aan een boei aan Arjen en Erik gekoppeld. Ik bouwde weer langzaam op. Ik had regelmatig gevoelige oren wat voor mij het teken was omhoog te gaan. Dit ging allemaal heel ontspannen en langzaam maar zeker begon ik per duik aan diepte te winnen. Waar ik de voorgaande dag vanaf een meter of tien allerlei dingen voelde gebeuren in mijn borstkas, werd dat gevoel nu nog intenser. Van alle feedback die ik kreeg wist ik dat dit er bij hoorde en probeerde er zo kalm mogelijk onder te blijven. Na bij een duik op dertien meter te zijn gekomen vond ik dat al niet meer zo spannend als de dag ervoor. Dit bleek dan ook de opmaat naar een verbetering. De volgende duik kwam ik namelijk ineens een stuk dieper uit. Je bent op het moment dat je duikt niet bezig met wat je diepte is, maar door wat ik voelde wist ik dat ik dieper zat dan dat ik tot zover was geweest. De reflex in mijn lichaam was zo intens dat ik een seconde of twee dacht dat ik zo snel mogelijk naar boven moest. Ik maande mezelf wel weer tot rust en ging langs de lijn dan ook redelijk rustig omhoog. Ik bleek op achttien meter te zijn beland. Veel gepraat met Arjen en Erik wat ik voelde waarna zij me uitlegden wat er gebeurde. Het grootste advies bleef vooral kalm te blijven. Tijdens de volgende duik lukte dat goed. Ik voelde me comfortabel en toen er weer een grote bloedverplaatsing (je lichaam stuwt bloed richting de vitale organen, dat is dat intense gevoel) plaats vond bleef ik kalm. Een beetje spannend was het wel maar ik draaide me om en zag beneden me de tennisbal aan de lijn hangen. Die had ik nog niet eerder gezien en toen ik langzaam aan richting de oppervlakte ging besefte ik me dat ik zo diep nog niet was geweest. Omdat dit nog niet met een computer was gelogd, waren er wat vraagtekens maar ik kon hier mijn eerste twintig meter noteren. Ik voelde me sowieso erg in mijn element weer (hetzelfde als ik had toen ik zonder bril omhoog moest vanaf tien meter diepte), alles kwam heerlijk scherp binnen. Na deze duik besloot ik er nog één aan vast te plakken. Met het rustige en heerlijke gevoel dat ik had, ging ik naar beneden. Tot mijn lichaam leek aan te geven dat het wel mooi was geweest. Eenmaal boven bleek dat ik nu zestien meter had gedoken. Een mooie afsluiter te lunchen want ik had totaal acht duiken erop zitten deze ochtend.
Na mijn grenzen weer een stuk verlegd te hebben kwam er na de lunch niet zoveel meer uit. Die krachten die op je lichaam werken verbruiken veel energie. Mijn oren en lichaam vonden het wel mooi geweest. Ik heb nog vier duikjes gedaan en dieper dan twaalf meter ben ik niet geweest. Eenmaal terug bij het hotel ben ik in diepe slaap gevallen en na een uurtje of twee wakker geworden; precies op tijd voor het diner. Daarna hebben we nog even een drankje gedronken bij een loungebar alvorens de hotelkamers weer werden opgezocht.

Op donderdag was het weer een stuk minder. Het had de hele nacht flink gewaaid en geregend. Na het ontbijt reden we weer richting de baai. Chris was jarig vandaag. We hadden nog wat kleinigheidjes gekocht en we hebben voor het ochtendritueel voor hem gezongen. De gebruikelijke warming-up voelde minder opwarmend dan de dagen ervoor. De zon deed wel pogingen door te breken maar was zelden succesvol. Het water leek wat kouder (was het niet) en het wateroppervlak was vrij onrustig door een soms wat stevige wind. Ik bouwde de duiken weer langzaam op en nu ik de effecten van dieper duiken kende, was ik er ook niet meer gespannen over. Iedere duik ging ik wat dieper al ging het allemaal iets minder soepel dan de dag ervoor. Of het weer hier mee te maken had, of de slechte nachtrust door dat weer of iets anders kan ik niet zeggen. Ik merkte wel dat ik wat sneller vermoeid was en dat ik wat sneller afkoelde dan normaliter. Toen ik de vierde duik erop had zitten, zo’n zeventien meter, nam ik me voor er nog één te doen, alvorens ik het water uit ging. De vijfde duik ging erg goed; dat was dan ook de diepste. Welke diepte ik uitkwam was niet echt vast te stellen weer. Op basis van zicht en de druk zou het negentien tot twintig meter zijn geweest, ik heb negentien genoteerd. Tussen de eigen duiken door waren we elkaars buddy’s. Van te voren spraken we af of en zo ja wanneer we naar beneden moesten om de duiker op te halen (over het algemeen geschiedt het ophalen op tien meter diepte). Na mijn duik zou ik nog een keer Erik ophalen. Ik had het al aardig fris en toen ik naar beneden dook schoot de kramp in mijn linkerkuit. Nog wel even gewacht tot we allebei boven waren, maar daarna zwaaide ik de heren uit. Ik ging de kant opzoeken.
In de pauze warmde ik ook niet echt op en toen ik ’s middags in het water dook heb ik het dan ook niet erg lang uitgehouden. Tijdens de tweede duik voelde ik mijn linkerkuit lichtelijk aanspannen. Ik besloot de duik rustig af te maken. Met een koud gevoel duikt het niet prettig en kramp kan je zeker niet gebruiken (voor jezelf of anderen) dus zwom weer naar de kant. Dat was wel jammer omdat ik van Arjen zijn duikcomputer mocht lenen om zo wat exacter te weten op welke diepte ik kwam en ook te kijken hoe lang ik nu doe over afdalen, stijgen etc. Maar veiligheid en comfort het eerst. Eenmaal op de hotelkamer had ik goede voornemens mijn studieboeken te lezen. Alleen dacht mijn lichaam/geest daar anders over. Ik voelde een van mijn armen wegvallen (in slaap of iets dergelijks); ik schoof de boeken aan de kant en werd ineens vlak voor etenstijd wakker. Na het eten zijn we met de groep richting de loungebar gegaan en hebben een drankje op zijn verjaardag gedronken. Omdat het hotel hem een fles bubbels had gegeven moest die ook nog soldaat gemaakt. In slaap vallen met zoveel in- en ontspanning is al gemakkelijk, deze avond werd dat helemaal geen probleem.

Vrijdagochtend ging de wekker weer om half negen; op naar het ontbijt! Daarna de spullen gepakt en gingen weer richting Radazul. Omdat het weer nog niet veel beter was, was de zee nog wat onstuimig en het gros besloot dan ook niet te duiken. De level-3 aspiranten hadden gistermiddag hun praktijkdeel afgesloten (met o.a. een minimale duikdiepte van dertig meter en het opstijgen zonder masker vanaf twintig meter), na mislukte pogingen op woensdag. Ze gingen vandaag dan ook lekker ontspannen het water in. Ik dook met Dominique, Peter en Chris, we hadden één boei uitgezet. We kregen die ochtend regelmatig bezoek van een grote school sardines. Ik mocht de duikcomputer van Arjen weer gebruiken. Ik had dan ook goede voornemens om de lijn die ik van de week te pakken had door te zetten. Mijn beste duiken waren tot zover ’s ochtends. Aangezien de twintig-meter-grens nu haalbare kaarten leken was het bereiken van deze diepte weer een mooi streven. Alleen had ik toch wat problemen met mijn oren. De eerste keer rechts, de tweede keer links, dan weer rechts. Dieper dan elf kwam ik niet. Ik ging even met mezelf in conclaaf over wat ik anders deed dan de dagen ervoor. Ik was er snel achter, mijn klaringstechnieken paste ik niet goed en niet consequent toe. Ik had hier de vierde duik beter de aandacht voor en kwam dan ook weer wat dieper. Vijftien meter dit keer. De laatste duik ging nog wat beter en klokte zeventien meter. Ik had voorgenomen het aantal duiken wat te balanceren over een dag (niet zoals woensdagochtend acht stuks) en zo wat energie te sparen voor ’s middags. Dominique, Peter en Chris haalden nu zonder veel moeite afstanden van minimaal 25 meter en zelfs de eerder zo lastige 30 meter werd een aantal keren gepasseerd. Kortom; met de juiste training worden je resultaten langzaam aan beter. Na een pauze van ongeveer een uur besloten Dominique, Peter en ik nog een maal het water in te gaan. Chris was inmiddels meegereden met o.a. Nanja en Judith, hij vond het mooi geweest voor vandaag. Peter dook ook niet meer voor zichzelf maar omdat Dominique tot een meter of dertig dook (en ik nog niet getraind ben haar te begeleiden vanaf twintig meter omhoog) bleef hij bij ons om haar buddy te zijn. En hij deed dit ook voor mij. Zo konden Dominique en ik ons helemaal op onze eigen prestaties concentreren. Ik wilde nog drie duiken doen. Bij de opwarmduik kwam ik op een kleine twaalf meter uit. Geen last van mijn oren, als eerste duik voelde dit gewoon goed. Na wat feedback van de anderen nam ik voor meer vaart in de afdaling te zetten. Voor mijn tweede duik gaf ik aan dat ik hoopte op een meter of achttien uit te komen. Naar beneden gaand liep het erg lekker en toen mijn maag zich ietwat samenkneep draaide ik me om. Ik keek omhoog (moet je eigenlijk niet doen) en dacht dat ik maar eens vaart moest maken naar boven te komen. Meestal ga ik net wat te rustig naar boven, dit keer begon ik aardig te peddelen. Eenmaal boven voelde het allemaal best goed en keek eens op de duikklok; 20.1m. Wow, nu staat het dus echt vast. Ik kreeg weer wat feedback van de anderen en nam dit weer mee in de volgende duik. Toen ik afdaalde was ik nog wat kalmer en toen ik me omdraaide probeerde ik meer op mijn lichaamshouding te letten en de inspanningen iets beter te verdelen. Ik ging redelijk ontspannen omhoog en eenmaal boven voelde ik me erg goed. Toen ik wat later op de klok keek bleek ik in 48 seconden op 20.5m te zijn beland. Dit voelde zo goed; een mooi moment op te stoppen. In het hotel lekker muziek geluisterd en een beetje ingelezen in van alles en nog wat, gegeten en dit verslag is het laatste wapenfeit van vandaag. Alles wat je doet is net iets uit je comfort zone, maar dat net iets uit je comfort zone dient weer binnen het comfortabele te vallen. Je bent heel bewust bezig met je reflexen, gevoelens en gedachten en zo op een hele positieve manier bezig met jezelf. Ik had op voorhand niet durven dromen dat het zo voortvarend zou gaan. Morgenochtend half negen weer de wekker. Eens kijken of ik de ontspannen duiken kan vasthouden en/of verbeteren.