An unhappy end, while off to a good start!

Hoewel ik vrijdagavond alles had ingepakt, was het zaterdagochtend toch nog wat gedoe om richting Schiphol te geraken. Te laat vertrokken, ook nog eens mijn mobiel vergeten, gelukkig toch nog ruim op tijd. Om ongeveer kwart voor twaalf steeg de Boeing 777 op. Exact twaalf uur later, een paar films en afleveringen verder, landde het vliegtuig op Kuala Lumpur. De laatste keer dat ik hier was zal ik nooit meer vergeten; 25 juni 2009. Het SMS-je van een vriend dat Michael Jackson dood was bleek geen grapje: overal huilende mensen op het vliegveld. Dit was niet het enige verschil, tegenwoordig ga je met een shuttle/monorail van het ene naar het andere vliegveld. Geen lang en oncomfortabel stuk met de bus. Tweeënhalf uur later zat ik weer in de lucht, nog een laatste 1000 kilometer richting Phuket. Waar de ene douanier me nogal onvriendelijk ontving was de volgende weer zeer joviaal. Ik werd opgehaald door een taxibusje en met gezwinde spoed naar Chalong gereden. Ik verblijf daar in het Palm Garden resort. Een paar dagen dan toch, voor ik aan boord van de Marco Polo ga om een aantal wereldberoemde duikstekken te verkennen.

Eenmaal bij het resort kreeg ik een ontvangstdrankje en dropte mijn spullen op de kamer. Het mocht voor mijn biologische klok dan wel vijf uur 's ochtends zijn, gaan slapen leek me niet handig. Ik wil(de) zo snel mogelijk in het bioritme komen. Eerst ging ik op zoek of ik nog kon duiken, alleen waren alle boten al uitgevaren. Phuket zelf blijkt een uitvalsbasis voor dagtripjes maar heeft zelf op duikgebied weinig te bieden. Ik ben op en neer gelopen naar het strand en nog even naar de kapper geweest. De knipmethode was wat minder conventioneel dan ik gewend ben, maar durf nog over straat! ;-) Ook nog een massage laten uitvoeren, het kost geen drol hier, al die stramme spieren laten losgooien. Ik denk dat het vrouwtje nog geen 1.55m was, maar een kracht dat ze in haar handen had. Dat voelde over het algemeen goed maar toen ze aan mijn monnikskapspieren zat, was het snel gedaan met het comfort. Het leek wel of ze mijn schouderbladen en sleutelbenen uit elkaar trok. Gelukkig was dit het einde van het gebeuren. An unhappy end!

De duikschool opgezocht om me te melden en te kijken wat mogelijkheden waren de komende dagen. Heb me opgegeven voor twee dagexcursies, maandag en dinsdag. Dinsdagavond ga ik aan boord van de Marco Polo. Nog een beetje in het heerlijke zwembad van het resort rondgedobberd, een Thais soepje en een Thais gerecht verorberd, ondertussen belaagd door hardnekkige muskieten. Een van de resort-medewerkers had dit door en kwam aangerend met anti-muggenspray. Na ruim twee klokjes rond zonder slapen, was het mooi geweest. Om een uur of half acht gaan slapen en hoewel ik onderweg nog een paar keer eventjes wakker werd, sliep ik tot de wekker van half acht.

Vanochtend zou ik opgehaald worden maar ze waren er stukje eerder dan gezegd was en zonder melding weer vertrokken. Zelf naar de duikschool gelopen, waar ik voorgesteld werd aan Chock. Voor een paar honderd meter werden we, er waren 18 gasten, met taxibusjes naar de pier gereden, waar we bij die pier weer overstapten op kleine trucks waar we de pier mee werden opgereden, ook weer een paar honderd meter. :-) Zo krijgt iedereen hier wat toegeschoven! Hier gingen we aan boord van de Excalibur II. We voeren om 9 uur richting het zuiden, naar een wrak met de naam King Cruiser. We kregen een briefing van Chock, hij begeleidde vier gasten.

Chock verhaalde over de duiklocatie. Deze veerboot, voer in 1997 op een rif en dacht door te kunnen varen. Dat lukt ook eventjes alleen liep het schip, 85m lang, vol water. Alle passagiers, 561 personen, hebben het overleefd. Tegenwoordig een groot rif, vol met zachte koralen en zee-egels en grote scholen vis. Het zicht was helaas niet heel goed, een meter of tien, maar er viel nog genoeg te zien. Waar we op het wrak "landden" zwom een erg grote kogelvis (de Engelse naam Porcupinefish spreekt me meer aan) en honderdduizenden gele snappers. Al kon je dat pas na de duik vaststellen. Hele mooie koralen en hier en daar mooie zeeslakken of steenvissen. Ik keek vaker van het wrak af dan naar het wrak en dat betaalde zich uit. Eerst zag ik 8 grote barracuda's voorbij zwemmen, tegen de tijd dat de anderen reageerden op mijn signalen zagen ze er nog maar twee vaag. Ze draaiden dan ook snel om, om weer te kijken naar wat het wrak bood. Ik wist dat er een hele grote school van grote barracuda's kon zwemmen en blijkbaar waren de 8 de voorbode voor wat er komen zou. Ik weer geluid maken om de rest te trekken, Chock haalde nog zijn schouders op van "wat dan?" Ik maakte het signaal voor barracuda's en wees met mijn vinger, een grote cirkel makend waar hij moest kijken. Er doemden er dik honderd op. Ze kwamen steeds dichter voor me en de voorsten draaiden om en zwommen onder me door, om vervolgens deze ronde nog een keer te maken. Daarna zwommen ze wel verder. Wat een magistraal gezicht. Oog in oog met deze ontzagwekkende dieren. Torpedo's met scherpe tanden en hele grote zwarte ogen, mooie zwarte strepen op hun zij. Mijn camera bleek al voor de duik leeg dus dit schitterende moment is alleen opgeslagen in mijn bovenkamer. We waren bijna bij de voorkant van het schip en we draaiden om en werkten langzaam aan weer naar boven toe. Eerst een Spaanse makreel die voorbij gesneld kwam, niet veel later zwommen er twee andere door de grote scholen vis heen. De snappers hielden mooie formaties aan, zwommen gezamenlijk tegen het wrak op, af, of over het dek heen en weer. Het viel me op dat vrij kleine barracuda's zich schuil hielden tussen deze scholen. Ze hadden bijna dezelfde kleur, alleen hun vormen verschillen toch echt. Na iets meer dan drie kwartier kwamen we boven. Het is jammer dat het zicht niet heel goed was, als dit wel het geval was geweest had ik mijn 125e duik zeker hoger dan een 8 gegeven.

Na de duik stond lunch klaar. Allerlei Thaise gerechten en hoe kan dat ook anders dan met rijst? Heerlijk gegeten en met de andere gasten aan de praat geraakt. Het stel Alban en Isabelle komend uit Frankrijk, net terug van een duikcruise naar Similan, plus een Engelse, Sheridan, wonend op Cyprus. Zij is in totaal zes weken hier, maar het gros zit erop. Allemaal gedoken over de hele wereld dus de verhalen kwamen snel los.

Na anderhalf uur waren, kwam de tweede duik bij een eilandje, Koh Doc Mai. Op deze wandduik was het zicht nog wat slechter dan op het wrak. Ook liet de kwaliteit van het aanwezige koraal te wensen over. Toch viel er nog genoeg te zien. Zo begon het met mijn eerste spookfluitvis ooit! Ook hier is de benaming in het Engels wat mooier: ornate ghost pipefish. Ornate betekent sierlijk, dat was hij zeker! Na een minuut of twee zwommen we terug naar de zuidkant van het rotseiland. Het hebben van een duikgids in deze omstandigheden is geen luxe. Chock wees het ene bijzondere dier na de ander aan. De Peacock Mantis Shrimp, de Mantis-garnaal, eiste de volle aandacht. Niet veel later viel mijn oog op een andere grote garnaal, welke het was heb ik nog niet gevonden. Maar ik zal dit moment vooral herinneren omdat Chock ons naar een gat in de wand te dirigeren. Niet dat het een groot gat was, toch was het groot genoeg om een bamboehaai in te doen schuilen. Deze had ik nog nooit eerder gezien en bedankte Chock. In de tien minuten daarna wees hij nog twee plekken aan waar ze lagen, twee die tegen elkaar aan lagen en de laatste lag met zijn kop richting de uitgang, ons scherp in de gaten houdend. Vanaf hier werd het zicht iets beter en zagen we verscheidene murenen. Na dik 50 minuten kwamen we weer boven. Misschien dat het met beter zicht een hoger cijfer had gekregen, toch betwijfel ik of het dan echt mooi is. Al met al een 7.

Na de duik voeren we terug en ben ik niet veel later even wat baantjes gaan trekken in het zwembad en het eerste reisverslag gaan typen. De zon was nog niet onder of de eerste mug verscheen. Helaas had ik dat pas door toen er een tijgermug me stak. Ze heeft het incident niet overleefd, toch hoop ik dat ik niets heb opgelopen. Inmiddels zit ik onder de spray en ga ik weer genieten van een Thaise maaltijd. Daarna nog mijn backpack inpakken want morgen check ik hier uit. Eerst duik ik met de Excalibur II bij het eiland Racha, daarna ga ik aan boord van de Marco Polo. Heerlijk! So far so good! Of ik enige internet-verbinding heb tijdens de duikcruise weet ik niet, zodra dat er is zal ik weer een verslag de ether in slingeren.