Weer thuis...
Door: mvdoorn
Blijf op de hoogte en volg Michael
28 Juni 2009 | Nederland, IJsselstein
Weer thuis.....
Ja zoals beloofd hierbij dan het afsluitende verhaal vanuit een grijs Nederland. We zitten nu met een beetje bij te komen. Normaal gesproken niet zo'n last met van/uit t oosten vliegen maar voelen ons toch wel een beetje licht in t hoofd, maar ach trekt wel weer bij
Maar goed terug naar waar we gebleven waren..... Het Tobameer en Michael's verjaardag.
Nadat we t verhaal hadden getypt zijn we maar eens bij Berend gaan kijken. Hij had me via een reisforum al geholpen met onze prive chauffeur en nog wat handige tips gegeven. We dachten dat het een heel end lopen was maar niets bleek minder waar want het zat gewoon naast ons budget-plekkie Bleek er nog een cafe o.i.d. te zijn met dezelfde naam die wel in de Lonely Planet stond en waar we mee in de war waren. Ach ja, als "Horas" welkom betekent in de batak-taal dan kan het voorkomen dat je die naam vaker tegenkomt 1 blik in het appartement was voldoende om te zeggen "ja we nemen t" en zo hadden we in no time onze spullen over verhuisd naar een prachtig appartement met groot balkon/veranda en uitzicht op het meer. We konden zelfs gratis de prive kano of -roeibooot meenemen, er stonden ligbedjes aan het water en het personeel was supervriendelijk (Berend woont zelf verderop en onder ons appartement woonde een familie die de moestuin bijhield en allerlei andere hand en spandiensten verrichtte). Kortom, we zaten er helemaal goed
Nadat we geinstalleerd waren was het de hooogste tijd om Michael's verjaardag maar eens te gaan vieren. We zouden ons even lekker in de watten laten leggen in de beauty salon verderop. Er stond alleen nog 1 klein dingetje in de weg en dat was het boeken van het ticket terug naar Kuala Lumpur. Ach zo gepiept dachten we; huppekee internet op, ff met de creditcard en klaar! Nou mooi niet dus, onze "vertrouwde" maatschappij had deze, voor hun, nieuwe route gewoon maar helemaal verwijderd uit hun programma. Waaaaat? dit had ik 2 dagen ervoor nog gechecked. Shit wat nu? Andere maatschappij gevonden maar konden we weer niet online boeken. Jemig wat een gedoe. Afijn na heel veel bellen door Aris, onze internetcafe/winkel van sinkel/reisbureau etc etc-man (godzijdank heel betrouwbaar) hadden we de laatste plekken in het vliegtuig. Moesten we wel contant betalen. Lekker dan op een eiland zonder pinautomaten, waren we direct door ons geld heen. Gelukkig mochten we van Berend telebankieren dus zo kwam alles nog goed (had toevallig dat apparaatje bij me voor nood). Hij bood ons zelfs nog extra cash geld aan maar we konden het gelukkig allemaal net redden. Helaas had t allemaal zo lang geduurd dat het alweer etenstijd was en zo was M's verjaardag eigenlijk stilletjes voorbij gekropen Maarre dat hebben we de volgende dag allemaal ingehaald hoor Dat mag ie alleen ff zelf vertellen:
Michael: Na het ontbijt hebben we een motor gehuurd via Aris. Aanvankelijk waren we dit niet van plan maar het eiland lijkt klein maar om het rond te fietsen had je dagen nodig. Het verkeer op het vaste land was ook wel reden om dit nog eens goed te overwegen maar het was hier een stuk rustiger en ik durfde het wel aan. Dus op naar Aris! Dit had Berend ons zo aanbevolen omdat, mocht er wat gebeuren, we geen oor aangenaaid zouden worden qua reparatiekosten.
Een paar kanttekeningen: rijbewijs? niet nodig. Paspoort? niet nodig, je zit toch om de hoek en we kennen Berend. Verzekering? Ja voorzichtig rijden want die hebben we niet. Helm? welke helm?
Welkom in Indonesie
Een automaat was niet te krijgen dus moest even een snelle opfriscursus schakelen krijgen! Binnen 20 seconden zat het weer in mijn hoofd en na een rondje door Tuktuk had ik het helemaal onder de knie. Kom je weer bij Aris aan staan er een stuk of acht meisjes aan Jeanitha's beeld gekluisterd. Blijkbaar leren ze hier op school vijf vragen in het Engels en wordt ze meegegeven die vooral te gaan vragen aan toeristen. Het leek wel of ze vonden dat er royalty was geland, zo blij ze waren en wilden allemaal op de foto. Toen deze blonde semi-god kwam aanrijden waren ze nog volop bezig met de vragen en daarna begon de fotosessie met het blondgoud gekrulde kusjesmonster, uhm, prinses Jeanitha natuurlijk! Kort daarna wilden ze allemaal met mij op de foto en toen dit allemaal gedaan was sprongen we op de motor en gingen we op weg naar de hot springs. Vulkanische activiteit met warm water; dat leek ons wel leuk (en ik had al een klein voorproefje gehad in Tangkahan)! Onderweg nog gestopt bij een oud koningsverblijf en na een korte geschiedenisles over de Batak, hun leefwijze en rechtssysteem en executiewijze namen we snel de benen, een geldbron was geland en die mensen wilden dat volop benutten. Maar de geldbron was navenant leeg zoals jullie gelezen hebben. Paar uur tuffen over de weg in een hele mooie omgeving en hoewel het bewolkt was begon ik er langzaam aan uit te zien als een kreeft. Jeanitha beweerde nog nergens last van te hebben... Misschien zag ze dat ook niet goed met dat ruimteschild op haar hoofd. We kwamen steeds dichter bij de vulkaan en na 2000 roepia entree betaald te hebben voor de hot springs dachten we klaar te zijn voor een plonsje in dit natuurfenomeen...
Jeanitha:
Het beeld dat wij voor ogen hadden bleek er echter in werkelijkheid heel anders uit te zien, helaas.... :-s Van afstand zagen we al dat er niets natuurlijks aan was. Ze hadden er een soort van zwembad van gemaakt en het zag er uit als een zwembad van 30 jaar oud in NLD. Na ja we zagen eigenlijk alleen de ingang als in de badhokjes. Een of andere brutale Indonesische meid probeerde ons nog eens 20.000 rupiah extra te laten betalen. Maar we lieten ons niet gek maken, ik hield demonstratief de entree kaartjes omhoog en zei dat we al betaald hadden. Ze probeerde nog van "ja parkeerkosten" maar ach wij vonden t hele spul zo lelijk dat we er niet eens naar binnen wilden en we poeierden dr af. Later vertelde Berend ons dat de baden zelfs gescheiden zijn voor mannen en vrouwen en dat ze ook veel te heet zijn, dus maar goed dat we rechtsomkeerd hebben gemaakt Eenmaal terug op de motor, begon de lucht aardig te betrekken, dus hup gas erop en snel terug naar Tuktuk. Met die Indonesische plensbuien wil je echt niet op een motor zitten. We zijn linea recta doorgesnord naar de beauty salon en we lagen nog niet goed en wel op ons matje voor de massage of het noodweer brak uit. Pfoe net op tijd binnen Binnen hebben ze ons eens lekker in de watten gelegd, eerst een massage (die meid had handen van staal wow alles maakte ze los ). Daarna werd Michael gescrubd en ik kreeg een uitgebreide gezichtsbehandeling. O ja vanwege onze verbrandingen (ja ik ook!) werden we ook nog helemaal ingesneerd met aloe vera, lekker hoor! Na twee uur waren we uitvertroeteld. Kosten? Nog geen 10 euro de man voor de hele reutemeteut bij mekaar Hierna motor ingeleverd en maar eens een hapje gaan eten (kost ook maar een paar euro). Verder doe je hier niet zoveel en we moesten de volgende dag ook alweer om 5.15 op dus zijn vroeg naar bed gegaan.
De volgende ochtend zijn we met de speedboot van Berend naar het vasteland gegaan; dit na een heerlijk ontbijt wat de familie beneden ons voor ons had gemaakt. Berend ging zelf ook nog mee dus dat was wel leuk. De eerste boot zou pas om 7.00 gaan maar aangezien we in 1 dag door wilden reizen naar Pulau Weh moesten we echt vroeg weg. Die speedboot was dus een goede uitkomst en ook superleuk natuurlijk Aan de kant stond Anton alweer klaar voor onze 4,5 uur durende rit naar Medan. Ondanks dat we speling in hadden gecalculeerd gezien het idiote verkeer hier werd t toch nog ff stressen om t op tijd te halen maar t kwam allemaal weer goed. Hup vliegtuig in naar Banda Aceh (jaja van die rebellen-toestanden en de Tsunami) en daarna de boot op. Wat me opviel is dat de sharia (islamitische wet) hier flink actief is. Alle vrouwen zijn gesluierd en bedekken compleet hun armen en benen. Nee niet allemaal in van die soepjurken hoor maar je zag geen stukje bloot. Ik had hier wel rekening mee gehouden door een lange broek en een T-shit ipv topje aan te doen maar toch... Ik zweette me al helemaal een ongeluk dus laat staan hun.... De vrouwen kijken ook best wel naar je en de mannen fluiten je na. Huh vinden jullie me nu echt sexy met mn zweet piekhaar, mn wijde slobberbroek en t-shirt? Schijnbaar wel dus want ze zijn hier niets gewend en een blonde vrouw is helemaal een bezienswaardigheid. Een aparte gewaarwording dit...
Eind van de middag kwamen we aan in Pulau Weh. Daar namen we het minibusje naar Lumba Lumba, de Nederlandse duikschool. Het was weer een aparte rit haha. De jongen die reed was volgens ons een jaar of 17 en had geen rijbewijs. Hij reed heel....lang....zaam. Daarbij hadden de jongens van t busje knetterharde jungle house opgezet, heerrrrrluk, net waar we aan toe waren, not! Afijn 3 kwartier en een gezellige babbel met Cassie en Todd (australisch stel dat ook naar Lumba Lumba ging) verder kwamen we aan. We hadden een prima bungalow met uitzicht op het strand, achter de duikschool. Na een hapje gegeten te hebben in een van de strandhutjes op het strand waren we behoorlijk moe maar het was nog licht dus we zijn nog even gaan snorkelen. Ook alvast om weer te wennen aan bewegen in water en het werken met masker... (Michael: op nog geen 20 meter in het water Nemo al gevonden en trompet-, papegaai- en engelvissen en nog een pijlstaartrog ook). Daarna nog ff gerelaxed en aan het eten.
Michael: Hier schuift iedereen bij elkaar aan (gebrek aan ruimte heeft zijn charme) en zo kwamen we in gesprek met een groep mensen die bij de VN werkte (vredesproces na jaren oorlog plus herstel van de regio na de schade door de tsunami, rondom Banda Aceh alleen al 100.000 doden). Daarna bed ingedoken want het was een lange vermoeiende dag en de volgende ochtend moesten we alweer klaar staan voor de opfriscursus voor hett duiken.
Dan verschijnen we eerst te laat maar dat zijn ze hier wel gewend, lekker 'doucement' allemaal en vooral geen stress! De cursus werd gelijk ruim een uur opgeschoven zodat we nog even lekker rond konden kijken. Daarna kregen we wat theorie en gingen we het water in. De oefeningen zouden zo'n 5 minuten in beslag nemen maar J had moeite met het klaren van haar oren en was nog wat angstig voor de oefeningen (masker af- en opdoen, mondstuk uitdoen etc.). Ingrid, de instructrice, hielp haar goed en na enige tijd had J alle kunstjes gedaan zodat we nog genoeg tijd hadden om het huisrif eens te verkennen. Ook hier zwom alweer behoorlijk wat schoons rond, je keek je ogen uit. Weer veel papegaaivissen, 'Nemootjes', steenduivels en koraalduivels. Die laatste kende ik alleen uit het aquarium, niet aanraken want dan gaat het niet goed maar oh, wat zijn ze mooi! De rest van de week hebben we nog 8 duiken gedaan waar we van de ene verbazing in de andere vielen. Prachtige riffen met heel veel vis, het was alsof je in een zeeaquarium rondzwom maar dan eigenlijk nog beter! Murenen in allerlei vormen en maten, koraalduivels, zeenaaktslakken, gigantische schelpen, koraal, grote zeewaaiers, honderden soorten vissen en bijna iedere duik een blauwgestipte pijlstaartrog (google eens op blue spotted stingray). Die lagen onder rotsen verscholen dus het was goed zoeken maar dit was wel het mooiste dier wat ik gezien heb. Ook nog een zeeschildpad gezien en mijn eerste haai!!! Die zwom zo'n 10 meter onder me door; heel gracieus en indrukwekkend! Uiteindelijk 9 duiken per persoon gemaakt, ik heb nog een nachtduik gedaan (mijn eerste in 13 jaar, een duik in het leger niet meegeteld maar dat was in een hollands kanaal met 0,0 zicht) wat echt een hele aparte ervaring is; je voelt je net een ruimtevaarder!
Gedurende de week heel veel mensen ontmoet vanover de hele wereld en reiservaringen uitgewisseld. Ook de duikervaringen natuurlijk maar meestal kwam je dan niet verder dan "that was a very good dive" of "wow!" Diepzinniger dan dat werd het op dat vlak niet maar de onderwaterbeelden zitten in ieders hoofd gegraveerd! Iedereen keek er erg dromerig bij!
Jeanitha: tja wat moet ik er verder nog aan toevoegen? Na bijna een week duiken en chillen was het weer tijd om naar huis te gaan. Om 7 uur 's ochtends moesten we al het busje in en na 13 uur reizen kwamen we eindelijk aan in Bangkok voor onze laatste nacht. Na allebei nog een heerlijke thaise curry naar binnen te hebben gewerkt hebben we de boel ingepakt en zijn we gaan slapen. Gelukkig zat t hotel vlakbij dus hoefden we er niet heel vroeg uit. Na een ontzettend irritante vlucht; ze hadden alle huilbabies in de 3 rijen voor ons gezet, die het afwisselend 11 uur lang hebben volgehouden om de boel bij mekaar te krijsen (en dat soms zelfs in koor). De stewardessen werden dr helemaal chagrijnig van, kwamen we aan in een druilerig Dusseldorf. Naar huis getuft, heerlijke lasagna (thanks Danny!) de oven ingeschoven en daarna omgevallen. Nu wasjes draaien enzo, straks ff een foto-kijk-bijeenkomst en dan morgen weer werken. Het wordt dus weer een jaartje wachten op nieuwe avonturen. Het duiken is ons zo goed bevallen dat we volgend jaar wel naar Sipadan willen (een eiland bij het Maleisische gedeelte van Borneo). Dit schijnt de beste duikplek van Azie te zijn. Kuala Lumpur willen we eigenlijk ook nog wel beter verkennen, deze keer was toch wel erg kort Kortom, alweer genoeg ideeen; Azie bevalt ons meer dan goed!
PS oooow vergeten we bijna te vertellen dat we onze laatste duikdag nog dolfijnen zijn tegengekomen. Michael zag in de verre verte al dolfijnen door het water klieven, kreeg weer een aantal complimenten over zijn waarnemingsvermogen. Daarna zag hij nog een school en we hoopten dat we deze dieren nog van dichtbij zouden zien maar ze verdwenen aan de horizon. Maar het onverwachte gebeurde: Wel drie stuks zwommen rond de boot en doken zo in en uit t water! Een machtig mooi gezicht Deze laatste dag zijn we ook bij onderwater hotsprings geweest die heel wat beter waren dan bij Lake Toba Het was als duiken in een natuurlijk bubbelbad; echt heel apart om te zien en niet te vergeten; lekker warm! We kunnen wel zeggen dat dit echt de beste afsluiter was die we ons konden wensen!
Ja zoals beloofd hierbij dan het afsluitende verhaal vanuit een grijs Nederland. We zitten nu met een beetje bij te komen. Normaal gesproken niet zo'n last met van/uit t oosten vliegen maar voelen ons toch wel een beetje licht in t hoofd, maar ach trekt wel weer bij
Maar goed terug naar waar we gebleven waren..... Het Tobameer en Michael's verjaardag.
Nadat we t verhaal hadden getypt zijn we maar eens bij Berend gaan kijken. Hij had me via een reisforum al geholpen met onze prive chauffeur en nog wat handige tips gegeven. We dachten dat het een heel end lopen was maar niets bleek minder waar want het zat gewoon naast ons budget-plekkie Bleek er nog een cafe o.i.d. te zijn met dezelfde naam die wel in de Lonely Planet stond en waar we mee in de war waren. Ach ja, als "Horas" welkom betekent in de batak-taal dan kan het voorkomen dat je die naam vaker tegenkomt 1 blik in het appartement was voldoende om te zeggen "ja we nemen t" en zo hadden we in no time onze spullen over verhuisd naar een prachtig appartement met groot balkon/veranda en uitzicht op het meer. We konden zelfs gratis de prive kano of -roeibooot meenemen, er stonden ligbedjes aan het water en het personeel was supervriendelijk (Berend woont zelf verderop en onder ons appartement woonde een familie die de moestuin bijhield en allerlei andere hand en spandiensten verrichtte). Kortom, we zaten er helemaal goed
Nadat we geinstalleerd waren was het de hooogste tijd om Michael's verjaardag maar eens te gaan vieren. We zouden ons even lekker in de watten laten leggen in de beauty salon verderop. Er stond alleen nog 1 klein dingetje in de weg en dat was het boeken van het ticket terug naar Kuala Lumpur. Ach zo gepiept dachten we; huppekee internet op, ff met de creditcard en klaar! Nou mooi niet dus, onze "vertrouwde" maatschappij had deze, voor hun, nieuwe route gewoon maar helemaal verwijderd uit hun programma. Waaaaat? dit had ik 2 dagen ervoor nog gechecked. Shit wat nu? Andere maatschappij gevonden maar konden we weer niet online boeken. Jemig wat een gedoe. Afijn na heel veel bellen door Aris, onze internetcafe/winkel van sinkel/reisbureau etc etc-man (godzijdank heel betrouwbaar) hadden we de laatste plekken in het vliegtuig. Moesten we wel contant betalen. Lekker dan op een eiland zonder pinautomaten, waren we direct door ons geld heen. Gelukkig mochten we van Berend telebankieren dus zo kwam alles nog goed (had toevallig dat apparaatje bij me voor nood). Hij bood ons zelfs nog extra cash geld aan maar we konden het gelukkig allemaal net redden. Helaas had t allemaal zo lang geduurd dat het alweer etenstijd was en zo was M's verjaardag eigenlijk stilletjes voorbij gekropen Maarre dat hebben we de volgende dag allemaal ingehaald hoor Dat mag ie alleen ff zelf vertellen:
Michael: Na het ontbijt hebben we een motor gehuurd via Aris. Aanvankelijk waren we dit niet van plan maar het eiland lijkt klein maar om het rond te fietsen had je dagen nodig. Het verkeer op het vaste land was ook wel reden om dit nog eens goed te overwegen maar het was hier een stuk rustiger en ik durfde het wel aan. Dus op naar Aris! Dit had Berend ons zo aanbevolen omdat, mocht er wat gebeuren, we geen oor aangenaaid zouden worden qua reparatiekosten.
Een paar kanttekeningen: rijbewijs? niet nodig. Paspoort? niet nodig, je zit toch om de hoek en we kennen Berend. Verzekering? Ja voorzichtig rijden want die hebben we niet. Helm? welke helm?
Welkom in Indonesie
Een automaat was niet te krijgen dus moest even een snelle opfriscursus schakelen krijgen! Binnen 20 seconden zat het weer in mijn hoofd en na een rondje door Tuktuk had ik het helemaal onder de knie. Kom je weer bij Aris aan staan er een stuk of acht meisjes aan Jeanitha's beeld gekluisterd. Blijkbaar leren ze hier op school vijf vragen in het Engels en wordt ze meegegeven die vooral te gaan vragen aan toeristen. Het leek wel of ze vonden dat er royalty was geland, zo blij ze waren en wilden allemaal op de foto. Toen deze blonde semi-god kwam aanrijden waren ze nog volop bezig met de vragen en daarna begon de fotosessie met het blondgoud gekrulde kusjesmonster, uhm, prinses Jeanitha natuurlijk! Kort daarna wilden ze allemaal met mij op de foto en toen dit allemaal gedaan was sprongen we op de motor en gingen we op weg naar de hot springs. Vulkanische activiteit met warm water; dat leek ons wel leuk (en ik had al een klein voorproefje gehad in Tangkahan)! Onderweg nog gestopt bij een oud koningsverblijf en na een korte geschiedenisles over de Batak, hun leefwijze en rechtssysteem en executiewijze namen we snel de benen, een geldbron was geland en die mensen wilden dat volop benutten. Maar de geldbron was navenant leeg zoals jullie gelezen hebben. Paar uur tuffen over de weg in een hele mooie omgeving en hoewel het bewolkt was begon ik er langzaam aan uit te zien als een kreeft. Jeanitha beweerde nog nergens last van te hebben... Misschien zag ze dat ook niet goed met dat ruimteschild op haar hoofd. We kwamen steeds dichter bij de vulkaan en na 2000 roepia entree betaald te hebben voor de hot springs dachten we klaar te zijn voor een plonsje in dit natuurfenomeen...
Jeanitha:
Het beeld dat wij voor ogen hadden bleek er echter in werkelijkheid heel anders uit te zien, helaas.... :-s Van afstand zagen we al dat er niets natuurlijks aan was. Ze hadden er een soort van zwembad van gemaakt en het zag er uit als een zwembad van 30 jaar oud in NLD. Na ja we zagen eigenlijk alleen de ingang als in de badhokjes. Een of andere brutale Indonesische meid probeerde ons nog eens 20.000 rupiah extra te laten betalen. Maar we lieten ons niet gek maken, ik hield demonstratief de entree kaartjes omhoog en zei dat we al betaald hadden. Ze probeerde nog van "ja parkeerkosten" maar ach wij vonden t hele spul zo lelijk dat we er niet eens naar binnen wilden en we poeierden dr af. Later vertelde Berend ons dat de baden zelfs gescheiden zijn voor mannen en vrouwen en dat ze ook veel te heet zijn, dus maar goed dat we rechtsomkeerd hebben gemaakt Eenmaal terug op de motor, begon de lucht aardig te betrekken, dus hup gas erop en snel terug naar Tuktuk. Met die Indonesische plensbuien wil je echt niet op een motor zitten. We zijn linea recta doorgesnord naar de beauty salon en we lagen nog niet goed en wel op ons matje voor de massage of het noodweer brak uit. Pfoe net op tijd binnen Binnen hebben ze ons eens lekker in de watten gelegd, eerst een massage (die meid had handen van staal wow alles maakte ze los ). Daarna werd Michael gescrubd en ik kreeg een uitgebreide gezichtsbehandeling. O ja vanwege onze verbrandingen (ja ik ook!) werden we ook nog helemaal ingesneerd met aloe vera, lekker hoor! Na twee uur waren we uitvertroeteld. Kosten? Nog geen 10 euro de man voor de hele reutemeteut bij mekaar Hierna motor ingeleverd en maar eens een hapje gaan eten (kost ook maar een paar euro). Verder doe je hier niet zoveel en we moesten de volgende dag ook alweer om 5.15 op dus zijn vroeg naar bed gegaan.
De volgende ochtend zijn we met de speedboot van Berend naar het vasteland gegaan; dit na een heerlijk ontbijt wat de familie beneden ons voor ons had gemaakt. Berend ging zelf ook nog mee dus dat was wel leuk. De eerste boot zou pas om 7.00 gaan maar aangezien we in 1 dag door wilden reizen naar Pulau Weh moesten we echt vroeg weg. Die speedboot was dus een goede uitkomst en ook superleuk natuurlijk Aan de kant stond Anton alweer klaar voor onze 4,5 uur durende rit naar Medan. Ondanks dat we speling in hadden gecalculeerd gezien het idiote verkeer hier werd t toch nog ff stressen om t op tijd te halen maar t kwam allemaal weer goed. Hup vliegtuig in naar Banda Aceh (jaja van die rebellen-toestanden en de Tsunami) en daarna de boot op. Wat me opviel is dat de sharia (islamitische wet) hier flink actief is. Alle vrouwen zijn gesluierd en bedekken compleet hun armen en benen. Nee niet allemaal in van die soepjurken hoor maar je zag geen stukje bloot. Ik had hier wel rekening mee gehouden door een lange broek en een T-shit ipv topje aan te doen maar toch... Ik zweette me al helemaal een ongeluk dus laat staan hun.... De vrouwen kijken ook best wel naar je en de mannen fluiten je na. Huh vinden jullie me nu echt sexy met mn zweet piekhaar, mn wijde slobberbroek en t-shirt? Schijnbaar wel dus want ze zijn hier niets gewend en een blonde vrouw is helemaal een bezienswaardigheid. Een aparte gewaarwording dit...
Eind van de middag kwamen we aan in Pulau Weh. Daar namen we het minibusje naar Lumba Lumba, de Nederlandse duikschool. Het was weer een aparte rit haha. De jongen die reed was volgens ons een jaar of 17 en had geen rijbewijs. Hij reed heel....lang....zaam. Daarbij hadden de jongens van t busje knetterharde jungle house opgezet, heerrrrrluk, net waar we aan toe waren, not! Afijn 3 kwartier en een gezellige babbel met Cassie en Todd (australisch stel dat ook naar Lumba Lumba ging) verder kwamen we aan. We hadden een prima bungalow met uitzicht op het strand, achter de duikschool. Na een hapje gegeten te hebben in een van de strandhutjes op het strand waren we behoorlijk moe maar het was nog licht dus we zijn nog even gaan snorkelen. Ook alvast om weer te wennen aan bewegen in water en het werken met masker... (Michael: op nog geen 20 meter in het water Nemo al gevonden en trompet-, papegaai- en engelvissen en nog een pijlstaartrog ook). Daarna nog ff gerelaxed en aan het eten.
Michael: Hier schuift iedereen bij elkaar aan (gebrek aan ruimte heeft zijn charme) en zo kwamen we in gesprek met een groep mensen die bij de VN werkte (vredesproces na jaren oorlog plus herstel van de regio na de schade door de tsunami, rondom Banda Aceh alleen al 100.000 doden). Daarna bed ingedoken want het was een lange vermoeiende dag en de volgende ochtend moesten we alweer klaar staan voor de opfriscursus voor hett duiken.
Dan verschijnen we eerst te laat maar dat zijn ze hier wel gewend, lekker 'doucement' allemaal en vooral geen stress! De cursus werd gelijk ruim een uur opgeschoven zodat we nog even lekker rond konden kijken. Daarna kregen we wat theorie en gingen we het water in. De oefeningen zouden zo'n 5 minuten in beslag nemen maar J had moeite met het klaren van haar oren en was nog wat angstig voor de oefeningen (masker af- en opdoen, mondstuk uitdoen etc.). Ingrid, de instructrice, hielp haar goed en na enige tijd had J alle kunstjes gedaan zodat we nog genoeg tijd hadden om het huisrif eens te verkennen. Ook hier zwom alweer behoorlijk wat schoons rond, je keek je ogen uit. Weer veel papegaaivissen, 'Nemootjes', steenduivels en koraalduivels. Die laatste kende ik alleen uit het aquarium, niet aanraken want dan gaat het niet goed maar oh, wat zijn ze mooi! De rest van de week hebben we nog 8 duiken gedaan waar we van de ene verbazing in de andere vielen. Prachtige riffen met heel veel vis, het was alsof je in een zeeaquarium rondzwom maar dan eigenlijk nog beter! Murenen in allerlei vormen en maten, koraalduivels, zeenaaktslakken, gigantische schelpen, koraal, grote zeewaaiers, honderden soorten vissen en bijna iedere duik een blauwgestipte pijlstaartrog (google eens op blue spotted stingray). Die lagen onder rotsen verscholen dus het was goed zoeken maar dit was wel het mooiste dier wat ik gezien heb. Ook nog een zeeschildpad gezien en mijn eerste haai!!! Die zwom zo'n 10 meter onder me door; heel gracieus en indrukwekkend! Uiteindelijk 9 duiken per persoon gemaakt, ik heb nog een nachtduik gedaan (mijn eerste in 13 jaar, een duik in het leger niet meegeteld maar dat was in een hollands kanaal met 0,0 zicht) wat echt een hele aparte ervaring is; je voelt je net een ruimtevaarder!
Gedurende de week heel veel mensen ontmoet vanover de hele wereld en reiservaringen uitgewisseld. Ook de duikervaringen natuurlijk maar meestal kwam je dan niet verder dan "that was a very good dive" of "wow!" Diepzinniger dan dat werd het op dat vlak niet maar de onderwaterbeelden zitten in ieders hoofd gegraveerd! Iedereen keek er erg dromerig bij!
Jeanitha: tja wat moet ik er verder nog aan toevoegen? Na bijna een week duiken en chillen was het weer tijd om naar huis te gaan. Om 7 uur 's ochtends moesten we al het busje in en na 13 uur reizen kwamen we eindelijk aan in Bangkok voor onze laatste nacht. Na allebei nog een heerlijke thaise curry naar binnen te hebben gewerkt hebben we de boel ingepakt en zijn we gaan slapen. Gelukkig zat t hotel vlakbij dus hoefden we er niet heel vroeg uit. Na een ontzettend irritante vlucht; ze hadden alle huilbabies in de 3 rijen voor ons gezet, die het afwisselend 11 uur lang hebben volgehouden om de boel bij mekaar te krijsen (en dat soms zelfs in koor). De stewardessen werden dr helemaal chagrijnig van, kwamen we aan in een druilerig Dusseldorf. Naar huis getuft, heerlijke lasagna (thanks Danny!) de oven ingeschoven en daarna omgevallen. Nu wasjes draaien enzo, straks ff een foto-kijk-bijeenkomst en dan morgen weer werken. Het wordt dus weer een jaartje wachten op nieuwe avonturen. Het duiken is ons zo goed bevallen dat we volgend jaar wel naar Sipadan willen (een eiland bij het Maleisische gedeelte van Borneo). Dit schijnt de beste duikplek van Azie te zijn. Kuala Lumpur willen we eigenlijk ook nog wel beter verkennen, deze keer was toch wel erg kort Kortom, alweer genoeg ideeen; Azie bevalt ons meer dan goed!
PS oooow vergeten we bijna te vertellen dat we onze laatste duikdag nog dolfijnen zijn tegengekomen. Michael zag in de verre verte al dolfijnen door het water klieven, kreeg weer een aantal complimenten over zijn waarnemingsvermogen. Daarna zag hij nog een school en we hoopten dat we deze dieren nog van dichtbij zouden zien maar ze verdwenen aan de horizon. Maar het onverwachte gebeurde: Wel drie stuks zwommen rond de boot en doken zo in en uit t water! Een machtig mooi gezicht Deze laatste dag zijn we ook bij onderwater hotsprings geweest die heel wat beter waren dan bij Lake Toba Het was als duiken in een natuurlijk bubbelbad; echt heel apart om te zien en niet te vergeten; lekker warm! We kunnen wel zeggen dat dit echt de beste afsluiter was die we ons konden wensen!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
