Minnares erbij en baby geadopteerd in de jungle...

Hallo allemaal,
Tarzan en Jane zijn weer de jungle uitgeslingerd en zijn nu aan t bijkomen op het prachtige eiland Samosir. Nou t was een behoorlijk avontuur daarzo. We zullen eerst even over de 2-daagse trek beginnen.

's Ochtends om 8.30 moesten we verzamelen in het restaurant van ons hotel (jungle lodge want hotel kan je t niet noemen). Maarre klein probleempje, ik (Jeanitha) was aan de race O nee he dat konden we echt niet gebruiken in de jungle. Gelukkig neem ik altijd een halve apotheek mee dus hup pil dr in en maar zien waar t schip zou stranden Het Engelse stel dat meeging bleek geen stel te zijn maar 2 Londense kerels alias Hugh Grant en (een jonge) Robin Williams. We hebben er erg om/mee gelachen, wat een droogkloten. Jana en James het australisch/duitse stel gingen ook mee en zo hadden we een gezellige groep. Afijn rivier overgestoken en de jungle ingetrokken. Stijl omhoog geklommen (het is er zo'n 140 meter hoog); maar ik voelde me nog helemaal niet goed en de warmte en het steile klimmen zorgden ervoor dat mn hart helemaal op hol sloeg dus liep binnen no time aardig te hyperventileren. Gelukkig was dat na een half uur over, moest denk ff wennen ofzo.

Michael: Na dat halve uur kregen we al een eerste rendez-vous met een aantal orang oetangs. Die zaten lekker fruit te eten in de boomtoppen en wilden 'en passant' ook nog eens bekijken wat voor apies hen kwamen observeren. We keken onze ogen uit, drie volwassenen waarvan een mannetje (die bleef op zijn troon hoog in een boom zitten, klaar om in te grijpen mocht het hem niet bevallen denk ik zo) en twee baby's. Erg indrukwekkend allemaal. Dat de wereld klein is bleek ook in de jungle; even de ogen wegrichtend van de apen zag ik een jeugdvriend van me die ook bezig was met een jungle trek. Jaren al niet meer gezien en kom je die in "the middle of nowhere" tegen. Een tijdje vol verbazing bij staan praten en toen gingen we weer verder. Eerst nog een beekje over waar onze gids een schildpad miste maar gedurende de reis zag ik wel vaker dieren die onopgemerkt bleven en ik solliciteerde openlijk naar Eddy's functie! Vervolgens gingen we op weg richting dolle...

Jeanitha: Mina ja Er is namelijk 1 orang oetang die toen ze klein was misbruikt is bij mensen (geslagen enzo) dus ze is nogal agressief. Eddy en zn collega gingen haar fruit voeren maar ze waarschuwden ons al dat we uit moesten kijken en op afstand moesten blijven. Ging die gekke Mina achter ons aan lopen. Dus wij zetten t natuurlijk direct op een rennen. Hup daarna weer een stukje dichterbij want ze ging weer naar t fruit en Eddy vertelde ons waar we moesten gaan staan. Wij stonden gelukkig goed en konden zo opzij stappen toen ze toch weer op ons afkwam maar ze ging als een gek achter Robin Williams (Spencer) aan die (we hebben t niet gezien want wij stonden "hoog en droog" op een veilige plek) door de jungle heeft gerend omdat Mina op 2 mtr afstand achter m aan zat. Wat bleek.... die jongens die haar aan t voeren waren hadden een rood T-shirt aan en dat werkt voor Mina als de bekende lap en de stier. Eddy zei dat ie dacht dat de mensen die haar mishandeld hadden wellicht vaak iets roods aan hadden. De voerjongens hadden daar blijkbar even niet bij stil gestaan. Spencer was echt retebang en terecht want Mina heeft bij de groep achter ons een hulpgids in zn been gebeten en hard ook!!!

Michael: De schrik zat er bij een aantal goed in, met name Spencer en Jana hadden even genoeg apen gezien na dit incident, dat veranderde de rest van de trip ook niet meer. Kort na de benen te hebben genomen uit Mina's territorium kwamen we in Jacky's territorium. Deze dame met baby kwam vanuit de boomtoppen naar beneden en een aantal in de groep stonden alweer klaar voor de start van de olympische 400 meter. Eddy vertelde ons dat we van Jacky niets te vrezen hadden en dat ze erg vriendelijk is. Hoe vriendelijk bleek wel toen ze me eerst met een hand pakte, vervolgens met een poot mijn bovenbeen vastgreep en daarna haar twee armen om mijn nek drappeerde. Love at first sight! Sta je daar met een bonk kracht aan je lijf en een baby'tje er tussen in geknepen. Ik kon zelfs rondlopen met haar, ze wilde me niet meer loslaten. Daarna ging ze toch even de rest van de groep inspecteren en werd er ook een andere liefde geboren.

Jeanitha: Haar baby was slechts 5 weken oud. Wat een hummeltje en zo'n lief koppie. Ze vond me wel interessant als surrogaat moeder dus toen ik mn vinger uitstak begon ze er heel hard aan te zuigen. Gelukkig had ze nog geen tandjes dus t deed geen pijn. Jacky vond alles prima, die had alleen maar oog voor Michael haha. Ik durfde het niet aan om Jacky ook in mn armen te nemen, ze is namelijk best zwaar en zou dat niet houden. De baby vond t zo interessant allemaal dat ze op een gegeven moment zelfs ontsnapte uit Jacky's armen, een klein boompje greep en naar me toe wilde komen. Ik wachtte maar even af want wist niet hoe Jacky hierop zou reageren. Toen ze net dr laatste voetje los wilde laten van Jacky greep mama in en trok ze haar voorzichtig los van het boompje, hierkomen jij Gelukkig werd Jacky verder niet boos op me ofzo en mocht ik haar continu aaien etc etc. We hebben uiteraard heel veel foto's gemaakt en email adressen uitgewisseld met de groep. We kunnen onze foto's alleen niet zo makkelijk op onze site zetten en Michael heeft geen kabeltje mee. Mijn camera heb ik bijna niet kunnen gebruiken. De batterijen zijn hier zo ontzettend slecht dat ze na 10 foto's leeg zijn (ik overdrijf niet) en in de jungle kom je geen winkeltje tegen dus alles ging met Michael's camera.

Michael: Na dit vermakelijk gebeuren kwamen we nog een pauw tegen en was het lunchtijd. Ik hoorde Eddy nog roepen over "nasi goreng" en dacht nog "leuk grapje, wat krijgen we echt?" Maar we kregen echt nasi goreng, gebakken eitje erbij, tomaten, komkommer en zelfs kroepoek! Jammie! Wel met de handen eten, zo gaat dat hier. Na afloop konden we kiezen uit allerlei fruit zoals papaya, ananas en passievrucht! Na de lunch gingen we weer verder en bleek Jacky wel erg verliefd want daar kwam ze weer aangezet; hup, weer een innige omhelzing te pakken! Daarna klom ze de bomen weer in en heeft ons nog zeker een uur gevolgd tot we bij een ander territorium kwamen en Jacky verbouwereerd achterbleef. Het terrein was tot nog toe redelijk te doen maar werd pittiger naarmate we dieper het regenwoud in gingen. Hier kregen we ook te maken met het fenomeen bloedzuigers en wegglijdende mensen. Na wat beklimmingen, afdalingen en riviertjes overgestoken te zijn kwamen we bij het kamp aan.

Jeanitha:
Ik was wel toe aan wat ontspanning want pffff die afdaling viel niet mee. Daarbij ben je na 5 min jungle al helemaal doorweekt van het zweet, ongeveer te vergelijken als met kleren en al onder de douche gaan staan Het kamp bestond uit niet meer dan een houten geraamte waarover van dat zwarte landbouwplastic gespannen was. Het waren 3 muren en een dak en dus aan de voorkant (de rivierkant) open. Naast onze "slaapkamer" hadden ze nog een kookhutje gemaakt. Maar goed, eerst maar eens een verfrissende duik in de rivier genomen, bakkie koffie/thee erbij en notabene ook nog koekjes. Ja op culinair gebied hadden we niets te klagen Terwijl ik lekker aan de thee en aan de bep zat, was Michael op ontdekkingstocht in de rivier. Zat weer overal op en in, achter grote hagedissen aan het zwemmen etc etc. "ja hoor schatje, prachtig allemaal, ik neem nog een thee'tje tot zo!". Die Engelse kerels vonden het allemaal prachtig, "love this guy; if we would get lost we would feel realy safe with him". Ook Jana was helemaal into Michael's legerverhalen, tja haar James was toch wel een beetje een "schuimpje" dus kon niet echt meekomen met M op het gebied van de stoere held uithangen haha. Na al dit avontuurlijke gedoe en wat geouwehoer op onze "matrassen" (oftewel flinterdunne matjes recht op de keien) hadden we allemaal wel honger gekregen dus kregen we ons diner voorgeschoteld. Rijst, vegetarische curry, kip in zoetzure saus en tempeh in chilisaus. Nou allemaal hartstikke lekker, we waren echt aangenaam verrast met zoveel lekkers in de bushbush. We hadden ook van tevoren bedacht dat een biertje wel zou smaken na zo'n lange trek dus die werden ook direct opengetrokken. Ze zijn zelfs in het pikkedonker terug naar het dorp gelopen (langs de rivier hoor niet dwars door de jungle) om nieuw bier voor ons te halen. Die rivier fungeert hier trouwens als afwasmachine, wasmachine, douche, koelkast etc etc (nee niet als wc, dat deed je in de bosjes). Na het eten was ik zo moe dat beestjes, dunne matrasjes, mn eigen gestink me allemaal geen ene moer meer kon schelen en viel ik binnen no time in slaap. Michael heeft echter amper geslapen, die dacht steeds beestjes te horen (Michael: tja, mijn apie had ervoor gezorgd dat ik een klein stukje laken had waardoor mijn voeten navenant onbedekt aan de vele insecten overgeleverd waren). En ja stenen op zo'n dun matje ligt ook niet lekker natuurlijk. Het is trouwens nog behoorlijk koud in de jungle 's nachts. Ik ben maar dicht tegen mn grote grizzly beer aan gekropen want zelfs met jas, broek, t-shirt en sokken aan + laken over me heen was t echt koud. De volgende ochtend kregen we weer een culinair hoogstandje voorgeschoteld, namelijk een soort van tosti met omelet en tomaat. We moesten natuurlijk wel een goede bodem hebben voor weer een paar uur door de jungle banjeren. Het eerste stuk was, ik zal eerlijk zijn, verschrikkelijk, oooow het was zo ongelooflijk stijl, dit was geen trekken, dit was bergbeklimmen. Mn hart sloeg helemaal op hol en de plastic zak kwam eraan te pas om mn ademhaling op orde te krijgen. Bovendien had ik vreselijke spierpijn. Tipje: ga eerst een paar maanden 3x in de week spinnen en dan ben je qua conditie en beenspieren wel klaar voor dit soort treks. Gelukkig ging t na een half uur weer de goede kant op en was iedereen moe + spierpijn dus t ging allemaal wat langzamer dan de dag ervoor. Net op het moment dat ik dacht, pfff ik loop hier helemaal kapot te wezen maar nog geen beest gezien, kwam er ineens een zwarte gibbon om de hoek kijken.

Michael: Ik had na drie beklimmingen nog geen groot dier gezien en Matt en ik hadden net uitgesproken dat we nu wel wat wilden zien want anders was het mooi geweest. Eerst zagen we een orang oetang met baby terwijl in de rug de gibbon in hoog tempo kwam aangeslingerd. Wat een machtig en prachtig dier zeg. Hij was wel bijzonder veel sneller dan onze oranjeharige vrienden dus het was even extra opletten geblazen. Hij liet even zien wat hij allemaal in huis had en hing dan met één, dan met twee, en dan weer met een andere arm aan de bomen alsof het niets was. Slingerde over ons heen en weer, liet zich dan weer vallen en rende tussen de groep door. Het was al snel duidelijk dat hij ons van ons fruit wilde beroven... Maar ja, we hadden geen fruit meer. Gelukkig kwam er een andere groep die wel fruit had en zo kon hij een paar bananen verorberen; schillen niet nodig! In de verte zag ik alweer wat aankomen en al snel bleek dat een andere gibbon en toen deze dichterbij kwam bleek dit een moeder met een baby. Zij was een stuk rustiger en zat ons op de grond eens aandachtig te bekijken. Ook de baby keek ons aan, ondertussen moeders tepel in de bek; lekker doordrinkend!

Jeanitha:
Jana en Spencer waren alweer een paar honderd meter naar beneden gelopen uit angst en riepen steeds "can we go now?". Na nog snel wat foto's te hebben genomen zijn we weer verder gegaan. Gelukkig waren we bijna bij de rivier waar we met de tube (opgeblazen binnenbanden van een vrachtwagen) terug naar het dorp zouden gaan. We hoefden alleen nog maar 1 afdaling te doen, gelukkig want ik was doodop. Mja toen kwamen we dus bovenaan de afdaling en zag ik al dat dit geen makkie zou worden. 140 mtr in een hoek van 80 graden zo recht naar beneden. 1 stap verkeerd en je valt en dan dus ook zo de diepte in. Ik liet de hele groep maar voorgaan want ik zou in een slakkentempo die berg afgaan. Met Eddy voor me en Michael achter me begon ik aan de afdaling. Nou ik ben als een rillend rietje van die berg afgekomen. Ik scheet werkelijk 10 kleuren stront. Ik was namelijk die dag al gevallen op een oude, uit stekende tak met een scherpe punt en had daar een enorme blauwe plek van op mn been. De angst zat er dus al aardig in. Terwijl we aan t afdalen waren belde notbane Eddy's Nederlandse vriendin nog die wel even met me wilde praten, "He Stanneke alles goed? ja ben nu aan t afdalen maar vind t doodeng"; "ja maar dat is t ook hoor, heb t ook gedaan en vond t ook hartstikke eng"; "ok nou ik moet me weer concentreren hoor dus ik ga weer doei". Beetje vreemde gewaarwording dit haha. Maar goed, gelukkig was ik geen ubermietje want Eddy vertelde me later dat veel meiden huilend van angst die laatste afdaling doen en daarbij ook nog heftig ruzie met hun vriendjes maken. Daar hadden wij dan gelukkig geen last van Eenmaal beneden bij de rivier kregen we nog een lekkere lunch (mie goreng) en konden we de tubes in (stuk of 5 achter mekaar gebonden). Dat was echt heel leuk en lekker koel. Op sommige stukken was de rivier echt wild dus maar goed dat we een goede "stuurman" voorop hadden We waren zo weer in het dorp en stapten gelukkig recht voor onze hut uit Gelukkig maar want kon geen stap meer verzetten. Na wat drankjes en email adressen uitwisselen was t hoog tijd voor een douche en een lekker tukkie Daarna nog met Jana en James gegeten bij hun onderkomen (Matt en Spencer gingen na de trek door naar Medan voor een vlucht dus daar hadden we al afscheid van genomen). Was allemaal erg gezellig; aangezien we alle vier erg moe waren hebben we t niet laat gemaakt en vielen we als een blok in slaap. De volgende morgen vetrtokken we verder de jungle in naar Tangkahan.

Michael: die is voetbalnieuws aan t lezen, niet storen dus Pfff ik typ wel t Tangkahan-verhaal

Rond een uurtje of 10 werden we opgehaald en gingen we de jeep in naar Tangkahan. Nou we begrepen al snel waarom dit ritje in verhouding behoorlijk prijzig is. De weg..... is namelijk geen weg! Niets verharding, gewoon 1 grote blubberpoel van zand, modder, stenen dus hobbel de bobbel we werden ff 2,5 uur helemaal door mekaar geschud. Wow, welcome to the jungle. Bukit Lawang was er zowat modern bij Eenmaal aangekomen besloten we snel naar het olifantenkamp te lopen, we wilden nog zo'n trek doen. Ja dit keer op de rug van de olifant hoor, lekker in een mandje want ow spierpijn, niet normaal!! Na 1 km in de bloedhitte kwamen we echter van "een koude kermis thuis". Er waren geen treks meer die dag, balen. We babbelden nog wat met de ranger (die niet veel engels sprak) en met Putra (een jongen van 19 die er ook rond hing). Putra vond t schijnbaar wel gezellig en vertelde ons dat ie ons wel naar de waterval en hotspring kon brengen. Ze vonden t namelijk echt vervelend dat we de trek niet meer konden doen. Afijn zo gezegd, zo gedaan, dus Putra liep t hele stuk mee terug en begeleide ons naar de waterval en de hot spring. Aangezien ik slippers aan had en t heel glad was ben ik niet helemaal doorgelopen naar de waterval en in de hotspring geweest. Gleed namelijk steeds weg met die slippers en zonder zou ook niet gaan vanwege alle stenen/keien op de bodem. 's Avonds hebben we nog even lekker gegeten in het restaurant en toen maar onze paalhut in. De volgende morgen zouden we namelijk al om 6.30 op moeten ivm het olifant wassen voor ons vertrek naar het Toba Meer (een rit van zo'n 8 uur). Nou lekker slapen was er niet bij hoor. Toen we aankwamen hadden we er niet zo opgelet, moe en we wilden zsm naar dat kamp maar het stikte van de beesten 's nachts, we hebben de meest vreemde geluiden gehoord en hard ook. We dachten echt dat er een hele dierentuin aan insecten, reptielen in onze kamer zat. Steeds als Michael het licht van zn telefoon aan deed stopte het en zodra het uit ging begon t weer. We zaten echt rechtop in bed, echt scary! Om dan nog maar over de badkamer te zwijgen. Dit was werkelijk de smerigste badkamer allertijden. Overal lagen karkassen van dode insecten, er hingen flink wat spinnenwebben en een mierenkolonie had bezit genomen van de badkamer! Ik durfde niet naar de wc te gaan zonder dat Michael erbij bleef en dat wil wat zeggen. Toen we de volgende ochtend allebei nodig moesten plassen en Michael zei "he de mieren zijn weg"; merkte ik op "nee hoor ze hebben zich verplaatst en vermenigvuldigd kijk maar de hele wc-pot en -bril zitten onder de mieren aaarrrrgghhhh zo smerig, het waren er echt veel. Toen we later wat in het referentie-boek moesten schrijven heeft Michael maar geschreven dat het "a once-in-a-life-time-experience" was hahaha. Gelukkig was t olifanten wassen echt supergaaf. Het zorgde ervoor zat we die hele smerige ellende snel weer vergeten waren. We werden nog op een olifantendouche getrakteerd (met de slurf spuiten), echt lachen. Putra was ook weer van de partij en ging als een heuse fototgraaf tekeer met die camera. Hij heeft denk wel 100 foto's gemaakt We hebben m maar een dikke fooi gegeven, tenslotte had ie ook nog eens onze backpacks gedragen (een flink stuk). Na het wassen stond Anton gelukkig alweer klaar met zn superdeluxe auto met airco voor onze 8 uur durende rit naar het Tobameer.

Michael: Nou, wat een verhalen allemaal weer, en dat te bedenken dat er nog veel meer te vertellen valt maar die bewaren we maar voor bij de koffie! De autorit naar Parapat (het dorp waarvandaan we overvaren naar Samosir waar we nu zitten) was weer eens bloedstollend; wat een rijstijl wordt hier gehanteerd. Vroeg me af waarom ze hier links rijden en bleek voordat Indonesië een Nederlandse kolonie was ook al links reed en mensen dat na de onafhankelijkheidsverklaring nog kenden en dus weer links gingen rijden. Rechts rijden was namelijk "dangerous", gelukkig maar, ik dacht dat links rijden hier gevaarlijk was!
Onderweg in Medan nog nasi padang gegeten , het buffet werd je voorgezet, pakken wat je wil en weer wegwezen! Gisteravond aangekomen en na een mooie zonsondergang op de boot te hebben meegemaakt kwamen we aan op Samosir. Het hotel waar we wilden verblijven was vol dus we gingen lopend naar een van de andere opties. Onderweg werden we aangehouden door een man van de lokale vvv die ons voor gek versleet dat stuk te lopen en zo werden we één voor één naar ons huidige verblijf gebracht. Geen 'top notch' maar na nachten slecht slapen kon dat weinig boeien. Vandaag gaan we naar een luxueuzer verblijf bij een Nederlandse man waar Jeanitha al contact mee heeft gehad. Verder ben ik vandaag jarig dus ben benieuwd wat ze allemaal voor me in petto heeft! Zaterdagochtend vroeg vertrekken we weer richting Medan (ca. 4 uur rijden) en vliegen dan naar Banda Aceh (waarschijnlijk wel bekend van de verwoestende tsunami kerst 2004) waarvandaan we overvaren naar Pulau Weh voor ontspanning en duiken. Tot de volgende editie!