Flashbacks and -forwards

Nadat ik vrijdag mijn reis had geboekt moest ik dit nog wel even langs de ballotagecommissie loodsen, daarom maandag meteen mijn collega (tot voor kort mijn baas) en mijn nieuwe baas het goede nieuws gebracht dat ze me blij konden maken. Nu had ik mijn planning wel zo goed als vrij gehouden deze maand maar altijd maar weer de vraag wat aan de andere kant van de lijn het plan is. De een in Duitsland, de ander in Engeland en deze Nederlander die er tussen in hangt. Er werd me geen strobreed in de weg gelegd, en kreeg 'en passant' ook nog eens de opdracht vooral niet in te loggen tijdens mijn vakantie. Dat gaat niet helemaal lukken, ik heb nog een voorstel af te maken, maar morgen is dat klusje geklaard en ik zal daarna niet rouwig zijn mijn laptop gesloten te houden.

Hoewel.... Ik vermoed dat er genoeg te beleven zal zijn en het is zo'n beetje een traditie geworden mijn belevenissen aan het papier toe te vertrouwen. Na een tijdje vergeet je toch een aantal dingen van je reis maar zodra ik mijn oude verslagen doorneem beleef ik vakanties opnieuw.

Egypte heeft me altijd al geprikkeld, toen ik klein was al. Ik weet niet eens hoe dat is ontstaan destijds. Ik weet nog wel dat ik alles met -loog wilde worden, wellicht dat ik over het woordje Egyptoloog was gestruikeld en toen ik een groot boek van mijn ouders kreeg waarin de hele geschiedenis van dit land uitgemeten stond, met de mooiste foto's van immense bouwwerken, mysterieuze beelden van gekruisde mensen en dieren en een reeks glorieuze maar ook fameuze heersers, had ik het te pakken. Grote sprong voorwaarts in de tijd en nu doe ik eindelijk dit land aan. En dan niets eens voor het bovengrondse gebeuren, maar voor wat er zich op en onder het wateroppervlak afspeelt. Toch heb ik wat ruimte in mijn agenda om iets te gaan doen, al is het maar even op woestijntocht, en zo iets van mijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Ik heb uitstapjes naar de piramides van Gizeh, de piramides van Sakkarah en Luxor of Karnak in de wacht gezet, en zal enigszins afhankelijk zijn van wanneer mijn cruise over de Rode Zee ten einde zal zijn; indien we donderdagavond terug zijn valt er nog iets te regelen. Dat hoor ik de komende dagen en kan dan eventueel nog een eigen wens in vervulling laten gaan.

De reis vandaag heeft zo'n 12 uur geduurd, met tram naar Utrecht, trein naar Schiphol, en toen via Luxor naar Hurghada. Gezien ik geen goed vluchtschema en schappelijke prijzen voor de vluchten kon vinden ben ik een dag eerder vertrokken (voor de terugtocht ga ik een dag later terug) en kwam uit bij Transavia... Wat had ik daar ook alweer over georeerd in maart? Uhm, tja... Uh... Zeg nooit nooit in ieder geval blijkt maar weer. Als het eens niet zou sneeuwen vandaag en ik nog meer buffer inbouw, nou, wellicht word die relatie weer nieuw leven ingeblazen. Wonderwel liep het als een tierelier. Mooie vlucht langs Amsterdam-centrum, onderweg nog even naar mijn klant en collegae in Frankfurt gezwaaid, de witte toppen van de Oostenrijkse Alpen, Kroatië, Griekenland, een stuk zee (nog even onderbroken door Kreta) en toen vlogen we niet ver van Tobruk ineens boven Egypte. Het beeld dat het één grote zandbak is klopt wel, en ik was verbaasd hier en daar dorpjes te zien staan waar niet eens een weg naar toe leek te lopen. Honderden kilometers zand verder zagen we ineens de levensader van dit ooit machtige rijk, de Nijl. Veel groen wat parallel aan de rivier loopt, een touchdown op Luxor, waar we een klein uur stonden (paar mensen eruit, paar mensen erin) voor we de laatste 30 minuten naar Hurghada aflegden.

Eenmaal geland en de gate binnen lopend stonden daar iemand met een bord met mijn naam; nou ja, het leek er toch op. Bij FC Barcelona was het Miguel ban Doom, hier Michael Can Doorn. 'Can' er mee door! Emad, zo heette mijn begeleider, gaf me een uitgebreid welkom als ware het dat Ramses II terug was gekomen om het Midden-Oosten te herenigen. Binnen een mum van tijd was ik langs de douane geloodst, mijn tas van de band en zat ik in een busje op weg naar mijn hotel. Kreeg onderweg nog even wat uitleg over Hurghada en kreeg nog wat tips, in het hotel weer een grootse ontvangst en na mijn kamersleutel ontvangen te hebben even snel mijn spullen op de kamer gedropt en snel kijken of ik nog wat kon eten.

Bij het restaurant werd ik ook met open armen ontvangen en kreeg van een van de personeelsleden, een enthousiaste dame, een persoonlijke rondleiding langs alles wat er te eten was. Genoeg eten voor een maand als ik het zo inschatte. Allerlei groenten en salades op Egyptische manier bereid, kofta, koshari, gegrilde vis, sjwarma, brood en een scala aan van die zoetige toetjes (Baklava en zoetigheden in die trant). De eerste ronde aan de groenten, de tweede ronde aan het vlees en de derde ronde me eens tegoed doen aan die zoetigheid. Bij de laatste ronde zag ik een stand met een soort beslag in een bak, een frituurpan en een lege schaal, niemand in de buurt dus besloot zelf eens te gaan frituren en hoewel ik doorhad dat wat ik bakte niet helemaal in de juiste vorm was (het moesten kleine balletjes worden) kleurde hij wel juist en ik viste de mijne eruit. Niet veel later kwam er een kok aangerend, die zag me blijkbaar bezig, keek eens hoofdschuddend naar mijn, volgens hem dan toch, misbaksel en deed voor hoe het eigenlijk moest. Ik zijn werk en de mijne geproefd, ik merkte het verschil niet. Recept ontfutseld, misschien leuk om thuis eens te doen. Inmiddels kwam wat personeel afscheid nemen (ik was er net 30 minuten) en vragen of ik morgen kom ontbijten. Ze hoeven me alleen niet om 7 uur te verwachten!