Overtreffende trap bij goed, beter, best: DOLFIJN!

Vandaag begon het gebruikelijke ritueel weer, inmiddels 16 duiken erop zitten en de teller blijft maar doorgaan. Vannacht waren we blijven liggen bij Gobal Island, en hier ligt het wrak van de Ulysses. Zelfs de Egypteveteranen hebben hier nog nooit gedoken, blijkbaar een bijzondere plek. Het wrak ligt van een een paar meter diep tot een meter of dertig en heeft qua bouw veel weg van de Carnatic. Ook hier alleen nog de bodem en de stalen structuur intact, de rest is verdwenen en het wrak is bedekt met koraal, en dus vol leven. Met de Zodiac boven het wrak gepositioneerd en achterwaarts het water in rollen, en meteen afdalen. Onder water een paar keer mijn masker af moeten doen, mijn bril bleef beslaan, even schoonmaken, klaren en weer genieten van de pracht en praal. We daalden af naar de achterkant die op het diepste punt lag en hier hoorden we geklik. Af en toe even niet ademen zodat je zuiver hoorde, dit was niet een bootschroef of iets dergelijks. Langzaam aan werd het geklik iets anders, alsof vogels elkaar riepen. Een dolfijn kwam voorbij en schoot weer weg. Mooi om mee te maken maar je hoopt op meer, dit was in een paar seconden voorbij. Maar blijkbaar was dit de verkenner, om te kijken wat ze voor vis in de soep hadden, en een grote groep dolfijnen kwam een show opvoeren. Ze schoten weer alle kanten op, klikkend, “fluitend”, schaterend, ongelooflijk om mee te maken. Hoe lang dit ritueel duurde heb ik geen weet van, je gaat er zo in op dat je iedere notie van tijd kwijt bent. Er waren veel mensen met camera’s, fotograferen van deze pijlsnelle dieren blijft lastig maar er zijn wat indrukwekkende beelden opgenomen. Na een tijdje gingen ze er vandoor, Goncalo en ik deden een high five. We hoorden ze nog wel zingen, soms werd het weer luider en we hoopten dan ook op een terugkeer maar uiteindelijk werd het geluid zachter en zachter, tot het helemaal weggeëbd was. De rest van de duik het rif bekeken, na dit spektakel gaat er van weinig je hartslag meer omhoog, het wrak, toch een kleine 100 meter lang, kon ook niet meer bekoren. Eenmaal boven was iedereen in extase, en ieder vertelde z’n of haar perspectief. Zo wordt een duik een 11, onvergetelijk.

Voor de tweede duik voeren we naar een eilandje met de naam Siyul Kabir, het rif daar was niet heel spectaculair en qua onderwaterleven was er ook weinig opvallends. Toch nog een klein uur onder geweest, je weet maar nooit wat je tegenkomt. Alleen aan het einde, op zo’n 5 meter diepte, was er mooi koraal, na afloop vroegen we of we wel op het goede punt uit de Zodiac geknikkerd waren, dat konden ze niet beamen, we waren te ver weg afgezet. Ah ja, weer wat ervaring opgedaan.

De volgende duik, in de middag, was weer bij een ander eilandje, Umm Gamar. We doken vanaf de boot tegen de stroming in richting twee grote pilaren die vol zaten met koraal en anemonen, en dus veel vis. Tussen de eerste en tweede pilaar merkte ik een grote murene op, de karakteristieke kop kwam vanuit de diepte en het dier zwom vlak over de bodem. Discovery Lotus kon natuurlijk niet anders dan op dit dier af te zwemmen, en toen we vlak bij elkaar waren ging ik parallel aan deze knoepert, een kleine twee meter, zwemmen. Er zat hooguit een meter tussen ons, ogen op dezelfde hoogte en harmonieus langs het rif zwemmen. Ik zwom een minuut of twee mee, alvorens ik mijn Portugese vrienden weer ging opzoeken. Rui was de achterste van de zes man sterke groep (excl. mezelf, al ben ik gebombardeerd tot de zevende Portugees) en wees me op een grote Napoleonbaars, ik probeerde hem te laten weten dat zo’n 20 meter verder nog zo’n kanjer zwom, het viel de man met de camera niet op. Ook Joao en Goncalo waren volop bezig met hun camera’s en misten zo wel meer. Goncalo wees me op een staart, van wat me een behoorlijk grote murene leek, meestal hangen ze met hun kop naar buiten. Niet echt fotomateriaal, ik keek eens hoe en waar de rest van zijn lichaam lag en raakte zijn staart aan (sorry moeders, ik las je bericht deze avond pas ;-) ). Er kwam wat beweging in het dier, deed het nog eens en de staart verdween verder in de spelonk, na nog een tikje was de staart weg en kwam er een groot hoofd te voorschijn. Wel in die spelonk blijven hè kameraad? Goncalo, die wat clownvissen aan het fotograferen was het sein gegeven even terug te komen, the Big Kahuna valt nu te fotograferen. Ook Joao gewenkt en uiteindelijk gingen we allemaal op de foto met het gevaarte. Dit was ook het moment om weer terug te zwemmen naar het schip, we hadden nog iets minder dan een halve tank; we lieten ons meevoeren op de stroming. Onderweg nog van alles gezien, en zeker toen we op een meter of vijf hingen voor een mooi stuk koraalwand, dat levendig was en mooi verlicht werd door de zon. De veiligheidsstop aan een touw gedaan wat onder de boot hing, en werd hier nog even op de foto gezet door Joao, met Goncalo en later nog Rui. Via een trappetje de achterkant de boot opgeklommen, van de uitrusting ontdaan en getrakteerd op een verse vruchtensap. De boot ging snel weer varen, op naar de volgende plek voor de nachtduik. Onderweg lang met Goncalo en Armindo gesproken, met name over duikervaringen en plekken die je gezien moet hebben. Ondertussen schoten er regelmatig vliegende vissen weg op het moment dat de boot passeerde. Iedereen vroeg wel of ik het koud heb, loop met een sweater vandaag, mijn huid nog even ontzien na mijn eerdere verbranding.

Na te zijn aangekomen bij het rif van Gota Abu Ramada een ietwat langere uitleg dan normaliter. Morgen is de laatste duikdag en we kregen de huishoudelijke informatie die bij de afwikkeling hoort. Daarna het water in, uiteraard weer met de Portugezen, en tijdens een niet al te diepe duik, dieper dan 13 meter zijn we niet geweest, met zijn allen op zoek naar het bijzondere onderwaterleven. Het was weer donker dus er kroop van alles over de bodem, er zwom ook van alles langs; de camera’s flitsten er weer hevig op los. Een murene die ik had gespot, en de zes anderen kwamen meteen aangespoed, wist zich niet echt een houding te geven met al dat persoonlijke aandacht; en de ene keer stak uit het ene gat zijn hoofd en de andere zijn staart, en andersom. Ik denk dat hij opgelucht was dat we onze tocht weer vervolgden. Zo kwamen we bijzondere garnaaltjes en een slangenaal tegen. Na iets meer dan een uur en een kwartier kwamen we boven, mijn langste duik ooit. Daarna snel even omkleden, vanavond stond een “captain’s diner” op het menu. De kapitein, die ik hooguit drie keer heb gezien, was zelf in geen velden of wegen te bekennen, hij schijnt nogal schuw te zijn. De koks hadden extra hun best gedaan om het net even wat feestelijker aan te kleden, zowel de ruimte als het eten. Kalkoen en garnalen stonden er op het menu. Lekker eten, weer wat momenten herbeleven al pratend en fotokijkend. Omdat veel mensen vrijdag naar huis vliegen (als ik zo eens luisterde ben ik de enige die zaterdag weer op huis aan gaat), en er tijd moet zitten tussen duiken en vliegen, beginnen we morgen een tikje vroeger. Morgen staan er nog drie duiken op het programma, half zes (over een kleine 6 ½ uur) wordt er weer op de deur gebonkt.