Wat een wrak(ken)!

Om zes uur vanochtend kwam de wekdienst weer voorbij gezet. Ik ging er niet graag uit maar ik ben hier gekomen om te duiken, dus blijven liggen vond ik geen optie. Om half zeven kregen we de gebruikelijke briefing. We gingen weer op het Abu Nuhas rif duiken, nu op het wrak van de Chrisoule K. Dit schip vol graniet (nu nog) crashte in 1981 op dit rif en is na enige tijd van het rif gegleden en ligt er nu naast. De teams werden weer ingedeeld (alles is bij hetzelfde gebleven) en na controle van de apparatuur gingen we met de Zodiacs naar het rif, alleen brak een van mijn bandjes van mijn flippers toen we in het bootje zaten, dus moest nog even wachten omdat er een vervangend bandje in moest. Uiteindelijk lagen we iets na zeven uur in het water. We begonnen aan de afdaling en je zag meteen al dat dit even net wat andere koek was dan de Carnatic, de Chrisoule K was een immens vrachtschip. Het water was helder, de zon scheen mooi en dit gaf mooie kleur- en schaduweffecten, spectaculair zicht dus. We daalden af naar het steven en daar via een gat, vlak naast de grote schroef, de boot in, langs de stapels graniet richting het middenschip, althans, wat er van over is. Hier moest we dan ook weer uit het steven en via wat gaten gingen we de boeg in, waar weer stapels graniet lag en wat je zag filmisch over kwam! Allerlei vissen hadden hier in intrek genomen en sommige soorten waren schuw en gingen weg bij het zien van de “men in black” en de rare gezichten, anderen kwamen op je af om je eens nader te bekijken. Toen we naar buiten gingen troffen we een grote muur van koraal aan, waar van alles leefde. Anemonen met clownvissen, papegaaivissen en een vracht aan kleurrijke vissoorten waarvan ik de naam schuldig moet blijven. Dit stuk was wat ondieper dus hier rondkijken betekende dat ik de veiligheidsstop tussen al die pracht en praal kon doen. Na 58 minuten weer boven water en was het tijd voor ontbijt. De duik heb ik een negen gegeven.

Na het ontbijt even een uurtje rust waarna de volgende briefing was en ook nu weer bij Abu Nuhas, alleen nu op het wrak van de Ghiannis D. Na de eerste duik dacht ik dat dat alleen maar kon tegenvallen, maar “boy, was I wrong.” De enige reden dat ik het ook een negen gaf, en geen tien is omdat ik geen haai of dolfijn heb gezien, maar buiten dat was dit DE duik tot zover. Na weer problemen met dezelfde flipper weer oponthoud voor we met de Zodiac op de locatie aankwamen. Aangezien wat van de Portugese duikers in de andere boot zaten had de andere boot even op ons moeten wachten. Toen we er waren weer met een achterwaartse rol het water in en we daalden meteen af. Dit schip was nog groter dan de Chrisoule K, ik wist niet wat ik zag. Mag ik hier duiken? Het licht bood ook hier een adembenemend schouwspel en ik daalde snel af toen ik grote batfish (kom even niet op de Nederlandse naam) zag. Ik bleef stil hangen en zes van deze dieren kwamen recht op me afgezwommen, even kijken wat voor vlees ze in de kuip hadden. Op een gegeven moment hoorde ik iemand signaal afgeven en keek in de richting waarvan het geluid vandaan kwam. Langs de contouren van het schip kwam uit de zon een zeeschildpad! Die was al door anderen opgemerkt en zij volgden het dier toen deze door het water gleed. Hij kwam richting mij en ik zwom op zijn kop onder hem, mijn luchtbellen gingen langs zijn hoofd; terwijl we elkaar aankeken. Dit duurde een seconde of tien en hij draaide naar rechts weg en zwom verder. Hij draaide nog eens een rondje toen ik besloot nog maar eens van dichtbij te gaan kijken, en aaide zijn schild en toen hij nog eens draaide hing ik weer ondersteboven en kwam hij nog één keer over me heen gezwommen en raakte zijn schild op zijn buik aan, waarna hij op zijn gemak verder zwom en verdween achter het steven van het schip. Binnen 8 minuten leek het hoogtepunt van de duik al geweest te zijn; maar het bleef hier niet bij. Ik ging met Joao het steven van het schip in, op naar de motorkamer en door allerlei gangen en ruimtes gingen we van diep (zo’n 18-20m) naar ondiep (zo’n 8m) en weer terug richting de diepte met een haast verticale daling door een smalle corridor. Ik waande me als een ontdekkingsreiziger en al dit gebeuren was hooguit dertig meter van het schip terwijl deze de lengte had van een voetbalveld. We gingen langzaam op weg naar voren, en keken onze ogen uit. Eenmaal bij de boeg daalden we naar wat meer diepte om te kijken of we nog wat mooie dingen zagen. Een aantal keer weer blauwgevlekte stekelrog tegengekomen, zowel in ruststand als in actie over het wrak zwemmend, dat hier en daar meer op een rif dan een schip leek. De veiligheidsstop deed ik tussen een vracht visjes die toen ik stil hing, me vasthoudend aan een balk, om me heen zwermden. Het water was wat wild geworden en had wat moeite op de Zodiac te komen. Teruggevaren naar de Superior werden we ontvangen met verse sap, dit keer van meloen. Zo’n frisse verrassing al een paar keer gekregen en dat smaakt zo lekker nadat je een tijd onder water een droge mond hebt gekregen…

Niet veel later kregen we onze lunch, waarna we koers zetten richting het volgende rif. Doordat er behoorlijk wat wind stond was er ook een behoorlijke golfslag dus we deinsden op en neer door het water, alles wat kon vallen moest worden vastgezet. Gelukkig namen de golven geen The-Perfect-Storm-achtige dimensies aan en na enige tijd, toen we dichter bij de Sinaï kwamen werd het weer wat kalmer. Na te zijn aangekomen werd er meteen een briefing gehouden, we lagen al wat achter op schema en we werden snel naar het achterdek gedirigeerd om daar in het water te springen. Het rif heet Sha’ab Mahmoud en op de bodem ligt een wrak van de Emperor-vloot. Die lag hier in 2009 voor anker en door een sterke stroming brak de ankerketting, en het schip koerste op het rif af, maar aangezien er duikers waren die bezig waren met hun veiligheidsstop onder de boot kon de kapitein de motoren niet aanzetten en bezegelde daarmee het lot van de boot. Die klapte op het rif en zonk en een zijde ligt op zo’n 30 meter diepte, de top op 20 meter. Mooi verhaal om er even in te komen, en in het water daalde ik al snel af richting het wrak, de Portugezen achter me aan. Hier zag ik meteen een steenvis en wenkte meerdere malen naar Armindo, die de enige was met camera dit keer, en dacht dat hij er wel een foto van zou willen. Na afloop hoorde ik dat hij dacht dat ik naar een klein visje wees, en moest lachen “nou ja, als Michael dat kleine visje op de foto wil dan doe ik dat maar.” Dat kleine visje had ik niet eens gezien maar Armindo de steenvis niet, laat daar nou net 20 centimeter tussen zitten… Ik zag het al helemaal fout gaan, bleef gebaren en Armindo denken “ja ja, ik zet dat visje toch op de foto?!” Om te stabiliseren wil hij zijn linkerhand vlak naast het visje leggen, en dat was vlak voor de steenvis. Ik bleef gebaren en hij keek nog eens goed en trok zijn hand toch maar weg, door deze wil je niet gepakt worden. We vervolgden ons duikplan en gingen naar de voorkant van het schip, hier en daar even naar binnen glurend. Toen ik dat zat was ging ik weer op zoek naar iets bijzonders. Ik had al gehoord dat er grote murenen zitten hier, en binnen twee minuten had ik er één gevonden; dit was ook op het diepste punt, zo’n 28 meter. Uiteindelijk zouden we vier grote tegenkomen, waarvan er eentje voor me langs zwom, en ik besloot even mee te zwemmen met deze krachtpatser van twee meter. Daarnaast nog wat andere murenesoorten gezien en een partij vissen; misschien niet het beste koraal hier maar een vracht aan koraalduivels, eenhoornvissen, baarzen, clownvisjes, trompetvissen, trigger fish, bat fish, engelvissen, papegaaivissen en een grote Napoleonbaars. ik denk dat ik maar eens een boek aanschaf om ze (goed) te identificeren. Na deze duik het achterdek op en weer een versgeperste vruchtensap, jammie! Na een klein snack tussendoor konden we ons opmaken voor de nachtduik.

De nachtduik vond plaats op hetzelfde rif, en in het donker afdalend langs een touw doemde ineens de Fraser op; wrakken zijn overdag al indrukwekkend, dit had echt iets spookachtigs. We hebben niet weer het schip verkend, we zijn vooral op de muur van koraal op zoek gegaan naar opvallende dingen. De grote murenen waren nog niet op jacht, maar we zagen er nog meer dan overdag, loerend met hun kop uit een spelonk, kijkend of iemand ze komt lastig vallen of dat er wat te eten valt. Ook weer veel koraalduivels en vrachten met vis. Ik zag Goncalo een pufferfish aaien en vroeg me af wat hij nou wilde bereiken. Later deed hij het nog eens, en de soort herkende ik wel, want die had ik in de middag ook al een paar keer een centimeter of 30 voor mijn masker gehad. Ik vond het toeval, dacht dat het nieuwsgierigheid was, maar ook deze nacht kwamen deze dieren je opzoeken. Goncalo deed het nog eens en toen er weer een voor mijn neus kwam die vis ook maar eens over de rug geaaid. Het leek een verhard schild maar had ook zachte plekken, net als de schildpad eerder vandaag. Hij reageerde als een dankbare kat en leek meer te willen. Oke, nog maar eens dan. We moesten alleen weer verder, er was ook nog genoeg te zien. Na 49 minuten weer boven water en eenmaal aan boord even nagekeuveld met de duikers, ik denk dat 60% niet mee deed vanavond, en na een uurtje was ons diner klaar. Dat verorberd te hebben nog een tijdje met een paar man op het zonnedek gezeten, vierend dat Armindo een fles whisky had gehad van een dankbare duiker van een andere boot. Die was eerder vandaag zijn camera verloren en Armindo had deze gevonden. Klein slokje whisky, wat leuke verhalen, en dat onder een heldere hemel vol sterren en de Melkweg die overduidelijk aanwezig is. Morgenochtend varen we tijdens de briefing naar het nationale park van Ras Muhamed (niet ver van Sharm-el-Sheikh) en gaan duiken op een rif met de naam Sharks & Yolanda (een wrak wat er niet meer ligt, ja, honderden meters dieper, maar de lading nog wel). Dat schijnt een van de meest gemaakte duiken te zien hier en dus piekuur te worden ergens halverwege de ochtend, we gaan er dan ook zo vroeg mogelijk in. Over er in gaan gesproken: inmiddels is het 23:15u en na al die indrukken en inspanning van vandaag flink vermoeid, en omdat de wekdienst morgenochtend om 6 uur weer aan de deur staat, ga ik maar eens horizontaal liggen, ik ben gesloopt.