It's getting better and better.

Op het moment zit ik op het zonnedek van de boot terwijl de zon langzaam maar zeker naar de horizon zakt, wachtend op het moment dat hij onder is gegaan, zodat we straks de nachtduik kunnen doen. Ruim 12 uur geleden werd er weer op de deur geklopt en ik had erg veel moeite op te staan. Ik had nergens fut voor en later zou blijken waarom. Tijdens de briefing voeren we richting Ras Muhamed, waar we op Shark Reef and Yolanda Reef gingen duiken. Aangezien de boten in het nationale park hier niet voor anker mogen gaan werden we allemaal op het onderdek verwacht, “verkleed” en al, zodat de kapitein de motor even uit kon zetten (een nieuw kapsel kan altijd nog) opdat we snel achter elkaar in het water konden springen. We daalden af en mijn masker was ietwat beslagen en trok hem daarom van mijn hoofd zodat ik hem eens goed schoon kon maken. Masker weer op, nog steeds afdalend, en even ontdoen van het zeewater, we zaten inmiddels op 20 meter. De wanden van koraal waren indrukwekkend, wat nog veel indrukwekkender was, was de hoeveelheid vis. Heel veel verschillende soorten, soms “alleen”, maar ook hele grote scholen. Overal waar je keek was er wat te zien. Binnen vier minuten waren we op 30 meter diepte en hier werden we omcirkeld door eenhoornvissen. Ik dook weer met de Portugese ‘cameraploeg’, eerder zei ik ze al trots te zijn dat ik deel uit mocht maken van een Jacques Cousteau expeditie!

Omdat je met een camera minder meekrijgt van wat er allemaal gebeurt acteerde ik als spotter. Ik wees ze op murenen, blauwgestipte stekelroggen en wat verscholen koraalduivels. Voor de rest was het niet echt lastig iets te vinden, overal om je heen was leven, te veel om op te noemen. Na de duik zei ik dat als iemand de hele duik had gefilmd men maanden bezig zou zijn te tellen hoeveel vis er zat. Aan de rechterkant was de koraalwand met de wat kleinere vissen terwijl aan de linkerkant in de blauwe diepte een grote school barracuda’s voorbij kwam. Ook zwom er een hele grote Napoleon onder ons door voor we bij de lading van de Yolanda aankwamen. Dit was een vrachtschip dat is vergaan met als lading toiletpotten, die overal over de bodem verspreid lagen, al zat er nu wat anders op de potten dan waar ze voor gemaakt waren. Het schip zelf ligt op zo’n 200 meter diepte, het is van het rif afgegleden. In deze hoek de veiligheidsstop gemaakt en met Rui en Joao naar de oppervlak om daar in een Zodiac te klimmen, die ons weer naar de Superior bracht. Na een duik van iets minder dan 50 minuten kwam met veel moeite de Zodiac op, leek geen kracht te hebben.

Op de boot stond het ontbijt klaar maar ik had het gevoel of ik stompen in mijn maag had gehad en of iemand mijn keel dicht kneep. Mijn tafelgenoten keken me aan of het wel helemaal goed ging, dat kon ik niet helemaal bevestigen, en moest even rennen. Dat heb ik een paar keer moeten doen vandaag, iets van een buikgriepje of zo. Goed eten en drinken, en hopen dat het niet erger wordt. Voelde me wat slapjes en moe, maar verder geen misselijkheid of iets. Na wat gezonnebaad te hebben kregen we de briefing voor de tweede duik, die we ook weer op Ras Muhamed deden, alleen dit keer begonnen we op Anemone City. De naam suggereert het al; een rif vol met anemonen en dus de gebruikelijke vissen erbij, met name clownvissen, probeer Nemo maar eens te vinden, naald in een hooiberg! Langzaam gingen we langs het rif richting Shark Reef, en onderweg weer een aantal van de blauwgestipte stekelroggen en koraalduivels, alvorens we de oversteek maakten naar Shark Reef. Hier vielen grote koraalwaaiers op, die als de palen van een slalom naar de diepte neergezet leken te zien. Daarna werd het allemaal nog net wat mooier. We werden getracteerd op grote scholen makreel, jacks, trevally en batfish. In de blauwe diepte waren soms zilveren muren van vis! Een triggerfish kwam me een paar keer van dichtbij bekijken, de tanden tonend, en draaide dan weer om, om uiteindelijk z’n stekkie op te zoeken. Ik was nou niet echt onder de indruk maar kreeg van Armindo te horen dat hij wel eens is aangevallen door zo’n vis, ze zijn vrij territoriaal, en er niet echt vrolijk van werd, voortaan maar op afstand houden dus. Bij onze veiligheidsstop kwamen er honderden jacks (ik kan echt niet op de Nederlandse naam komen) en tientallen batfish naar ons toe gezwommen. Sommigen van de groep werden helemaal ingesloten, dat wilde ik ook maar moest een einde maken aan de duik! Weer de nodige moeite uit het water te komen om in de Zodiac te stappen, de maagproblemen nauwelijks gemerkt onder water; eenmaal terug bij de boot liet het zich weer voelen. Ondanks dat einde heb ik deze duik, mijn vijftigste, een tien gegeven, wat indrukwekkend allemaal.

Na op de Superior te zijn gestapt voer deze zo goed als meteen weg, we gingen op weg naar de volgende locatie. Onderweg heb ik even een uur geslapen in de hoop me wat beter te gaan voelen. Aangekomen bij Sha’ab Ali gingen we voor anker, om te gaan duiken op de Thistlegorm, een bevoorradingsschip dat in 1941 door de Luftwaffe naar de bodem van de zee werd gebombardeerd. Het vervoerde goederen om de geallieerde troepen te voorzien, maar moest met haar konvooi voor anker omdat het Suezkanaal geblokkeerd was door een scheepsongeluk. Stilliggend was ze een makkelijk doelwit en kreeg dan ook een voltreffer te verwerken in de munitiekamer, de explosie was tot ver weg te zien en te horen. Hierbij kwamen 8 man om het leven, nummer 9 overleed toen een haai hem pakte terwijl hij probeerde naar de kust te zwemmen. Het heeft nog wel even geduurd voor het schip , 126 meter lang, zonk en ligt nu op de bodem, als huis van allerlei soorten koraal, vis en er woont een zeeschildpad. De goederen liggen er ook nog steeds en na de afdaling verschillende ruimtes in geweest, de trucks, motoren, jeeps, wapens en andere goederen die je op de verschillende verdiepingen kan bewonderen. In een van de ruimtes lag een zeeschildpad en kreeg veel aandacht. Ik ging met Goncalo eens een nader kijkje nemen en toen Goncalo zich omdraaide zag ik de vinnen een beetje bewegen. Ik hoopte dat dit een voorbode was van een naderend vertrek en besloot nog even te blijven hangen. Een seconde of tien later zwom de schildpad voor mijn neus omhoog, er zat hooguit 30 centimeter tussen ons, en ik aaide het schild aan de onderkant. Ze vervolgde haar weg naar boven in de richting van de brug, en met de blauwe achtergrond en wat zoninval vervaagden de details en zag je het donker silhouet richting de oppervlak gaan, wow! Weer verder door wat gangen, het water was niet al te helder, een meter of 10 zag je, maar in het schip was er mooie lichtval, heel surrealistisch allemaal. Na wat rondjes door verscheidene kamers was het weer tijd om omhoog te gaan en wachtend tot iedereen aan de lijn hing, wat moest omdat het water nogal wild was door wind, kwamen er een twintigtal grote tonijnen voorbij, heen en weer zwemmend door de ontelbare fuseliervisjes. Eenmaal boven moesten we ons vasthouden aan de lijnen, de golven zorgden voor aanzienlijke deining en je wilde niet het open water in geduwd worden.

Ik schrijf vanavond weer verder, als ik de laatste duik gemaakt heb.

Na de derde duik weer even wat gerust terwijl de zon langzaam aan wegzakte, werkend aan deze update. Ik begon me al iets beter te voelen en we konden ons gaan opmaken voor de nachtduik. Toen de zon bijna onder was weer de briefing, het weer was weer wat rustiger dus het water ook, de enige instructie die we meekregen was dat we niet in het wrak mochten, behalve waar er boven ons geen dek/overkapping was. In het donker kan je al wat gedesoriënteerd raken, maar helemaal als je in duistere gangen zit. Het was er echter niet minder spectaculair om. We gingen met 8 man het water in, de rest had er geen zin in of behoefte aan. We daalden af en stuitten op de kolos; we gingen van de boeg naar het middenstuk, onderweg weer van alles tegenkomend. Mooie zachte koralen, koraalduivels, de eerder genoemde stekelroggen, vier in totaal (waarvan er één drie rondjes vlak onder me door zwom) en wel een van de meest bizarre vissen die ik gezien heb: de krokodilvis. Dit in combinatie met het spookachtige van zwemmen op een wrak in het donker maakte dit weer een niet te vergeten duik. Na 49 minuten kwam ik weer boven, en niet veel later zouden we gaan avondeten. Voor de laatste duik had ik enige hoop dat de problemen over waren maar heb al paar uur maagkramp. Ik heb net nog even wat lapmiddeltjes op de kop getikt hier en ga zo slapen, morgen om 6 uur weer de wekdienst, een half uur later de briefing, en rond een uur of zeven duiken we weer op de Thistlegorm, op het wat dieper gelegen deel, het steven.