Ze hebben het wel eens over de Japanners...

Vanochtend werden we om zeven uur gewekt, om half acht ontbijt waarna we een briefing over wat de dag zou brengen kregen. Aansluitend voor wat administratieve zaken werden de puntjes op de i gezet en na het groene licht voor vertrek van de kustwacht gekregen te hebben vertrokken we naar de eerste duiklocatie: Gota Abu Nugar, niet ver van Hurghada. Eenmaal vlakbij het rif zag ik wat beweging aan de achterkant ervan en herkende er manta’s in. Lucy, een Canadeze werkzaam in Dubai, even aan de arm getrokken, dat wilde ze vast wel zien. Ook de kapitein begon “manta, manta!” te roepen. Niet veel later waren we ze even kwijt, maar was er eentje een meter of vijftig voor de boot. Wel goed kijken want met de waterrimpelingen en schaduwen ben je dit grote dier toch snel uit het oog verloren. Niet veel later gebeurde dat ook. Op bijna dezelfde plek van het rif weer wat roering in het water, iets andere kleuren, geïdentificeerd als adelaarsroggen. Ondertussen hoorde ik dat aan de andere kant van de boot dolfijnen waren gezien kwartier voor we bij het rif kwamen. Deze drie ‘sightings’ deden hopen op wat spectaculairs onder water.

Voor iedere duik krijg je een duikbriefing met informatie over de locaties; omstandigheden onder water, wat er eventueel te zien valt en wellicht wat afspraken. We werden opgedeeld in twee groepen zodat er niet tegelijk 24 man in het water zijn, en buddy’s werden gekoppeld. Line, een Deense die hier de show runt, noemde mijn naam en de Portugezen, waar ik gisteravond mee had gesproken, riepen mijn naam en plotsklaps had ik niet één maar zes buddy’s! Warm gevoel aan het begin van de dag dus. Even het materiaal checken, wederzijds nog wat vragen of opmerkingen en dan van de boot in het water springen. Elkaar nog even gebaren of het allemaal nog goed gaat, dat was het geval en we zakten onder het wateroppervlak.

Ik had even wat moeite mijn drijfvermogen goed te krijgen, maar na een minuut of twee had ik het goed, en daarna er geen omkijken meer naar gehad, het ging vanzelf. Ook de Portugezen leken even op zoek maar er is er een bij die deze week de grens van 500 duiken bereikt, gevolgd door iemand met 460, 12x zoveel als ondergetekende. Ik hoefde niet echt op te letten wie nu de Portugezen waren, de een had een nog grotere onderwatercamera bij zich dan de ander! Het koraal aan deze kant waar we erin gingen was niet zo mooi, erg bleek, er leek weinig te leven. We gingen vervolgens naar de plek waar we de roggen hadden gezien, daar was het koraal stukken beter en nog iets verder zwemmend zakten we naar een meter of twaalf, veel dieper was het hier niet. We zagen geen grote vissen, wel veel kleine, en waar een van de Portugezen het voor gezien hield spraken we af zo lang mogelijk in het water te blijven. We zwommen weer terug en na 71 minuten ondergedompeld te zijn kwamen we achter de boot weer boven en werden uit het water geholpen. Goede eerste duik om er weer in te komen! Niet veel later gingen we richting het volgende rif. Tijdens deze vaart onder andere John, mijn Engelse roommate uit Manchester, gesproken, en zo nu en dan sprong er wat uit het water, al ging dat vaak zo rap dat je niet wist wat je nu gezien had. Bij een vis die uit het water sprong was het een stuk duidelijker; die vloog een meter of 25 door de lucht alvorens er weer in te verdwijnen; verbijsteringwekkend dier zo’n vliegende vis.

Bij Abu Nuhas, een rif waar meerdere schepen gezonken zijn, aangekomen kregen we te horen op welk wrak we gingen duiken. Dit werd op de Carnatic, een schip dat hier vol op het rif is gevaren in achttienhonderd-zoveel toen de kapitein het roer over had gedragen aan zijn secondant. Na de stranding had de kapitein de bemanning bevolen aan boord te blijven, en ach, dat het schip op en neer deinsde met de golven en zo op en neer op het rif dobberde, deerde allemaal niet zo. Dat de weersomstandigheden verslechterden was een veeg teken; het schip heeft er nog een paar dagen gelegen voor het in tweeën brak en hierbij zijn vijf man omgekomen, tientallen gewond geraakt. Dank u wel, kapiteintje. We werden met de Zodiacs boven het wrak gevaren, rolden achterover van de bootjes het water in en gingen met gezwinde vaart naar beneden, in nog geen twee minuten beneden de twintig meter. We gingen eerst naar het achterste deel van het schip, dat dieper lag, en zwommen het wrak in. Weer terug naar het middenstuk alvorens we de boeg eens nader gaan bekijken. Ik kreeg van Miguel, een van de Portugezen, een zaklamp in mijn handen geduwd, zodat ik het allemaal wat beter kon bekijken. Er huist van alles in het schip, het is echt een onderdeel van het rif geworden. Nadat we de voorkant bekeken hadden, zowel van binnen als van buiten, zwommen we richting de Zodiacs. Op de weg terug nog wat mooie koraalduivels gezien en er zwom een blauwgestipte stekelrog vlak onder me door. De veiligheidsstop uitgevoerd, en eenmaal boven water de Zodiac beetgepakt en de hulp trok mijn vest met fles uit het water, daarna mijn gewichtsgordel. Ik klom aan boord en de hulp pakte zo’n beetje alles af. Ik miste alleen iets, die zaklamp. Ik had hem nog toen ik aan boord moest klimmen, ineens nergens te bekennen terwijl hij vast aan mijn pols zat. Ik heb me weer in het harnas gehesen en sprong het water in, kijken of ik de zaklamp nog kon vinden. Ondertussen kwam er een gewicht langs mijn hoofd naar beneden, leek me een mooi eikpunt om op zoek te gaan. Eenmaal beneden het gewicht gepakt om weer te retourneren aan de rechtmatige eigenaar, maar ik zat alweer op achttien meter, en omdat er nog stikstof in me zat van de duik op het wrak mocht ik niet te lang op deze diepte blijven. Mijn duikcomputer in de gaten houdend steeds wat meer richting het oppervlak, zodat ik binnen de verantwoorde grenzen bleef, ondertussen het koraal afspeurend naar de zaklamp. Geen glimps van opgevangen…. Miguel vond het verlies van zijn zaklamp geen enkel probleem, wilde een nieuwe voor hem kopen maar dat wilde hij niet. Wat hij wel problematisch vond dat ik weer het water in ging; dat mocht dan wel binnen de limieten zijn, maar ik zocht het randje teveel op volgens hem. Ik zal het niet meer doen!

Na een paar uur relaxen en praten met deze en gene werd het tijd voor de nachtduik. Deze was op weer op Abu Nuhas. Wat ik vooral mooi vind aan nachtduiken is dat het onderwaterleven van de dag slaapt, en het nachtleven zijn kop laat zien, in de meest bizarre vormen en maten. Dat je in het donker zweeft in het water, met alleen het geluid van je ademhaling, doet aan alsof je een astronaut bent en je ziet alleen iets waar je je licht schijnt, wat er achter je gebeurt? Who knows? :-) In 58 minuten vooral de tweede helft genoten, Spaanse danseressen, een barracuda-achtige die voor onze neuzen een vis door midden kliefde, een blauwgestipte stekelrog die vanuit de diepte richting het oppervlak zwom, een murene, een hele grote papegaaivis en nog wat dieren die ik niet eens kan benoemen. Een voorbeeld hiervan is een soort onderwaterworm van 40 centimeter, ook een zeeëgel ter grootte van een basketbal met een partij haken eraan, heel bizar. Eenmaal aan boord kregen we het diner voorgeschoteld en daarna ben ik begonnen aan deze update op het zonnedek; lekker koel en af en toe even over de reling kijken; er is een hele horde naaldvissen afgekomen op het licht van de boot. Aangezien de wekdienst om 6 uur morgenochtend weer op de deur klopt ga ik maar eens afsluiten. Droom ik over de dolfijnen en manta’s die zich nu natuurlijk wel laten zien en laat me morgen weer verrassen door wat de Rode Zee te bieden heeft.