Naar de Bedoeïenen en terug

Nadat ik om een uur of half twee vannacht in bed ging liggen viel ik voor mijn doen zeer snel in slaap, zo'n beetje meteen. Ik had me toch vooral voorgenomen uit te slapen; dan mag het ontbijt wel om 7:00 uur beginnen, maar die is open tot 11:00 uur, dus 10:00 uur vond ik op voorhand een mooie tijd. Toen ik wakker werd scheen de zon mijn kamer in, en ik sprong op en liep richting mijn balkon. Fraai uitzicht; wat zou ik toch eens gaan doen vandaag? Even kijken op mijn telefoon: "Slik, het is pas vijf uur!" Laat ik maar weer gaan liggen dan!

Uiteindelijk om een uurtje of negen er uit, richting het restaurant en het personeel van gisteravond had zijn weg hierheen ook weer gevonden. Er werd een omeletje voor me gebakken, stelde zelf wat groentesalades samen en die yoghurt met walnoten stond twee keer op tafel. Me tegoed doend aan deze lekkernijen, het voelde als feestje ook, een SMS gestuurd naar Emad; ik wil op safari! Ondertussen ging ik eens op onderzoek uit wat nu helemaal de bedoeling was met die duikcruise, wanneer moest ik waar zijn (ja, de boot zag ik wel liggen vanuit mijn kamer), en vooral hoe laat. 's Avonds arriveren is natuurlijk nogal breed. Ik liep langs het zwembad, richting de duikorganisatie/-school (Emperor Divers) waar ik mee op cruise ga. Ze wisten al dat ik er was, maar waarom wist ik nog niet dat zij dat wisten? Iets met een verloren enveloppe of zo. Enfin, ik kon mijn spullen hier brengen en ik moest maar zien wanneer ik op de boot stapte, liefst voor middernacht, maar we varen toch pas zaterdagochtend uit. Zulke wilde plannen had ik dan ook weer niet.

Niets van Emad gehoord, toch maar even gebeld. Nee, geen SMS ontvangen... Maar hij zou er achteraan gaan. Zelf even wat aan werk gedaan, me uitgecheckt bij het hotel, spullen afgegooid bij Emperor Divers en Emad belde dat het geregeld was. Aangezien het vrij warm was, dacht ik maar even in de zee te plonzen. Mocht ik enige illusies hebben (mijn naam betekent 'naar Gods beeld'); die zee week geen centimeter voor me; lekker was het wel! Na een minuut of wat naar de kant gelopen, per halve minuut een keer of wat omdraaien en ik was droog; klaar voor de safari dus.

In het hotel werd ik opgehaald en toen ik naar buiten stapte begon de jeep te toeteren en met lichten te flikkeren, Emad zat achter het stuur en begroette me vriendelijk, ik achterin de jeep en later kwam daar een Russisch stel bij en twee Egyptische stellen. Eenmaal bij de quad-remise werd ik bij de Russen gezet en die Egyptenaren hebben we nooit meer gezien. Plaatsnemen op de quad, de voorste man volgen, gas en remmen, kind kan de was doen! Die Russische bleek alleen niet echt een heldin, de gidsen schonken genoeg aandacht maar ze kreeg het niet onder de knie. Uiteindelijk moest ze maar achterop bij haar vriendje gaan zitten en konden we alsnog vol gas richting de Bedoeïenen. Een stuk van ruim 25 kilometer en de hitte was verzengend! Gelukkig een sjaal en een zonnebril, want anders was het nog dorstiger weer geworden. Eenmaal bij het dorp kregen we een lunch, even relaxed gelegen, theetje erbij en daarna een rondleiding over het kampement. De groep was inmiddels uitgebreid met een Italiaans stel, Egyptische newly-weds en vier Egyptische jonge honden, een bont gezelschap dus!

We kregen van alles te zien, dieren die ze hielden om (van) te eten, dieren die in Egypte leven (denk aan krokodilllen, woestijnkat en allerlei slangen) en nog wat dingen van lokale makelij, zoals brood maar ook allerlei zalfjes en theeblaadjes. Daarna volgde een rit op een kameel, toen ik opstapte vond de kameel naast me het nodig me een paar keer in m'n arm te bijten, "kom uit die paard!" Best grappig om mee te maken, en al foto-schietend zat iedereen op zijn of haar schip van de woestijn. Hier raakte ik aan de praat met de Egyptische bruid, althans, zij knoopte een gesprek aan door te vragen waar ik vandaan kwam en zo hoorde ik dat ze uit Caïro op huwelijksreis is hier. Ik was al de hele dag op zoek naar geschikte kandidaten om een foto mee te maken, die ik kon gebruiken om mijn jarige jongste broer te feliciteren. Zijn cadeau al weken geleden gehaald en omdat ik last-minute hier heen ging, in plaats van een weekend camping met hem en z'n gezinnetje en daar nog wat entourage omheen, wilde ik toch op een ludieke manier zijn verjaardag voorbij laten komen.

Uiteindelijk de newly weds gevraagd of ze me wilde helpen en onze gids zette ons op de foto, die ik helaas niet kon delen met Patrick (en Yvonne, die kreeg hetzelfde cadeau, nog vanwege haar verjaardag) want bereik was 0,0. Daarna Hanni (zo heette de gids, en hij kende het Nederlandse liedje of hij mijn tassie even vast wilde houden al) gevraagd of we nog iets konden doen. Ik moest even de ceremoniemeester omkopen voor 10 Egyptische pond (1 Euro), ik maakte er maar 15 Egyptische pond van want wilde wel zeker weten dat "happy birthday to you" werd gedraaid en Hanni vertelde dat dit begeleid zou worden door de Egyptische danseres van die avond. Op een gegeven moment klonk het lied maar Hanni, die het zou filmen nergens te bekennen. Hij kwam er alsnog aangerend, ik gaf mijn camera, en ik werd de dansvloer opgetrokken. Eenmaal in het centrum van de belangstelling bleek er een ander jarig maar plots stonden er drie man (zoals bij Van der Valk ook altijd wel minimaal één "jarige" aan tafel zit). De twee taarten werden aan de anderen gegeven, achteraf had er eentje voor Patrick moeten zijn maar ik kon mijn groepje niet verblijden, ze zagen er namelijk lekker uit. Na de afsluitende dansen nog even door een telescoop naar de ringen van Saturnus (typisch iets voor Bedoeïenen! ;-) ) gekeken en daarna hetzelfde stuk terug op de quad, alleen nu in het donker. Sjaal om, zonnebril op om niet te veel zand te happen en weer terug richting Hurghada; ik probeerde wel alert te blijven want je zag echt bijna niets, spannend en leuk tegelijk. Na terugkomst even wat staf bedankt en daarna in een busje weer richting hotel.

Bij het hotel aangekomen naar de achterkant gelopen waar mijn verblijft al lag te dobberen; de Emperor Superior zag er levendig uit, vanmorgen kwam ik niemand tegen. Ik werd ontvangen door Liene en na even de certificeringen, medische verklaring en verzekeringen te zijn nagelopen mijn uitrusting klaargelegd en toen iedereen aan boord was een video met de leefregels bekeken. Even de boot af en Patrick gebeld en hij had goed geraden wat het cadeau is dus hoef het niet te verklappen: even geduld AUB van Jochem Myjer 23 mei, het is nog even weg inderdaad!

Weer de boot op ben ik aan de babbel geraakt met een groep van zes Portugese vrienden waar vooral centraal stond waar je had gedoken, en wat de mooiste plekken waren. Ik moest Bonaire van ze noteren, Santa Maria (Azoren) en ik schijn hier (Rode Zee) aan het goede adres te zijn. De meeste van hen zijn overal op de wereld geweest maar hier minimaal drie keer.

Inmiddels is het al even middernacht geweest en deze dag, die ik relaxed heb beleefd, maar waar ik gigantisch veel indrukken heb gekregen, is memorabel edoch vermoeiend gebleken. Ik ga nu dan ook slapen, morgen om 07:00u worden we wakker gemaakt en begint waar ik voor gekomen ben. Dive dive dive.