Komodo en zo

De duik op vrijdag in de namiddag was vooral goed omdat we onder water twee manta’s zagen. Een aan het begin, de ander aan het eind van de rit. Het zicht was niet heel goed en onderweg was er weinig te zien. De eerste manta die verscheen was al vroeg op de duik, daarna kwamen lang geen manta’s tegen. Omdat de rest nogal tegenviel besloten we de duik maar af te breken. We begonnen net aan onze safety stop toen een grote manta, ze was waarschijnlijk zwanger, voorbij zwom. Na een kleine veertig minuten gingen we uit het water. Vanwege de manta’s een zeven. De dinghy pikte ons weer op zoals gewoonlijk en we zagen een manta aan het oppervlak zwemmen. Ik sprong in het water, kon behoorlijk dichtbij komen maar het jonge dier werd toch wat spichtig. Het dook de diepte in, ik dook er achteraan maar na 10 seconden verdween de manta uit zicht. Ik was wat verbrand na al dat gesnorkel vandaag en na het eten duurde het ook niet lang voor het lichtje bij me uit ging.

Op zaterdagochtend voeren we met de boot richting Komodo. Aanvankelijk zouden we Rinca aandoen, hier huizen ook de roemruchte varanen, de plannen wijzigen gaandeweg nog wel eens. We voeren met de dinghy naar de poort van het park. Op het eiland huizen 2842 varanen. Komodo is met 336 vierkante kilometer oppervlakte erg groot. Dat je varanen te zien krijgt is dan ook geen gegeven. Er waren twee gidsen voor ons geregeld. We zouden een lange wandeltocht doen, al vroeg ik me af of een paar kilometer als zodanig kwalificeert! ;-) In ieder geval bood dit de meeste kans om de ‘dragons’ te zien. In het begin zagen we vooral herten en zwijnen. Toen een gids iets aan het vertellen was over een palmboom spotte Pete een varaan die ons tegemoet leek te komen op het pad. We moesten vooral achter de gidsen, ‘gewapend’ met lange stokken, blijven en de passerende dame in kwestie fotograferen. Ze week van het pad af en we volgden haar een klein stukje, ze was er vrij rap vandoor. De gidsen zeiden dat we geluk hadden, gisteren hadden ze namelijk geen varaan gezien tijdens de tochten die ze deden. Toen we aankwamen bij een waterplaats zagen we zwijnen en een hert, niet veel later volgde een jonge varaan. Deze liep een stukje over de waterplaats en vervolgens het bos weer in. We hoopten dat we nog een varaan te zien kregen en dan toch liefst een grote man. We beklommen een heuvel waar we van het uitzicht genoten en wat kiekjes namen en lieten nemen. We zagen een van de nesten en zelfs ‘dragon poop’ was interessant. We kregen van de gidsen nog wat zoete besjes, ze schudden even aan een boom, te eten alvorens we weer afdaalden. We kwamen uit bij het strand en dit leek het einde van de trip. We bleken geluk te hebben want onder een boom, niet ver van het strand, lag een mannetjesvaraan. Het grote dier gaf geen kick, opende soms zijn ogen om te kijken of wij iets uit zouden spoken, maar oogde vooral relaxed. We konden dan ook op de foto met hem en die kans lieten we niet schieten. Na de tour kwamen we bij een souvenirshop en hier waren toch wel wat opdringerige verkopers. Ik had wel voorgenomen wat aankopen te doen en kon meteen aan het onderhandelen. Ondertussen moest ik toch vooral bij de buurman komen want “I have best price for you, my friend!” Ik heb de aankopen verspreid over de winkeltjes, zo waren ze toch nog een beetje geholpen. Daar werd het overigens niet minder rumoerig van, ze leken hun slachtoffer gevonden te hebben. Ik was er op een gegeven moment wel klaar mee en waarschuwde dat ze maar beter op konden houden. Zo kon ik rustig gaan genieten van een heerlijke kokosnoot.

Nadat we draken gezien hadden kwamen we terug op de boot en konden ons opmaken voor een nieuwe duik. Dit keer zouden we duiken bij Pink Beach. Het exacte verhaal weet ik niet meer, Sipaul had me het verteld op Gili T., maar een bepaalde tijd in het jaar is dit strand roze. Dit was niet de tijd, het leek dan ook net als ieder ander strand. Het water was vrij koud, het zicht slecht. Af en toe zwom er nog wat interessants voorbij, toch had ik het na een kwartier al gezien. Bij goede condities is het vast een mooi rif, nu kon het niet bekoren. Na een kleine drie kwartier kwamen we naar boven. Een drie.

Na deze duik voeren we terug richting de noordkant van Komodo, waar we zouden gaan duiken was nog niet helemaal duidelijk. Onderweg zag ik nog een paar dolfijnen. We kwamen aan bij het mantapunt waar we gisteren snorkelden en doken, twee van de gasten zouden hier overstappen op een andere boot. Aangezien iedereen de “manta mad fever” te pakken had drongen we er op aan vooral hier te duiken. Zo geschiedde ook. We doken in het water en het zicht was beter dan gisteren, iets van 15m. Er viel in het begin nog weinig te zien, na een kwartier kwam daar verandering in. We zagen een adelaarsrog, de eerste deze vakantie, over de bodem zwemmen, zijn bek zoekend naar en wroetend voor eten. We mochten behoorlijk dichtbij komen. Na een tijdje zwom het dier naar rechts en richting de oppervlakte. Ik keek wat de anderen, Pete, Gemma en Matt, gingen doen en keek links. Linksboven me zwom een manta voorbij en ik wenkte de rest. We zwommen er even achteraan maar lang bijhouden lukt zelden. Hierna zwommen we een paar keer heen en weer. Na een half uur zag ik boven Matt een aantal manta’s zwemmen. Matt had dit niet in de gaten totdat de derde boven hem zwom. Ze kwamen ons tegemoet. Ik begon het meteen weer op een zwemmen te zetten en telde er steeds meer. Ik zwom met de voorste roggen mee. Gestaag kwam de rest voorbij gezwommen. Ik moest aardig mijn best doen dit moment op te rekken. Ik keek achterom, Matt en Pete waren al uit zicht en Gemma zag ik nog haar armen laten wapperen als een manta. Ik draaide op mijn rug om de buik van de laatste manta goed te bekijken. Ik bleef stil hangen en zag de negen manta’s in de donkere massa verdwijnen. Nadat deze ‘encounter’, de grootste groep die ik ooit bij elkaar heb gezien, richtten we ons op de bodem. Ik keek nog wel naar manta’s terwijl Matt de ene na de andere zeeslak (hoe klein ook) vond, allerlei krabjes en garnaaltjes zoals een peacock mantis shrimp en een tiger mantis shrimp. Pete en Gemma gingen al naar boven en Matt en ik doken nog wat langer. We hebben de tiger mantis shrimp nog eens goed bekeken en niet veel later gingen wij ook voor onze safety stop. Ik zag nog een Spaanse makreel voorbij komen. Na 58 minuten kwamen we boven. Freaking awesome!!!! Een negen. Achteraf bleek dat de anderen zo verrast waren door dit onverwachte bezoek van negen manta’s dat de camera’s niet goed waren ingezet. Zo had Matt het grootste deel alleen de bodem gefilmd. Voor de volgende keer toch maar zelf een camera aanschaffen! ;-) De beelden zullen nog lange tijd in mijn geheugen gegrift zijn.

Na het avondeten duurde het niet lang voor ik naar bed ging. Na een uur of twee geslapen te hebben was ik klaarwakker. Ik ben op het dek gaan zitten en bekeek de sterrenhemel. De stromingen, die rondom Komodo flink aanwezig zijn, zwollen aan. De boot lag dwars op deze stroming. Deze combinatie zorgde ervoor dat de Kira Kira, de naam van de boot, behoorlijk begon te rollen. Dit gerol werd ook steeds heftiger tot op een moment we het bestek en servies hoorden rinkelen. Zo viel er nog wel meer om. Ik zag een golf bezit nemen van de boot, ik dacht even dat het zeewater het patrijspoortje van mijn kamer in kwam. Gelukkig geen spetter, in andere kamers is er wel wat water naar binnen gekomen. We konden niet blijven liggen en zijn toen naar de noordkant van Komodo gevaren. Dit was een ‘bumpy ride’ en hoewel op onze nieuwe plek was het water ook wat onstuimig was, was het zeker niet zo wild als waar we eerder lagen.

Op zaterdagochtend bereidde Lea, die de gehele trip van uitstekende maaltijden voorzag, pannenkoeken voor ons. Zelf houdt ze daar niet van, toch smaakten ze heerlijk. Tom (Aussi) en Jen (Canadese) hadden een paar ananassen meegenomen, die waren er in verwerkt. De boot was alweer in beweging gekomen en zetten we koers naar Sangeang. Afhankelijk van de condities onderweg en bij het vulkaaneiland zouden we kijken waar en hoeveel keer we zouden duiken. Dat de zon schijnt zegt weinig over hoe het water zich gedraagt. Zo zagen we twee boten, die een dag na ons vertrokken waren voor een vergelijkbare cruise, net arriveren op de archipel. Na we het nationale park hadden verlaten gooiden Pete en ik een vislijn achter de boot uit. Een deel van dit verslag schrijvend zwommen er zo’n dertig dolfijnen voorbij, zo’n veertig meter van de boot in tegenovergestelde richting. Inmiddels had Nicolas, een Fransman opgegroeid in Frans-Guyana, een tweede vislijn uitgegooid. Met een beetje geluk, voor ons dan toch, stond er zaterdagavond verse vis op het menu.

De laatste woorden hierboven geschreven te hebben sloot ik de laptop. Meteen verscheen er weer een groep dolfijnen. Ik zag er drie die richting de boeg kwamen. Ik snelde naar voren en ging boven de boeg liggen. Een dolfijn verscheen onder de boeg en zwom door de boeggolven heen en weer. Tom ging zijn camera pakken maar toen hij aankwam en in positie ging liggen verdween het speelse wezen. We bleven zitten, spotten soms nog een dolfijn of twee, en hadden het over ‘must see and do’-duikplekken. Zo was hij erg geïnteresseerd in de Maldiven. Een cadeau wat hij van zijn vriendin had gekregen staat al lang hoog op mijn verlanglijst; snorkelen met bultruggen bij Tonga. Dan zal ik toch wat meer moeten gaan sparen! ;-)

We komen nu bij Sangeang aan, de indrukwekkende vulkaan rijst op uit de zee. We varen dit maal naar de zuidkant, waar we straks een volgende duik zullen maken.