Final call

Tijdens het ontbijt op zondag heb ik besloten niet in Amed te blijven, noch naar Ubud te gaan. Als ik onderkomens zocht voor Ubud waren er veel mooie locaties. Alleen dat iedere beschrijving beschreef hoe ver iets van het “sacred monkey forest” lag deed me vermoeden dat er niet iets van een dorps-of stadskern was. Omdat ik er toch niet veel tijd zou doorbrengen leek het me handiger verder richting het zuiden te gaan. Daar ligt ook het vliegveld en dat zou weer wat tijdsdruk schelen op maandag.
Ik meldde me om 08:30u bij de duikschool en dook vandaag met Brada en Valentin. Mijn spullen lagen al klaar en we konden zo goed als meteen op de vissersboot. Met het strand van stenen was dat weer een pijnlijke aangelegenheid, al leek de toestand van mijn voet ietwat verbeterd. Eenmaal op de boot voeren we oostwaarts, naar een eilandje genaamd Gili Selang. Hier kunnen erg sterke stromingen staan; daarmee is er hogere kans op groot onderwaterleven. De tocht ging over woelige baren, de kapitein leek niet al te blij. Eenmaal op locatie, achter het eilandje, lagen we beschut voor de golfslag. We sprongen eerst het water in voor we onze uitrustingen aantrokken. Daarna naar beneden en het zicht beneden was uitstekend. Er lagen grote koraaltuinen. We hadden een gemiddelde stroming tegen in het begin en zagen na een paar minuten een school van grote barracuda’s voorbij snellen. Met scholen barracuda’s zie je vaak de jongeren bij elkaar, dit waren volwassen exemplaren. De harde en zachte koralen lichtten mooi op in de zon en ook de bewoners waren een bont gezelschap. De velden strekten zich ver uit. Langs de rand zwommen twee erg grote trevally’s heen en weer. Na een minuut of veertig kwamen we uit bij een grote zandvlakte. Hier was niet veel te zien en dacht dat de duik erop zou zitten. We zwommen door en nieuwe velden toonden zich. Na een klein uur in totaal kwamen we boven. Een rif wat zich uitstekend kan meten met de besten. Een negen.

Na een kwartier of drie op het vissersbootje gedobberd te hebben, het hebbend over voornamelijk duikervaringen en onderwaterleven, sprongen we ietsje verder van Gili Selang, op een site genaamd Kusambi, weer het water in. We zwommen tegen de stroming in om een uitstekende rots, mits de stroming het toeliet zouden we die rots passeren. Het viel alleszins mee. We hoopten weer op groot onderwaterleven. Het rif was niet zo mooi als eerder deze dag (op sommige stukken na), toch was het een hele mooie duik. Buiten een zeeschildpad hebben we niets groots gezien. Ik kan niet zeggen dat we er niet naar op zoek waren want we bleven zo lang we konden, zonder in deco te gaan, diep. Niet dat dat heel lang was, gezien de eerdere duik, langzaam aan werkten we ons langs het rif naar boven. Richting het einde van de duik bewoog er iets, op een rots beneden me, op de golfslag. Het leek op het eerste gezicht plastic. Dan zou ik het uit het water halen. Ik bekeek het wapperende stukje eens goed. Met groen, wit en zwart moest het haast wel wat kunstmatigs zijn. Ik kwam met mijn hoofd nog wat dichterbij; zijn dat nou ogen? Ik was er nog niet helemaal uit, dier of mijn eigen fantasie? Met een van mijn handen wapperde ik door het water. Er gebeurde wel heel weinig, nauwelijks beweging. Dan kon het eigenlijk geen plastic zijn. De uitstekende stukjes aan de zijkant waren dus vinnen. Toen ik me er iets vanaf bewoog zag je de vinnen, ingezet als pootjes, iets naar voren bewegen. Aha, ik had mijn eerste frogfish gevonden. De anderen waren al wat verderop en Brada wenkte me om te komen, we zouden aan de safety stop beginnen. Boven water wilde ik mijn vondst gelijk delen. Na het aanhoren van mijn beschrijving hoorde ik dat het een leaf scorpionfish was. De zee herbergt velerlei soorten bizar ogende diertjes; misschien ben ik op het punt beland dat ik me meer ga richten op het macroleven. Een zeven voor deze duik.

Na de duik moest ik het een en ander regelen. Zoals de rekeningen betalen voor mijn bungalow en de duiken, plus het kwijtraken van de scootersleutel op zaterdag. Yuko had nog gevraagd of ik met haar wilde lunchen. Vervoer naar het zuiden en een nieuw onderkomen voor zondag waren ook nodig. Met de scooter sjeesde ik heen en weer om te pinnen en te lunchen. Yuko zou naar Denpasar gaan en ze vroeg of ik mee wilde rijden naar het zuiden. Nyoman, de yoga-instructeur, die deze middag chauffeur zou spelen vond dat geen probleem. Ik had bedacht dat ik in Sanur wilde belanden. Tijdens de ruim twee uur durende rit zagen we van alles: jungle, rijstvelden, apen, villa’s, krotten, zee. Ik kon me niet onthouden van meekijken of het wel goed ging, ze rijden echt als malloten hier. Een accommodatie had ik nog niet opgezocht; toen we aankwamen in Sanur stelde Nyoman een paar locaties voor en na een snelle check van de eerste locatie, die was goed, gedag gezegd tegen Yuko en Mr. Yoga. In de avond zou ik wat eten en drinken (voor de luttele prijs van 75 cent) waarna ik mijn lijf weer eens liet losgooien. Dit keer ook scrubben erbij; voor iets meer dan 10 Euro twee uur onder handen genomen. Ik had moeite wakker te blijven, mijn hotel was een paar deuren verderop. Niet veel later sliep ik.

Vanochtend mijn spullen ingepakt en heb een ontbijtje genoten lang het strand. Ik moet om een uur of vijf op het vliegveld zijn, iets na zevenen vlieg ik via Singapore terug naar Amsterdam. Daar kom ik morgenochtend om half acht aan. Het is echt te warm nu om op het strand te liggen. Om nog wat uurtjes te doden ga ik straks maar weer op een massagetafel liggen. Het zal de volgende vakantie worden voordat ik daar tijd voor neem.