Return to Bali

Eenmaal terug op Gili Trawangan ben ik samen met Pete en Gemma richting Casus Dream gegaan, een aanbeveling van Nicolas. Zo werden we in plaats van duikgenoten overburen. Drukpuntguru Sadik vond ik weer niet, zo keerde ik weer terug naar een spa waar ik eerder was geweest. Tussendoor nog even snel een kaartje geregeld voor de boot naar Amed de volgende ochtend. De ontspanningsmassage was ook precies dat, totale ontspanning! De Lombokse schone kreeg het voor elkaar me in slaap te laten vallen tijdens de massage. Opeens klonk het “excuse me, excuse me, mister, you need to sit up!” Er was toch een uur voorbij…. Nog wat klappen op mijn rug en ik kon er weer tegenaan, althans, als ik niet zo slaperig was geworden. Ook stond me nog een lange nacht te wachten en ben maar op bed neergeploft, even een tukje van een paar uur doen.

Eenmaal wakker kon ik meteen door naar Regina’s. Dit is een Italiaans restaurant met heerlijke pizza’s, zo deed in ieder geval de ronde. We hadden afgesproken met een deel van de deelnemers aan de duikcruise. De rest van de mensen kende ik alleen van gezicht en nog voorkomender niet. We zaten met een man of 45, van over de zeven wereldzeeën, aan tafel. De ene na de andere pizza kwam aangerukt, de mooiste bestelling luidde toch wel “can I have a vegetarian pizza, with extra salami please?” Na een uur of anderhalf ging de groep naar de Lava bar, hier vloeiden de cocktails en wodka joss rijkelijk. Inmiddels waren er meer van onze duikcruise aangekomen, die hadden ook weer aanwas meegenomen. Het was dikke pret. De Lava-bar ging dicht en het internationale bonte gezelschap ging naar een andere bar. De naam is me ontschoten, zoals wel meer die nacht. Zo kwam ik in de vroege uurtjes terug en plofte op bed. Ik moest nog wel mijn spullen inpakken en de wekker zetten; om 10 uur was het verzameltijd voor de boot. Ik werd echter al voor de wekker wakker, ik had me toch last van mijn voet. Die bleek flink gekneusd, waarvan is me nog steeds niet duidelijk. Al zal het iets te maken hebben gehad met het proberen te imponeren van een tweetal meiden uit Melbourne. Mislukt was dat toch ook weer niet.

Donderdagochtend, op weg naar de boot, nog even gedag gezegd tegen Hugo en Matt. Veel tijd om de nacht de revue te laten passeren had ik niet. Ik kwam in de buurt van de boot en was hoogst verbaasd dat ik met voor en achternaam werd aangesproken op straat. Het was het personeel van de boot, ik had ze nog niet ontmoet. Blijkbaar steken ze wat tijd in klanttevredenheid. Ik raakte aan de babbel met een van hen, die van alles voor me wilde dragen. Dat was niet nodig, ondanks mijn voet. Al kan het zijn dat ik nog wat verdoofd was! ;-) De jongen vroeg of ik een mooi t-shirt voor hem had. Ik had geen schone was meer, de singlet was ook een paar maten te groot voor hem, toch wilde hij hem hebben en was er dik tevreden mee. Ik raakte vervolgens in gesprek met een Japanse en de hele weg hebben we het over van alles en nog meer gehad. Na aankomst in Amed zouden onze wegen scheiden, ware het niet dat Amed niet echt een kern heeft. Het ligt uitgewaaierd langs de kustlijn. Behalve dat ik wist dat ik een Nico, een duikaanbeveling van Matt, moest vinden in Amed, had ik niets geregeld. Een taxichauffeur zei te weten waar Nico zat, zo’n 10km verder. Hij wilde Yuko, de Japanse, ook wel meenemen, voor een schappelijk prijsje. Hij zal er later wel spijt van hebben gehad want hij moest mij flink wat kilometers oostwaarts brengen en vanaf het beginpunt haar ongeveer dezelfde afstand westwaarts. Hij had niet zo goed geluisterd waar zij moest zijn. Ik werd afgegooid bij de enige echte Nico en we babbelden even. Snel een fotootje van ons naar Matt gestuurd: “it is happening!” Daarna geholpen aan een kamer met zeezicht, een scooter en om half drie mijn ontbijt genoten! De rest van de dag stukje op de scooter gereden en gegeten, meer dan dat was het niet.

Op vrijdag moest ik me om 08:00u melden; ik zou twee keer duiken. Ik werd gekoppeld aan Valentin, een Fransman in training voor Dive Master. Het idee was dat er sterkere stromingen waren bij de duiken. Verder doken Nico en twee Australische dames, van een onderwaterfotografieclub uit Perth, mee. Ik moest laten zien of ik wel goed genoeg was om mee te gaan naar een speciale duiklocatie. Uiteraard geen problemen gehad. Ze waren goed te doen, zeker in vergelijking met Komodo. Zowel Bunatan als Deep Blue vooral genoten van de grote diversiteit. Vooral heel veel verschillende soorten vis dus. Alleen op de eerste locatie kwamen we wat grotere vissen tegen. Zo zwommen er twee zwartpuntrifhaaien in een grote boog om ons heen, al was ik niet gewend dat ze zo dichtbij kwamen. Dat is normaliter alleen voorbehouden aan de witpunten, waarvan we er eentje niet veel later vlak voor ons langs zagen zwemmen, zij aan zij met een grote trevally. Op de tweede duik staat me vooral bij dat ik heel veel plastic van het rif heb verwijderd. Meer dan genoeg te zien maar dat zou niet de grootste herinnering moeten zijn. Met het plastic verwijderd kunnen de duikers na me er hopelijk meer van genieten. Respectievelijk een zeven en een zes.

In de middag dacht ik te beginnen aan een nieuw reisverslag. Zittend op bed in slaap gevallen, een paar uur later werd ik wakker. Ik was te laat wakker om me aan te sluiten bij de yogales die Yuko geregeld had voor zichzelf. Uurtje of wat later opnieuw afgesproken en hebben we een hapje gegeten met elkaar.

Zaterdagochtend moest ik me om zeven uur melden. Vandaag wat vroeger op pad zodat we als een van de eersten op het wrak van de USAT Liberty zouden duiken. Helaas was er toch wat oponthoud. De Amerikaanse meid die mee zou gaan kwam niet opdagen. Uiteindelijk vertrokken we om half acht, zonder de US of A. Ik had daardoor twee persoonlijke duikgidsen, Jim (een Balinees) en Valentin. Hoewel, ik ging voorop, de twee volgden mij. Ik moet erbij vermelden dat dit onder water was. De kneuzing in mijn voet begon dan wel minder erg te worden, op het strand vol stenen sukkelde ik mijn weg het water in. Er viel op het wrak veel te zien. Van kleine tot grote vissen. Vanaf de bodem op zo’n dertig meter keek ik omhoog en zag grote scholen vis overzwemmen. Ze schoten soms weg en kreeg al snel de boosdoeners in het vizier; een grote barracuda en jagende blauwvintrevally’s. Er waren ook grote baarzen op het wrak. Ik heb die later nog opgezocht in een boek. Hierin stonden alleen de benamingen in het Latijn, ik heb ze niet onthouden! ;-) De vissen hier zijn veel duikers gewend, je mag erg dichtbij komen. We kwamen op weg omhoog een schildpad tegen. En op een zandvlakte buisalen die wel heel ver uit het zand staken. Een acht.

Na een pauze van een uur, waarin ik me een t-shirt liet aansmeren, vervolgens met Jim en Valentin ontbijt scoorde gingen de uitrustingen weer aan. Ik strompelde en struikelde het water weer in, daarna ging het weer als vanouds. Ik zag meteen een grote school snappers en een wahoo. Deze lijkt veel op een barracuda en deze hield de school snappers nauwkeuring in de gaten. Omdat de groep wegzwom heb ik niet meer meegekregen of de school vis snel een klasgenoot minder kende. Langs de wand, de locatie heet Drop-Off, was het redelijk druk te noemen. Verscheidene duikgroepen waren bezig van alles te fotograferen, ik keek maar eens de andere kant op. Daardoor kon ik mijn buddies wijzen op een grote school barracuda’s. Eentje had een grote haak door zijn bek, de lange vislijn zat er ook nog aan. Ik zwom dichter naar de school toe, met het voornemen de lijn te pakken en de vis te ontzetten. Alleen zat ik op een meter of dertig diepte, de vissen bewogen langzaam richting de diepte. Ik heb mijn plan afgeblazen omdat ik nog niet van de eerder opgebouwde stikstof af was. Ondertussen zag ik Japanners driftig aan een waaierkoraal trekken. Ik concludeerde dat ze vast zeepaardjes hadden gevonden. De manier waarop ze daar dan weer foto’s van moesten maken ergerde me. Ik zwom snel door, met Jim en Valentin in mijn kielzog. Het koraal werd hier minder goed, het aantal vissen was ook minder en we keerden om. Een grote barracuda zwom recht op ons af en buigde af. We kwamen de andere groepen weer tegen; prikkend met stokjes, rammelend met tank-bangers, met de vinnen het koraal rakend. Ik maakte een paar grote slagen met mijn vinnen, weg bij deze amateurs. En dan niet de betekenis van “liefhebber!” We zagen nog een lang zeepaardje alvorens we na 57 minuten uit het water waren. Een vier.

’s Middags voelde ik me vermoeid en ben dan ook een uur of wat geslapen. Bijtijds de wekker gezet want Yuko had me wederom uitgenodigd voor yoga. De korte versie is dat ook deze les niet doorging. We hebben maar naar de zonsondergang gekeken. Daarna zijn we nog wezen eten en drankje gedaan en kwamen tot de conclusie dat we helemaal niet weg willen. Toch zal dat snel gebeuren. Zij vliegt maandag naar Singapore en ik naar huis.