De laatste loodjes

Het weer was gisteren (woensdagavond) nog wat onstuimig en de nachtduik ging daarom helaas niet door. Voordeel was wel dat ik vroeg in bed lag! Alleen was om kwart voor twee vannacht klaarwakker. Daarna af en toe nog even in slaap gesukkeld maar de ‘wake-up call’ kwam als geroepen. Behoorlijk versuft hoorde ik de briefing van Fatteh aan, we doken op Kuda Giri, een wrakduik niet ver van Gulhi. Na een kwartiertje waren we er met de dhoni en de groep daalde af langs het rif, op weg naar het wrak. Hier zwommen we een rondje omheen. Onderweg ben ik even aan de achterzijde van het schip op de bodem (37m) blijven liggen, om het spel van donkere contouren van het schip met de veranderende blauwtinten (met name door de zon) op me in te laten werken. We gingen naar bakboord op een meter of 25m diepte en een deel van de groep ging het wrak in, waar net een grote kogelvis uit was gezwommen. Vanwege de diepte heb je niet heel veel tijd om alles te bekijken. Uit het wrak komend was er een stekelrog de bodem aan het omwoelen op zoek naar lekkernijen. Christian en ik gingen terug naar het rif. Al was het rif niet van hoogstaande kwaliteit, er was nog genoeg te zien. Er waren wat grotjes en nissen in de wand. Er zwom een witpunt me tegemoet die zich omdraaide toen hij me zag. Grote scholen fuseliers leken soms beschutting bij me te zoeken, zwommen rustig om me heen en schoten dan weer weg. Op zoek naar de oorzaak bemerkte ik twee hondentandtonijnen op die de vissengroep de stuipen op het lijf joegen. Na een klein uur kwamen Christian en ik boven. Na het ontbijt ben ik even op het zonnedek gaan liggen. Niet dat we de zon niet gezien hebben de afgelopen dagen maar de hevige regenbuien (het blijven de tropen hier) voerden de boventoon. We koersen inmiddels naar het Noord-Malé Atol, waar we straks nog een wrakduik gaan doen.

Tussen Malé en Huhule (het eiland waar het hoofdvliegveld op ligt) ligt in het kanaal de Maldive Victory, een wrak van 83m wat in 1981 is vergaan. De kapitein had de automatische piloot aan, dronk flink wat whiskey en greep te laat in om de juiste koers in het kanaal aan te houden. Het schip knalde tegen de start- en landingsbaan aan en lag binnen een uur geheel op de bodem. De dhoni voer ons naar een boei, vlak naast het vliegveld. De lijn die aan de boei zat volgend daalden we af naar beneden en gingen de blauwgrijze massa in. De achtergrond was wel wat donker. We zwommen op vijfentwintig meter diep en ineens verscheen het vrachtschip. Of je links, rechts, onder of boven keek, het wrak blokkeerde je zicht. Een indrukwekkend gezicht. We zwommen naar de achterkant van het schip waar Arthur, Christian, Bas en ik het schip in gingen en in de keukenruimte uitkwamen. Het was donker vol met soldaatvissen, door de patrijspoortjes deed licht z’n best in deze ruimtes door te dringen. Via een luik ging ik naar boven en daarna het schip uit. Christian had vlak daarvoor dezelfde route genomen, toen hij door het luik was gezwommen kwamen er heel veel vissen uit de ruimte boven me "gevallen!" :-) Ik daalde daarna met Christian af naar de propeller en nam wat foto’s. Ik keek regelmatig op mijn duikhorloge want op deze diepte, met al eerder een diepe duik, kan het hard gaan met je limieten. Ik had weinig trek die te overschrijden en besloot een meter of vier/vijf boven Christian te gaan zwemmen. We gingen naar het middendeel, veel vissen ziend zoals de koekopvis, geelmasker keizervis en de harlekijn diklipvis. De Engelse namen van deze dieren klinken toch fraaier: resp. orange spine unicornfish, blue faced angelfish en Harlequin sweetlips. Op een van de masten zaten veel soorten koraalvlinders. Om diezelfde mast zat een boei gewikkeld. Bas en Christian gingen druk in de weer om het touw los te maken en de boei naar de oppervlakte op te laten stijgen. Dit om aan passerende boten of duikers aan te geven waar het wrak ligt. Doordat dit, om binnen mijn limieten te blijven te diep was, keek ik dit tafereel aan. Uiteindelijk blies Christian lucht in de boei en deze schoot naar het oppervlak. Hij gaf zelf aan dat hij wat extra minuten aan z’n broek kreeg en hij is aan het touw blijven hangen. Ik bleef vlak bij hem hangen. Daarna zijn we naar het rif gezwommen om bij de dhoni uit te komen. We zwommen langs het rif, we hadden na een minuut of twee door dat we de andere kant op moesten. We draaiden om en gingen richting de boei bij de dhoni. Na drie kwartier kwamen we uit het water. Christian had nog een zwartpuntrifhaai gezien (ik keek blijkbaar de verkeerde kant op) en wat anderen een mobula, een kleine manta. Uit het water lagen we nog te wachten op Arthur, wat niet verkeerd was want we zaten voorop de dhoni heerlijk in de zon. Af en toe landde er een vliegtuig of steeg er een op. Aansluitend stond onze lunch klaar en tijdens het eten voeren we richting Lankan. Hier zijn we net aangemeerd; over twee uur krijgen we de volgende briefing. We duiken weer, dit wordt de vierde keer, op het mantapunt van Lankan. Zouden de manta’s, of minimaal één dan toch, er dit keer wel zijn?

Ik hoorde Fatteh hard “Michael, Michael!” roepen. Mijn tukje kwam daarmee ten einde, ik ging snel naar de briefing, het weer was nog lekker dus een zwembroek leek genoeg. We stapten aan boord van de dhoni en voeren naar het drop-off point. Het regende plotsklaps hevig. We sprongen in het water, ik had het meteen koud. Dat was me nog niet overkomen. Waarschijnlijk raak ik gewend aan de watertemperatuur hier, al was die nu een graadje lager met 28 graden. We zwommen richting het manta poetsstation en zagen onderweg van alles. Zo zwom er een witpunt, een witte stekelrog (tekening was niet helemaal duidelijk maar gezien de vorm waarschijnlijk een luipaard pijlstaartrog). Ik zag nog een witpunt in het zand en zwom hier naar toe en zag links van me nog een rog, een mangrove pijlstaartrog dit keer. De witpunt zwom inmiddels hard weg, de rog ging er ook vandoor. We kwamen na acht minuten bij het mantapunt aan en gingen liggen. Er was geen manta te bekennen. Dan ga je op andere dingen letten. Alleen lette de een op hele andere dingen dan de ander. Waar Arthur, die links naast me lag een grote murene zag, zag Jeroen die achter me lag twee schildpadden. Ik had hiervan een schildpad over zien zwemmen. Het zicht was in ieder geval niet optimaal. Er was dan ook veel organisch materiaal, dit zou de kans op een manta verhogen. We bleven bij het mantapunt liggen in de hoop dat er nu wel een langs zou zwemmen. Na een kwartier wachten zag ik aan de linkerkant de markante vinslagen van een manta, yessssss!!!! De manta zwom een aantal rondjes over het poetsstation. Daarna verdween ze even uit zicht. We keken rond en na een minuut of twee kwam ze van rechtsboven over de groep gezwommen. Ze draaide om en zwom weer boven ons langs. Ze kwam erg dichtbij, zwom hooguit dertig centimeter over me heen. Ze bewoog nog twee keer voorlangs over het poetsstation alvorens uit zicht te verdwijnen. We zijn nog een tijdje blijven liggen, misschien kwam ze terug of zou er een andere verschijnen. De tank begon leger te geraken dus we zwommen verder en na de safety stop zijn we boven gekomen. Wat een heerlijke duik, op de kou na. Het avondeten is inmiddels genuttigd en iedereen zit samen foto’s en filmpjes te bekijken. Dit brengt weer mooie momenten boven en ditjes en datjes worden besproken. Het is bijna 21:00u, morgen staan er weer drie duiken op het programma, zaterdagochtend de laatste. Het einde van deze geweldige duiksafari komt nu echt in zicht…

Voor het slapen gaan gisteravond kwamen de Darwin en Ignobel Awards aan bod. De eerste groep awards gaat over mensen die zich, al dan niet bewust, uit de genenpoule hebben verwijderd. De tweede groep awards over vreemde onderzoeken met bepaalde uitkomsten, of bepaalde onderzoeken met vreemde uitkomsten. De stompzinnigste waren het leukst. Een goede nachtrust volgde, voor het eerst was ik niet klaarwakker na een uur of wat slaap, nu was ik drie kwartier voor ‘reveille’ wakker. Zit je eindelijk in het ritme, zit de vakantie er bijna op. Deze ochtend doken we weer op Lankan, vlakbij Himmafushi. Niet iedereen was even enthousiast, dit werd de vijfde keer op deze plek. Er is dan ook gisteravond over gestemd. De waarschijnlijk laatste kans op het zien van een manta zou veel goed maken. Na een stuk met de dhoni te hebben afgelegd doken we het water in. Ik had mijn duikfleece aangetrokken zodat ik het iets minder snel koud zou hebben. Stil liggen onder water kan je lang uithouden op een tank (afhankelijk van de diepte uiteraard) maar het helpt niet om warm te blijven. Na zes minuten kwamen we aan bij het poetsstation en iedereen koos weer een mooie plek uit om te gaan liggen. Het zicht was weer niet heel goed, goede condities voor een manta. Maar die was vooralsnog niet te zien, gelukkig gebeurde er genoeg op het poetsstation. Zo stil liggend komt er van alles voorbij gezwommen en dit zal voor het eerst geweest zijn dat ik visjes heb gezien die zo groot waren als een nagelriem. Na tien minuten nog geen manta gezien, na twintig minuten hetzelfde verhaal en na dertig minuten ook niets. De eersten van de groep waren al afgehaakt. Uitspraken als “de aanhouder wint” en “geduld is een schone zaak” spookten door mijn hoofd. Ik ben hier o.a. gekomen voor manta’s dus die laatste kans dan maar proberen te pakken ook. Veertig minuten verder, niks nog, vijftig minuten… Iedereen was al weg behalve Arthur en ik. Na 57 minuten stil te hebben gelegen zat mijn tank op 70 bar, bijna tijd om er mee te stoppen. Arthur had het ook wel gezien. Na de safety stop kwamen we na in totaal 67 minuten naar boven. Geen manta(‘s). Niets aan te doen, of zoals ze hier op Maldiven zeggen: “Keeh kuraany?”

We zwommen naar de dhoni, staan o.a. Bas en Fatteh op de boeg te wijzen “manta, manta!” Na een uur in het water te hebben gelegen dacht ik dat ze het leuk vonden ons in de maling te nemen. Ik zag een snorkel in het water en herkende dat het die van Thilo was. Ik zwom naar hem toe en hij zei dat hij vlak voor hem langs was gezwommen. Ik zag helemaal niets. Vanaf de boot stonden een aantal man te wijzen waar de manta ongeveer zat. “Nou, niets te zien, ik ga er maar uit.” Duikuitrusting af en ja hoor, “manta, manta!” Klaarblijkelijk had deze manta ons in de maling genomen. Het dier was aan het oppervlak heen en weer aan het zwemmen, het grote poetsstation (er liggen nog twee kleinere niet ver vandaan) negerend. Ik trok meteen mijn snorkelspullen aan. Toen de manta een meter of tien voor de boot lang zwom, vlak onder het wateroppervlak, sprong ik in het water. Thilo, Christian en Arthur lagen ook in het water. Het dier zwom een grote ronde om ons heen en zwom weg. Ik ging er achteraan, alleen maar oog voor de manta. Het duurde even voor ik door had dat Arthur ook meegezwommen was. Het dier leek door het water te vliegen en we zaten er een meter of tien achter. Ze draaide zich om en kwam vlak langs me gezwommen, een aantal zuigvissen liftten mee onder haar lijf. Ze zwom nog een grote ronde. Ik moest behoorlijk doortrappen om haar bij te houden. Alleen ging ze in de richting van een kanaal en het leek me niet handig, gezien de stroming, daar in te belanden. Ik bleef nog even stilliggen, ze keerde alleen niet terug. Terug op de dhoni stonden de meeste gezichten op “smile.”

Om ongeveer 11:15u sprongen we in het water bij Okobe Thila, ook wel Barracuda Thila genoemd. Er was nauwelijks stroming, grote vissen lieten zich dan ook niet zien. Geen barracuda’s, makrelen, tonijnen of haaien. Wel een hele grote Napoleonvis, die we twee keer tegen kwamen. Bij een rand op een meter of tien ging ik voor een vrije val naar nog geen dertig meter, hierbij zwom ik over een zeeschildpad. Zijn schild zat vol met algen en knoesten. We zwommen een rondje om het rif, zagen onderweg veel fuseliers en nog veel meer vijfstreep snappers. Dan lag je in het water, ineens omcirkeld door deze gele vissen. Bij een doorgang kregen we een erehaag van de snappers. Op deze plek zaten veel diklipvissen, zpwel de oriëntale als de harlekijn. Een murene hing boven een richel met zijn kop eronder. Niet bepaald goed verstopt maar zo kon hij wel mooi gefotografeerd worden. We vervolgden onze route en Fatteh signaleerde voor de Napoleon, ik ging die eens van dichterbij bekijken. De vis draaide zijn ogen naar achteren (waar ik zwom) en begon weg te zwemmen, mij in de gaten houdend. We zwommen verder en wonnen ietwat aan hoogte. De zon scheen mooi op de top van de thila, hier zaten vele soorten zachte koralen. Over de rand kijkend kwam de Napoleon vlak voor Christian en mij omhoog. Hij was van het rif aan het eten en ging er rustig maar gestaag vandoor toen hij ons zag. Er zwom weer heel veel vis rond, maar daar hebben we niet lang meer naar gekeken. Na 55 minuten kwamen we boven water. We voeren terug naar de Dhinasha; waar we zojuist geluncht hebben. Om 15:00u (over 1:15u) is de volgende briefing.

De duik van vrijdagmiddag was mijn honderdste die ik gedaan heb. Ik dacht nog even terug aan de vakantie op Malta, waar ik met mijn broertjes heb leren duiken. Na mijn voorliefde voor Barcelona is duiken nog iets wat ik aan mijn ouders te danken heb. Zowel Barcelona als duiken ben ik blijven bezoeken of doen nadat ze me er mee in aanraking brachten. De duik zelf werd weinig memorabel. We plonsden het water in, daalden af naar beneden. Meteen was duidelijk dat het zicht, zo mogelijk, nog beroerder was dan de eerdere twee duiken vandaag. De duiklocatie was Nasimoo, ook wel Paradise Rock. Er groeien hier heel veel zachte koralen en de daarbij horende kleine visjes. Ok, het koraal was dan wel prachtig, maar de rest was behoorlijk saai. Op een paar scholen doktersvissen en een drietal horsmakrelen is me niets opgevallen. Toen Christian en ik na drie kwartier boven kwamen zei ik tegen hem dat ik deze duik zal herinneren omdat hij zo weinig memorabel was.

We liggen met de Dhinashi inmiddels bij Hulhumale. Vlakbij ligt Banana Reef waar we zaterdagochtend de laatste duik doen. Daarna staat een dagje Malé op het programma. Voor het diner had Arthur een tafel gereserveerd Sala Thai met een paar vrienden van hem. Hij heeft de rest van de groep ook uitgenodigd, de reservering ging rap van drie naar tien man. Het nieuws de afgelopen weken nauwelijks gevolgd, Arthur las af en toe de headlines op. Toch benieuwd of Jeroen ik zondagochtend met Aeroflot naar huis vliegen of we naar een andere maatschappij moeten uitwijken.

Op zaterdagochtend werden we om 06:30u gewekt. Niet iedereen had deze mogelijkheid uit te slapen benut, waar ik deze zelf optimaal heb benut. Het zonnetje scheen en kort na de briefing vertrok de dhoni naar Banana Reef. Er stond nauwelijks stroming, maar genoeg om je langzaam langs de wand mee te voeren. Ik liet me met een vrije val van acht meter naar dertig meter vallen. Daarna werkten Christiaan en ik langzaam aan weer richting het oppervlak. Onderweg kwamen we regelmatig Jeroen met Fatteh tegen. De laatste wees een octopus aan. Ik ging deze filmen en dacht me beet te houden uit een stuk steen. Toen ik mijn hand erop zette rolde deze, met nog twee andere stenen, langs de wand naar beneden. Niets bedreigends, al was het voor de octopus het sein om een hol in te kruipen. De kleine tombola leverde dan ook iets minder mooie beelden op… We zwommen verder langs de wand en onderweg waren meerdere murenes te bekennen, de één met een nog grotere kop dan de ander. Eentje zwom er vlak voor me langs en ik zwom een stuk mee. Deze lange kronkelende vis zwom een grote spelonk in, ik bleef nog even wachten maar hij kwam niet meer tevoorschijn. Later kwamen we nog een aantal soorten baarzen tegen, vier soorten diklipvissen (grote, bruine, oriëntale en harlekijn) en wederom een octopus. Bij het einde waren veel harde koralen waar wat groepen gele snappers hingen, af en toe zag je er een andere vis tussen schuilen. Als je stil bleef hangen kwam er een groep om je heen hangen en was jij ineens de middelste vis. Na dik vijftig minuten kwamen we boven. Dit was helaas alweer de laatste duik van de vakantie, op de dhoni was iedereen dan ook redelijk stil. Op Bas na dan, die nog wat vertelde over wat praktische zaken, zoals het schoonmaken van de apparatuur. Na het ontbijt maakten we de uitrustingen schoon en hingen of legden deze op het zonnedek te drogen. Na de lunch gaan we naar Malé. Ik moet er toch echt aan gaan geloven dat over 25 uur deze lang gedroomde bestemming zal verlaten.