De eerste omzwervingen

Na drie dagen in Indonesië leek het me tijd voor het eerste reisverslag. Woensdagavond, om iets na negenen, zette de Boeing 777 van KLM koers richting Singapore, vluchttijd 12 uur. Ik had de luxe dat ik twee plekken naast me vrij had. Slapen lukt me zelden op vluchten. Nu ik drie stoelen vrij had naast elkaar toch een poging ondernomen en werd een uur voor de landing wakker. We vlogen mooi om Singapore heen en had zo goed zicht op de stad en sommige markante gebouwen. Na de landing moest ik uitstappen, om vervolgens een kwartier laten door de controle te gaan en weer aan boord van hetzelfde vliegtuig. Na twee uur en een uur voor op schema voor de totale reis, landde ik op Denpasar op Bali. Het was al donker.

Uit het vliegtuig stappend sloeg er meteen een ongekende klamme warmte toe. Snel een visum kopen, door de grenscontrole, tassen ophalen en daarna weer langs de douane. Ik werd naar Wayans guesthouse in Jimbaran gebracht. Wayan wachtte me op, liet me mijn kamer zien en er stonden meteen twee buren voor mijn deur; Juliet en Richard. Nederlandse hotelmanagementstudenten die hier stage lopen. Een tijdje later kwam daar nog Henk bij. Uiteindelijk met Wayan en Henk een paar biertjes gedronken alvorens ik ging slapen. Wayan had twee hele schattige hondjes, anderhalve maand oud of zo, Lulu en Mary.

Op vrijdagochtend heb ik een spa opgezocht en leek me toepasselijk een Balinese massage te nemen. Beetje afdingen en voor 10 Euro een uur onder handen genomen. Niet dat de massage slecht was maar mijn lijf zat zo vast dat zo’n beetje alle grote spiergroepen pijn deden als ze er ook maar aan zat. Ik nam mezelf voor me vaker te laten losgooien deze vakantie. Deze poging was dat niet gelukt, maar het moet ergens beginnen. Vrijdagmiddag heb ik gebruikt om te kijken wat ik als “next move” wilde. Ik wilde duiken met manta’s, de duikclub voer niet uit alleen voor mij. Strawberry Hill Hotel reageerde uiteindelijk wel maar dat was in de avond en ik wilde wel iets aan mijn zaterdag hebben. Snelboot naar Gili Trawangan geregeld, slaapplek bij Trawangan Dive Club en de volgende ochtend, na nauwelijks slaap vanwege de jetlag, om 07:00u opgehaald voor de overtocht. Aan het einde van de ochtend kwam ik aan op het eiland. Net te laat om nog een duik te pakken, meteen voor die middag en avond een duik geboekt.

De Gili-eilanden horen niet bij Bali maar bij Lombok. ’s Middags dook ik met Oki (lokale duikgids) en Jonathan (Braziliaan die zich voorbereidt op instructeurscursus) op Shark Point. Eenmaal bij de bodem zwom er een school van dik duizend vissen. Hier zwommen we langzaam naar toe. Niet omdat we langzaam wilden maar er stond nogal wat stroming. Voor we het water insprongen had iemand gezegd “nauwelijks stroming.” Na een paar minuut bij de vissen te hebben gehangen, vingertoppen om rotsen, lieten we de stroming ons meesleuren. Ik spotte een blauwgevlekte stekelrog en nog een paar scholen vissen maar die vielen in het niet bij de eerste. Van het drietal zwom ik het verst van het rif en zag een tweetal haaien. Met veel moeite de aandacht getrokken van de anderen, de grijze rifhaai was er inmiddels al vandoor maar de witpuntrifhaai kwam vlak langs me gezwommen. Blijft geweldig met deze prachtige dieren te zwemmen. Daarna werd het meer een feestje met zeeschildpadden want we zagen de een na de ander. Op een plek waren er zelfs drie tegelijk! Na een minuut of 35 kwamen we naar boven. Genoeg mooie dingen gezien onder water maar de staat van het koraal deed me echt treuren. Hier naar vragend bleek de boosdoener een hobby genaamd “dynamietvissen” te zijn. Niet dat dat nog mag maar de aangerichte schade zal misschien wel nooit ongedaan worden gemaakt; niet in mijn leven in ieder geval.

’s Avonds voer ik uit met een andere duikgids, zijn naam heb ik niet meegekregen, en weer Jonathan. De zon ging onder en dit was echt prachtig om te zien, zeker ook met de grote vulkaan van Bali, Gunung Agun, bij die zonsondergang. Hier was het koraal in goede staat, althans het eerste stuk wat we doken. Daarna kwamen we weer op een “opgeblazen” rif uit; al viel er nog genoeg te zien. En dan vooral schildpadden en allerlei soorten garnalen. De gids vond nog een octopus, helaas wilde die zijn schuilplaats niet verlaten. Richting het einde kwamen we weer bij puntgaaf koraal. Ik heb erg genoten van deze duik, toen we boven kwamen werden we nog eens getrakteerd op een heldere hemel waar de melkweg heel duidelijk aanwezig was.

Hierna was ik aardig afgedraaid, vol stikstof, jetlag en slaapgebrek maar om nu om 20:00u te gaan slapen. Eerst maar eens fatsoenlijk gegeten en net toen ik mijn bungalow verliet om een massage te scoren werd ik aangesproken door een van de medewerkers. Een man van een jaar of 55, met geduld een beetje te verstaan. Hij had het erover dat het belangrijk was om gemasseerd te worden na duiken. Hij bleek ook massage te geven. Nu had ik hem al bezig gezien bij een collega van hem, geen idee of het goed was, maar ik redeneerde dat zijn collega wel ergens anders heen ging als het niets zou zijn. Op het terras van de duikclub lag een matrasje; ik moest gaan liggen. De pijn die ik de dag ervoor voelde heb ik ook weer ervaren maar dan heel anders. Deze man bleek magische handen te hebben want hij bewerkte het ene na het andere drukpunt en ik kwam steeds losser. Na afloop zei hij dat het hem erg veel moeite had gekost en ik nog wel een keer kon terugkomen; maar het voelde al als een wereld van verschil met hoe het voor de aanvang was. Hij wilde iets van 120.000 Roepiah hebben (8 Euro of zo), als ik het goed vond 150.000 Roepiah. Ik heb hem 200.000 gegeven.

Na tien uur in een ruk door te hebben geslapen ging ik er uit, uitgecheckt bij het resort en een nieuw onderkomen gezocht. Ik wilde niet meer duiken, althans, niet hier. Het hielp ook niet dat de locaties die gepland stonden vandaag, me niet aanspraken. Tijdens een ontbijtje werd in geronseld voor een snorkeltrip langs de drie Gili-eilanden, leek me een goed plan. Eenmaal op de boot vond ik er toch iets anders van. De boot zat echt tjokvol, niet normaal. Ik kwam er ook nog eens achter dat ik mijn telefoon kwijt was. Eenmaal in het water was het wel lekker en hoewel ook hier de schade aan het rif aanwezig was, waren er toch wat mooie duikjes. Ik was alleen even kwijt welke boot ik ook alweer moest hebben, de boten verplaatsten zich ook nog eens. Op een moment zag ik mijn boot helemaal niet meer en besloot maar terug te zwemmen naar het startpunt, toen ik ineens aan de andere kant in de verte mijn boot herkende. Zo heb ik Gili Meno’s westzijde zo’n beetje helemaal bezwommen. 16 minuten buffelen, ik was toe aan wat drinkwater. Iedereen had het over schildpadden, ik had er geen een gezien. Dat zou de tweede duik meer dan goedkomen. Hier zag ik een schildpad zwemmen en ik dook 12 meter naar beneden. De schildpad zag het niet zo zitten en schoot de diepte in. Ik ging maar weer omhoog. De volgende die ik zag lag op de bodem en ik zwom naar hem toe. Een mooie soepschildpad en deze begon te zwemmen toen ik bij haar aankwam. Ik ging weer omhoog en zou haar daarna nog twee keer opzoeken. Toen ik naar beneden kwam zwommen we in cirkels om elkaar heen. Ik had de schildpad ook echt voor mezelf, de andere snorkelaars waren minimaal 7 meter boven me, spartelend aan het wateroppervlak. De laatste duik die ik maakte dacht ik beneden een murene te zien, eenmaal bij de bodem op 16m diepte zag ik wel mooie vissen maar geen murene. Ik ging meteen weer omhoog. Dat bleek goed uit te pakken want halverwege mijn tocht omhoog kwam er een grote schildpad recht op me afgezwommen. Zo kon ik deze encounter toch wat langer meemaken.

Na de tweede duik gingen we lunchen op Gili Air. Dik anderhalf uur gezeten daar en dat omdat het zo lang duurde voor we eten kregen. Ik was er op een gegeven moment klaar mee en mijn eten maar afbesteld. Ondertussen was het wel gezellig met Amerikanen, Oostenrijkers, een Nederlandse en een Duitse en een paar Engelsen. Mensen komen hier uit alle windstreken. We deden nog een derde duik bij Gili Air, mooi koraal, niet heel diep, dus kon mooi kort over het rif zwemmen. Ik bleef wel wat verder van het rif dan de meesten en kreeg zo nog de kans om met een schildpad mee te zwemmen.

Om ongeveer half vijf waren we terug en ik ging mijn stappen na waar mijn telefoon zou kunnen zijn. Mijn rugzak binnenstebuiten gekeerd en dan langzaam richting Trawangan Dive teruglopen. Ik besloot even bij de shop waar ik een paar flessen water en wat crackers gekocht had aan te kloppen. Dus ik begin over verloren telefoon, de vrouw wist mijn bestelling nog en zei “yes, we have!” Ik moest even oversteken naar een man en die begon te lachen. “You have very beautiful photo!” Hij bedoelde mijn screensaver. Paul, Sipaul eigenlijk, had me hoe dan ook gevonden zei hij. Bij het afrekenen had ik de telefoon op de counter laten liggen en blijkbaar gebeurt dat wel vaker. We hebben een tijdje gesproken en aangezien ik toch nog een uitstapje wilde doen meteen maar gekeken of dat bij hem kon. Ik wilde naar Komodo en hij had wel iets maar het sprak me niet aan. Om 17:00u had ik voorgenomen mijn eerste keer yoga te doen, ik nam afscheid. Ik meldde me aan en kon meteen een mat, blok en riem pakken. Vinyasa Flow was de vorm; dit was niet zo relaxed als het klinkt. Het was hard werken, flink zweten ook maar ik deed een paar posities die de lerares niet had verwacht dat ik kon! Ook heel veel niet voor de goede orde, maar positieve signalen onthouden! ;-) Al met al viel het niet tegen en de lerares deed het ook leuk dus wie weet dat ik er morgen weer aanklop. 07:00u is de ochtendles. Ik heb om 10:30u afgesproken een fun freedive te doen. Geen verplichtingen, lekker spelen in het water. Naar het er nu uitziet ga ik SSI-level 3, wat ik me toch had voorgenomen, niet doen. Ben je eindelijk even los van het dagelijkse stramien; zit je weer vast aan theorie, allerlei lessen en examens en zo. Ik ga slapen nu, morgen weer vroeg in de weer!

Op dinsdag staat me toch iets te wachten, ik kan het zelf nog niet helemaal geloven… Vandaar dat ik dat pas vertel als het daadwerkelijk is gebeurd. Het volgende reisverslag kan dan ook even op zich laten wachten!