Galapagos: kroon op mijn droomreis? Deel II

Die avond voeren we terug naar Wolf. We meerden aan bij de luwe westzijde. De volgende ochtend voeren we door het kanaal langs Banana Island, aan de noordzijde van Wolf, overal in het water zagen we dolfijnen en nog meer grienden dan de keer ervoor dat we hier waren. We doken de eerste duik nogmaals bij Shark Point. We kregen interactie met de zeeleeuwen en pelsrobben, vervolgens Galapagoshaaien en grote hordes hamerhaaien. Zeeschildpadden en adelaarsroggen waren er ook nog in grote getalen, eigenlijk allesl wat we eerder al gezien hadden. Alleen was er meer. De duik had een wat spannend element in zich. Er zwommen grote scholen tonijn voorbij, soms de ene richting op, dan de andere richting. Op hun gemak waren ze niet. Ondertussen hoorden we de klikkende en fluitende geluiden van dolfijnen en grienden. We kregen ze niet te zien, wel was het duidelijk dat de tonijnen op de vlucht waren voor deze jagers. Scholen makrelen en barracuda’s leken zich weinig aan te trekken van naderend onheil. Een aantal adelaarsroggen kwam recht op ons af, alleen was Alex zo enthousiast om een close-up te krijgen dat hij ze wegjaagde. Hij dacht dat ze gewoon weer omdraaiden, tot ik hem na afloop mijn beelden liet zien. Van het begin tot het eind gebeurde er wat, de ondersteunende muziek of een nieuwsgierige Galapagoshaai zorgde voor een hoge hartslag. Wederom een tien.

Na deze duik voeren we terug naar de westzijde, we maakten ons op voor de tweede. Deze doken we bij Elephant Rock, een klein eilandje net ten zuiden van Wolf. De rots heeft inderdaad veel weg van een olifant. We voeren met de zodiacs naar Elephant Rock. Hier gingen we te water en zouden het kanaal oversteken op een meter of dertig diep en bij Wolf weer langzaam naar boven werken. Er zwommen hier wat kleine groepjes hamerhaaien, er waren hier veel meer zeeschildpadden. Er zaten ook erg veel murenes in de spleten van de rotsen. Een ervan was niet gediend van ons bezoek en viel mijn camera aan. Later zou ik horen dat ik niet de enige was waar dat bij gebeurde. Er waren ook behoorlijk wat King Angelfish te zien, een vis waar ik naar kan blijven kijken zo fraai. Tijdens de oversteek naar de andere kant kwam er een pelikaanbarracuda voorbij. Ik hield het wateroppervlak in de gaten, kijkend of iets spectaculairs voorbij kwam. Het kanaal leek me ideaal gebied voor de jagende dolfijnen, grienden en wellicht ook mobula’s of manta’s. We waren tijdens de briefing ook warm gemaakt voor een grote groep adelaarsroggen. We zagen niets van dat alles. Aan het einde zagen we een paar scholen van silverjacks, bonito’s, blauwvin- en grootoogmakrelen. De vijftig minuten voelde als erg lang aan, mooie dingen gezien maar niet echt memorabel. Een zeven.

Op de zodiacs voeren we nog onder een boog van Elephant Rock door. Aan boord op de Humboldt keek ik naar het water, toen de grienden daar verschenen. Om de boot heen kwamen de grote lijven steeds dichterbij. Op een moment zwommen ze om de hele boot heen, om vervolgens in één klap allemaal te verdwijnen. Een paar uur later voeren we met de Humboldt voor de laatste maal naar de oostzijde. Onderweg zagen we weer grienden en dolfijnen.

De laatste duik deden we weer bij Shark Point en hoewel we de zeeleeuwen en pelsrobben links lieten liggen, zou het de meest indrukwekkende duik (dit was duik 208) worden die ik tot dat moment ooit gemaakt had. We zwommen over de rotsen naar een meter of twintig diep. Meestal ga ik voorop, dit keer zwom ik achteraan omdat ik hoopte dat de zeeleeuwen ons zouden zien en volgen. Dat gebeurde niet. De groep had allemaal al positie ingenomen op de rotsen toen ik kwam aanzwemmen. Vlak voor me zwom de grootste tonijn die ik ooit zag, met daarnaast nog een grote. Ik maakte een geluid, de duikgroep keek op. We zagen deze twee grote tonijnen, gevolgd door honderden tonijnen, misschien wel duizenden. Hamerhaaien en Galapagoshaaien zwommen heen en weer in het overwegend heldere water. Overal waar je keek haaien en boven ons passeerden grote scholen tonijnen. Zoveel tonijnen had ik nog nooit bij elkaar gezien. Op elke andere plek waar ik heb gedoken zie je ze alleen of met hooguit twee zwemmen, een school is heel indrukwekkend, laat staan een hele pantserdivisie. De tonijnen leken op de vlucht, wat ze ook waren want de geluiden van de grienden en dolfijnen klonken door het water. Nog meer haaien kwamen voorbij, nog meer scholen tonijn passeerden. Het leek niet op te houden. Toen we het eerste punt verlieten zwom er nog een zeeschildpad voorbij, terwijl we over een groep duikers van een andere boot dreven. Hoewel er nog meer haaien te zien waren, keek ik vooral naar de toplaag van het water. De geluiden van de jagende zoogdieren werden gestaag sterker en sterker. De bejaagde tonijnen die gespannen voorbij zwommen, in combinatie met die geluiden, prikkelde de zintuigen volledig. Ik had van tevoren al gezegd tegen Alex dat wat er ook zou gebeuren, dat ik deze duik de open zee in zou zwemmen. Als de jagers zich niet dicht bij de kant laten zien, ga ik wel naar de jagers. Het geluid zwol aan, dit was het moment om naar voren te schieten. Een grote groep tonijnen zwom voorbij en ik zag twee grienden, mijn eerste keer ooit onder water, achter de tonijnen aan zwemmen. Een dozijn grienden zwom niet ver achter de twee. Ik kwam binnen 10m afstand van ze. Eentje had zijn bek wagenwijd open, alsof hij aan het lachen was. Alle grienden zwommen voorbij. Ik bemerkte dat er schaduw was blijven hangen, misschien op een meter of 25 afstand. Dit was een zwarte zwaardwalvis. Vervolgens komt er weer een divisie tonijnen langs, gevolgd door een groep jagende langsnuitdolfijnen. Ze zwommen in een cirkel en nestelden zich naast de griend. De zwaardwalvis zwom onder het oppervlak in mijn richting, dook naar beneden, naar me toe, met de langsnuitdolfijnen naast zich. Vervolgens doemde er uit het niets een tuimelaar op. Tuimelaars zijn een stuk groter dan de langsnuitdolfijnen (in het Engels spinner dolphins). Hij zwom recht op me af, boog vlak voor me om en zwom razendsnel weg. Nog meer tuimelaars en langsnuitdolfijnen verschenen, al kwamen ze niet zo dichtbij als de eerdere ontmoetingen. Ik keek naar links waar Llandro een zeeleeuw aan het filmen was. De zeeleeuw zwom in een grote cirkel over ons heen, het spektakel wat zich net voor deed in de gaten houdend, hopend op een restje. Het ging allemaal zo snel maar ik kan ieder detail nog herinneren. Tijdens de safety stop cirkelden er hamerhaaien onder me en zwommen er meerdere wahoo’s voorbij. De grienden en dolfijnen hoorden we nog, te zien kregen we ze niet meer. Toen we boven kwamen trok ik meteen het duikgerei uit maar zorgde dat ik klaar was om weer te water te gaan. We zagen de vinnen van de zwaardwalvissen vlakbij de zodiac. Llandro dook er al in, ik wilde volgen. Net zo snel hij er in ging, kwam hij er weer uit; de grienden waren verder gezwommen. Deze duik was zo geweldig, van een schaal van 1-10 een twaalf.

Na de duik ging het over niets anders dan wat we gezien hadden. De rest van mijn groep had flarden gezien, ik was het dichtst bij. De andere groep had alles gezien, behalve de dolfijnen en grienden. Een aantal reisgenoten was al opgevallen dat ik meer zag dan de anderen, inclusief de gidsen en wilden met mij duiken. Dat zouden we de komende 20 uur niet meer doen, zo lang duurde de overtocht van Wolf naar Cousins, een eiland oostelijk van San Salvador. Ergens tijdens de terugtocht kruisten we weer over de evenaar en waren we op het zuidelijk halfrond beland. Voor het zover was toostten Kris, Aiden, Norm en ik op de geweldige laatste duik. Na zoveel schitterende indrukken was het brein behoorlijk vermoeid, ik begon aan een tukje. We kregen die avond een speciale wake-up call, er stond namelijk een andere toost op het programma. De kapitein hield een korte speech, vervolgens Thomas en wie ook maar wilde. Norm had nog wat woorden, het was allemaal een maskerade om af te leiden van de echte reden van de toost. Aiden, een Ier, begon aan een toost, begon over zijn ervaringen op zijn eerste live-aboard die hij met Carly, een Engelse, deed. Ze waren vier jaar samen en reisden op dat moment al twee jaar met elkaar rond. Hij wilde iedereen bedanken voor de geweldige ervaring, dat hij dankbaar was deze mooie cruise te maken met zijn droomvrouw. Carly begon ietwat te fronzen en voor ze het goed en wel doorhad zat Aiden op zijn knieën. Ze was door het dolle heen toen hij haar ten huwelijk vroeg, “yes, of course!” De ring die hij had was een ring die ze heel graag wilde hebben en hij is tijdens hun rondreis een nacht er stiekem tussenuit geknepen om in Chili 250km heen en later nog dezelfde afstand terug op een motor naar een plaats te rijden, waar hij niet wist hoe hij er exact moest komen. Haar vader had hij telefonisch gevraagd om haar hand. Wat een romanticus!! Ze passen ook echt heel goed bij elkaar. Iedereen ging het gelukkige stel feliciteren. Voor de gelegenheid was er sangria gemaakt en er stonden allemaal hapjes klaar. De zonsondergang gaf het nog een extra mooi tintje. Van Aiden hoorden we later dat er een last van zijn schouders viel. Hij wilde haar sowieso trouwen vanaf het moment dat hij haar ontmoette, tijdens de cruise dacht hij, dat dit de perfecte omstandigheden waren. Maar wat als ze nou nee had gezegd op de boot? Dan had hij misschien zomaar van de boot afgesprongen. Gelukkig zouden we dat niet meemaken. Het was groot feest die avond.

Op zondagochtend was mijn laatste dag op de boot aangebroken. Aangezien ik op Santa Cruz was aangekomen, was het handiger dat ik op de terugweg ook op Santa Cruz zou blijven, in plaats van zondagnacht nog mee te varen naar San Cristobal, om de maandag daarvandaan weer te varen naar Santa Cruz. In de ochtend zouden we nog twee keer duiken. Voor de zon op was stond ik al op het duik, naar de mooie omgeving en het water te kijken. Een landschap vol vulkaantoppen en -konen., in het water zwommen er voor de boeg golden cow rays langs, goudkleurige neefjes van de adelaarsroggen. Ook zagen we mobula’s rondzwemmen. Ik had veel zin om in het water te gaan hier. Tijdens de briefing hoorden we dat hier vele soorten roggen kunnen voorkomen, een mola mola is ook een frequent geziene gast. De mola mola staat nog hoop op mijn wensenlijst, ik vind roggen geweldig, een manta blijft toch wel het summum.

Toen we het water in gingen viel er weinig te zien. Het zicht was niet heel goed, het water groenig. Boven ons zwom een zeeleeuw heen en weer, hij kwam ons niet opzoeken. Ik was op zoek naar de mobula’s of met geluk de mola mola. Alleen zijn de mobula’s meestal boven de 30m diepte te vinden, de mola mola vaak dieper dan dat. Ik moest dus kiezen, ik koos voor de toplaag. Ik steeg op naar een meter of twintig, de groep nog op 30 meter diepte. Ik keek op en zag een manta. Ik riep “manta, manta!!: door mijn mondstuk om de rest er op attent te maken. Ze stegen ook op. De manta draaide een acht en verdween uit zicht. Kort daarop verscheen ze weer en zwom aan de kant waar we vandaan kwamen voorbij. De zeeleeuw die ons het grootste deel van de tijd vanaf het oppervlak in de gaten hield, kwam naar beneden om te kijken wat er aan de hand was. De manta zwom in een grote boog langzaam bij ons weg, door de groene soep. Overstekend naar de andere kant van de rots zag ik eerst een mobula, een adelaarsrog en daarna twee stelletjes mobula’s. De zeeleeuw hield onze bewegingen nog steeds in de gaten53 minuten bij op de duikteller, een acht.

De andere groep had geen manta gezien, ook in mijn groep had niet iedereen de manta gezien. Ze hadden dan ook zoiets van “ja hoor, Michael weer.” Mijn groep eiste zo’n beetje van me dat ik ze een manta zou laten zien. Dit zijn geen dingen die je kan beloven, toch had ik er enigszins vertrouwen in dat er in ieder geval een manta te zien zou zijn tijdens de duik. Weliswaar een stuk verderop had ik een manta heen en weer zien zwemmen, zichzelf voedend aan de oppervlakte. De andere groep was er als eerst ingegaan, een minuut of vijf later volgden wij. Kris had geen manta gezien en nam de laatste keer ook geen camera mee, hij smeekte me om een manta. Ik heb op de zodiac mijn camera aangezet en tijdens mijn back-roll zie je in het scherm een manta verschijnen. We belandden boven een grote manta in het water. We zwommen met de gigant mee, ze was erg op haar gemak bij ons. Zes minuten later zwom ze met een looping onder en over Mabel heen, gooide er nog een kurkentrekker uit en verdween uit zicht. Minuten later kwam er een tweede manta uit de diepte. Deze was kleiner dan de eerste maar nog alleszins indrukwekkend. Twee grote zuigvissen, remora’s, markant op haar kop. In twee minuten zwom ze door en om onze groep heen en verdween weer. Een paar minuten later verscheen ze nogmaals en deed weer een paar rondes om ons heen. Achter Norm en Mabel zwom een zeeleeuw maar ondanks mijn signalen hebben ze dit niet opgemerkt. We zagen op een richel een diamantroggen en een witpuntrifhaai liggen, terwijl er twee zeeleeuwen over ons heen zwommen. Bij de punt van de rots aangekomen zagen we een grote school barracuda. We bleven hier niet lang, ik zag Kris nog net. Hield hem in het zicht, maar zag niet waar hij naar aan het kijken was. Later zou ik horen dat er achter de school barracuda’s nog een manta zwom. We kregen nog een mobula van dichtbij te zien en een zeeleeuw zwom vlak over mij, Mabel, Carly en Aiden heen. Een zinderende 50 minuten, een negen.

Mijn groep was erg blij met zo’n laatste duik. Ze wilden mijn beelden van deze duik en “De Twaalf van Wolf” zien. Wie ze wilde hebben kreeg ze ook. Thomas, die uit de andere groep zich bij mij had gevoegd, was erg blij met de manta’s, zijn groep had die weer niet gezien. We voeren verder naar het kanaal tussen Baltra en Santa Cruz, terwijl we onze spullen inpakten. We gingen van boord en zijn met de bus naar een boerderij gereden. Hier is een museum over de geschiedenis en voor het behoud van de grote schildpadden die op de eilanden leven. Op sommige eilanden zijn ze uitgestorven of zwaar bedreigd, op andere eilanden zijn ze door beschermende maatregelen niet meer in kritieke toestand. In de buurt van de boerderij troffen we de reuzeschildpadden. Van klein, toch al behoorlijk, tot echt heel groot. Colette vertelde veel over de inspanningen de soort te redden en hoe moeilijk het is dat te doen. De impact van mensen, de dieren die ze meenemen, bewust of onbewust, en vervuiling is enorm. Hier rondlopend, me vergapend aan de prachtige wezens en de ruwe omgeving, duwde me even met mijn neus op de feiten. Gek op natuur, ben ik zelf ook onderdeel van het probleem door rond te reizen. Die avond aten we met zijn allen op de markt. Ik bestelde samen met Chris en Norm de grootste kreeften, het was nog het juiste seizoen, die het restaurant had. Het was erg gezellig. Alleen Janice, sowieso een rare, was er ineens tussenuit geknepen, niets gezegd, niets betaald ook. Dat kon de rest van de groep opvangen. Helaas moest ik hier afscheid nemen van het gros. Ook Thomas en Silvia bleven achter op Santa Cruz, die avond zou ik met ze eten. Colette sloot ook nog aan en trakteerde ons later op een paar cocktails. Ik zou in de haven van Puerto Ayora ook mijn eerste zeeleguanen zien.

De volgende dag heb ik door en in de buurt van Puerto Ayora gelopen. Naar aanbevolen strandjes en naar het Charles Darwin Research Station, waar ik nog meer zag over de bescherming van de reuzeschildpadden, leguanen, inheemse vogels en planten. Bij een strand heb ik me vergaapt aan de zeeleguanen die in allerlei maten op rotsen, tussen takken of op het zand lagen. Ze zijn erg territoriaal, zag voor mijn neus regelmatig gevechten uitbreken tussen de bontgekleurde draken. Ook zag ik ze soms door zee zwemmen, later ook nog in de haven. Ik wilde nog gaan snorkelen in een baai, toen ik bij de ingang aankwam bleek dat ik te laat was om er naar toe te mogen. Mijn wens om met zeeleguanen te zwemmen viel daarmee in duigen. Je moet nog wat wensen overhouden voor later, als je groot bent. Dinsdagochtend werd ik met de taxi opgepikt. Een veerbootje bracht me weer naar Baltra en een uur of twee later zette ik koers naar Quito. Een uur of drie later vloog ik naar Madrid. Daar was het nog twee uur wachten tot mijn vlucht naar Amsterdam zou vertrekken. In totaal 16 uur, vanaf de eerste vlucht, ging ik van 30 graden naar 4 graden. Ik kreeg een warm onthaal op Schiphol na drieënhalve maand weg te zijn geweest. Ik kwam een week eerder terug dan gepland. Hoe mooi het reizen ook is, op den duur ga je het thuisfront missen. De reis was een aaneenschakeling van hoogtepunten, Galapagos was echt de kroon op de reis. Een mooier slotakkoord zo vlak voor de kerst had ik me niet kunnen wensen.

Zoals ik het eerder samenvatte in het Engels:

My my my, Galapagos. How to explain there is a place in this world, that is out of this world? How to summarize all that I have been very privileged to have witnessed and experienced in the last week?

Brutal forces shaped these islands, continuing to this day and will for many more years to come. On a small island you can have both desert and misty forests. Due to oceanic currents water can be warmish or cold, very cold. Life here is very hard, at the same time very diverse and abundant. It is very fragile too, a place we need to cherish and protect. Everywhere you look something is happening. It gives you the deepest of sleeps after a full day mouth wide open, ear to ear smiles. Made new friends above and beneath the surface.

Lava lizzards, land iguanas, marine iguanas, giant turtoises, frigate birds, boobies, sea lions and pelicans are just a few encounters above the surface. From the boat saw tunas hunting and being hunted, mobulas jumping out of the water, mantas feeding, dolphins and pilot whales splashing around. I even saw my first two killer whales, although they were far out.

At or beneath the surface the heartrate really went up. Swimming with sea turtles, eagle rays, mantas never gets dull, the same goes for swimming with dolphins. I have seen yellowfin tunas before, but not hundreds in a single group. There were new underwater encounters for me too. The main sight were the thousands of scalloped hammerhead sharks, they were everywhere. I swam about with sea lions, fur seals, silky sharks, Galapagos sharks, mobula rays, Peruvian torpedo rays, a diamond stingray and pilot whales.

The liveaboard cruise with the Humboldt Explorer was the perfect way to discover a part of the archipelago. I feel we just scratched the surface. The crew was awesome. In the accolades a bunch of crazy Mexicans, two Germans, three US Americans, a Swiss lad, a Hongkong girl, an Irish fellow, proposing to his English girlfriend may certainly not be forgotten.